Βενεζουέλα χωρίς πετρέλαιο

8/4/15

Βενεζουέλα χωρίς πετρέλαιο

Διαβάζω τις ειδήσεις των ημερών και δεν πιστεύω στα μάτια μου: ανοικτές απειλές σε δημοσιογράφους που ασκούν κριτική από την Πρόεδρο της Βουλής, προτροπή ανυπακοής σε απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας από τον Υπ. Παιδείας, το Πανεπιστήμιο Αθηνών υπό κατάληψη για 10η ημέρα από τους θαυμαστές δολοφόνων και ταυτόχρονα σοβαρές παραβάσεις καθήκοντος από τα αρμόδια κρατικά όργανα, φασιστικά graffiti μίσους για τη δημοκρατία πάνω σε τοίχους του Κοινοβουλίου, νέες «επίσημες» απειλές για εξαγωγή τζιχαντιστών, πολιτικό φλερτ ολόκληρης της κυβέρνησης με το πιο αυταρχικό καθεστώς στην Ευρώπη, άθλια βιντεάκια γυρισμένα υπό την αιγίδα της Βουλής «των Ελλήνων», προειδοποιήσεις για νεκρούς (!) από Υπουργό που είναι υπεύθυνος για την τήρηση της τάξης…
Και όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα τρομακτικής αβεβαιότητας όχι μόνο για το Ευρώ, τους μισθούς και τις συντάξεις αλλά και για τη θέση της Ελλάδας στον κόσμο.
Η πατρίδα μας μετατρέπεται με ταχύτατους ρυθμούς σε μια γνήσια τριτοκοσμική χώρα. Σε μια Βενεζουέλα χωρίς πετρέλαιο.

Αριστείδης Χατζής

Ας τους αφήσουν να κυβερνήσουν μόνοι τους

Του Σάκη Μουμτζή

Τα αδιέξοδα της πολιτικής της κυβέρνησης είναι άμεσα ορατά. Και δεν αναφέρομαι στις σχέσεις της με τους 18 αλλά στο εσωτερικό μέτωπο, όπου η έλλειψη στοιχειώδους προγραμματισμού και συντονισμού γιγαντώνει τα προβλήματα της οικονομίας. Είναι βέβαιο πως η βασανιστική εξέλιξη στη σχέση της κυβέρνησης με τους εταίρους θα εγγραφεί με τρόπο οδυνηρό όχι μόνον στον ιδιωτικό τομέα αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία.

Μπροστά σε αυτήν την διαφαινόμενη κατάσταση το πάντα πρόθυμο Ποτάμι δηλώνει παρόν στην υποψηφιότητα κυβερνητικού εταίρου ενώ προσφάτως εμφανίσθηκε και ο Α. Σαμαράς έτοιμος να "βάλει πλάτη". Το ερώτημα είναι απλό: σε ποιά πολιτική να βάλουν πλάτη; Για ποιό λόγο να σώσουν τον Σύριζα;

Είναι γνωστό πως ο κρατισμός της Νέας Δημοκρατίας δεν της επέτρεψε να αποδεχθεί τα 19 προαπαιτούμενα, ώστε η χώρα να προχωρούσε ομαλά με την εκταμίευση της "θρυλικής" πλέον δόσης των 7,2 δισ. Προφανώς η πρόταση στήριξης του Σαμαρά γίνεται στο κοινό έδαφος όπου συναντώνται ο δεξιός με τον αριστερό κρατισμό. Είναι ουσιαστικά πρόταση για τη διάσωση του μοντέλου που μας οδήγησε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. (Παρακάμπτω επί μέρους δυσκολίες που πρέπει να αντιμετωπίσει αυτή η απλόχερη κίνηση του Σαμαρά, όπως το αντιμεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του Σύριζα). Συγχρόνως θα είναι το άλλοθι της αριστεράς πως δεν την άφησαν να εφαρμόσει το πρόγραμμα της.

Ας αφήσουν λοιπόν την κυβέρνηση μόνη της, να κυβερνήσει. Κανένα σωσίβιο, καμία χείρα βοηθείας. Μόνον αν καταρρεύσει με πάταγο η πραγματικότητα της αριστερής διακυβέρνησης, θα μπορέσει η χώρα να ανασυγκροτηθεί πάνω σε άλλης ποιότητας θεμέλια. Η Μεταπολίτευση δεν θα λήξει με την έλευση νέων προσώπων αλλά με το τσάκισμα (με την μαρξιστική έννοια*) της ιδεολογίας που επικράτησε εμφανώς ή υπορρήτως στην ελληνική κοινωνία επί σαράντα χρόνια. Και τα δύο κυρίαρχα στοιχεία αυτής της ιδεολογίας ήταν δάνεια του λόγου της αριστεράς: η ηθική υπεροχή της και ο κρατισμός. Πάνω στα δύο αυτά ιδεολογήματα οικοδομήθηκε η κοινωνία μας, λειτούργησε το πολιτικό μας σύστημα, αυτά υπηρέτησαν και αναπαρήγαν χιλιάδες διανοούμενοι, με αυτά διαπαιδαγωγήθηκαν εκατομμύρια Έλληνες και αυτά αφόπλισαν τους ελάχιστους διανοούμενους του αστικού φιλελεύθερου χώρου. Ηρθε η ώρα να λογαριαστεί ο λόγος και η πολιτική της αριστεράς με την ελληνική κοινωνία και τα προβλήματα της. Χωρίς την προστασία και την έλξη που προσφέρουν οι φαντασιακές καταστάσεις που επί δεκαετίες ήταν ο προνομιακός τόπος αναφοράς της, σήμερα καλείται να κινηθεί στο πεδίο βολής της σκληρής πραγματικότητας, για την οποία βέβαια έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης. Γιατί μπορεί να μην άσκησε κυβερνητική εξουσία, οι ηγεμονεύουσες ιδέες της όμως είχαν εισχωρήσει σε κάθε αρμό της.

Συνεπώς η μόνη λυτρωτική θεραπεία για την ελληνική οικονομία και την κοινωνία, είναι να  "τσακισθεί"( zerbrechen)* μαζί με την αριστερή κυβέρνηση και τους μύθους της και όλο το μεταπολιτευτικό οικοδόμημα. Γιατί είναι αυτονόητο πως δεν αποτελεί λύση η αντικατάσταση του αριστερού κρατισμού με τον δεξιό, η εναλλαγή τους, η συντήρηση δηλαδή όλων των παθογενειών που ευθύνονται για την κατάντια μας. Βέβαια, πρέπει να γνωρίζουμε πως  κάθε λυτρωτική θεραπεία είναι και οδυνηρή.

Και ποιό είναι το όραμα μας; τι θέλουμε; Το ελάχιστο. Η χώρα μας σιγά - σιγά να αρχίσει να γίνεται μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Οι δομές και οι λειτουργίες του ελληνικού κράτους να αρχίσουν να μοιάζουν με αυτές των λοιπών ευρωπαϊκών  κρατών. Ο πολύπαθος ιδιωτικός τομέας να αναπτύσσεται σε συνθήκες παρόμοιες με αυτές της υπόλοιπης Ευρώπης. Με απλά λόγια, να πάψουμε να είμαστε μια ιδιοτροπία της Ιστορίας. Να πάψουμε να αποτελούμε την εξαίρεση για την οποία μάλιστα είμαστε και υπερήφανοι.

Αυτή η πολιτική πρόταση, αυτή η στρατηγική κατεύθυνση, δεν μπορεί να υπηρετηθεί από τις δυνάμεις του κρατισμού. Απαιτεί τη σύγκλιση και τη συστράτευση των μεταρρυθμιστικών ευρωπαϊκών δυνάμεων που θα ανοικοδομήσουν τη χώρα πάνω στα αποκαΐδια της "για πρώτη φορά αριστεράς."

* Γράμμα του Μαρξ στον Κούγκελμαν στις 12/4/1871.

** Ο κ. Σάκης Μουμτζής είναι συγγραφέας 



Πηγή:www.capital.gr