Ο συνεπής κ. Τσίπρας

Ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε επικεφαλής ενός αριστερού κόμματος κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης κρίσης τόσο οικονομικής όσο και, όπως εξελίχθηκε, πολιτικής

Ενός αριστερού κόμματος στα όρια της επιβίωσης μεταξύ 3 και 4% που γενικά αποτελούσε την αριστερά της συμπάθειας στο φάσμα του πολιτικού συστήματος καθώς βασίλευε ο δικομματισμός.

Τα σκληρά οικονομικά μέτρα, ο κενός αντιμνημονιακός λόγος της Νέας Δημοκρατίας και στη συνέχεια η συμμετοχή της στην κυβέρνηση Παπαδήμου, βοήθησαν τον νεαρό πολιτικό να δει τάχιστα τα ποσοστά του κόμματος του να εκτοξεύονται στις εκλογές του 2012.

Η συνταγή μέχρι εκείνη τη στιγμή έμοιαζε εύκολη, ακίνδυνη και βγαλμένη από το βιβλιαράκι οδηγιών του πολιτεύεσθαι που γράφτηκε από τα δυο μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης. Τάξε σαν να μην υπάρχει αύριο. Υποσχέσου σε όλους τα πάντα και έχει ο Θεός.

Βέβαια η τακτική αυτή παρείχε ασφάλεια σε μια εποχή που και φτηνά δανεικά στις αγορές έβρισκαν οι κυβερνήσεις και μέσα σε ένα ήρεμο σε γενικές γραμμές πολιτικό περιβάλλον και ευημερία μπορούσαν και κάποιες υποσχέσεις να ξεχαστούν.

Το 2012 όμως η κατάσταση αυτή είχε ανατραπεί πλήρως. Τα δανεικά δεν ήταν πλέον από τις αγορές αλλά από άλλα κράτη και το ΔΝΤ, συνοδευόμενα με σκληρούς όρους.

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν πλέον αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και όχι ενός μικρού και συμπαθητικού κόμματος. Μπορούσε πολύ ρεαλιστικά να βλέπει τη κατάκτηση της εξουσίας και την ανάληψη του Πρωθυπουργικού θώκου. Ταυτόχρονα χρειαζόταν να αναπροσαρμόσει την τακτική του και να προετοιμαστεί για τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε κυβερνώντας μέσα σ ένα δύσκολο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον εφόσον αναλάμβανε την εξουσία.

Το επιχείρησε σε πολύ μικρό βαθμό. Απέσυρε από τη δική του ρητορεία κάποιες ακραίες θέσεις αλλά άφησε στελέχη του κόμματος να συνεχίζουν να υποστηρίζουν τα πιο ακραία οικονομικά σενάρια. Επιχείρησε να μετατρέψει τις συνιστώσες σε κόμμα χωρίς να καταφέρει να το ελέγξει πλήρως το νέο δημιούργημα. Επιχείρησε να κτίσει διεθνείς επαφές αλλά συνέχισε να επιτίθεται με δριμύτητα στους ηγέτες με τους οποίους θα έπρεπε να συνεργαστεί την επόμενη μέρα. Επιχείρησε και τη διεύρυνση του κόμματος παρέχοντας στέγη σε όποιον μπορούσε να φωνάξει πιο δυνατά κατά του μνημονίου ακόμα και αν ήταν με στριγκλιές πάνω στα κάγκελα της ΕΡΤ. Σημασία είχε ο θόρυβος και όχι η ποιότητα.

Συνεπής στην στρατηγική που έκανε τον ΣΥΡΙΖΑ δεύτερο κοινοβουλευτικά κόμμα και τον ίδιο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο κ. Τσίπρας συνέχισε στο ίδιο μοτίβο. Υποσχέσεις προς κάθε κατεύθυνση, το δίκιο είναι με αυτούς που φωνάζουν πιο δυνατά, μεγάλες κουβέντες κενές περιεχομένου. Σαν να μην είχε περάσει ούτε μήνας κρίσης στην ελληνική οικονομία και κοινωνία ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισαν να πολιτεύονται με τον τρόπο που ήξεραν.

Ακόμα και όταν έπρεπε να παρουσιάσει συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις, ακόμα και όταν δημοσιοποίησε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης η πολιτική ανάλυση ήταν και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα ολάκερη. Καμιά εξήγηση για το που θα βρεθούν τα λεφτά. Άλλωστε κατά τη συνηθισμένη ρητορική αυτά αφορούν τους μνημονιακούς και τους δανειστές. Ο ίδιος προτιμούσε να δίνει λόγο μόνο στα κομματικά όργανα και να ασκείται στον λαϊκισμό και την ευκολία της στιγμής. Τα λάθη της τότε κυβέρνησης, που μόνο λίγα δεν ήταν, χρησίμευαν για να τον φέρουν πιο κοντά στην εξουσία.

Η ώρα έφτασε. Η 25η Ιανουαρίου ήταν η μέρα που δικαίωσε τη συνέπεια του Αλέξη Τσίπρα. Το πολιτικό σύστημα μέσα σε πέντε χρόνια είχε ταρακουνηθεί συθέμελα, οι βεβαιότητες του είχαν γκρεμιστεί αλλά η παρακαταθήκη του δικομματισμού της μεταπολίτευσης είχε επιβιώσει στο ακέραιο. Επιβίωσε με τον τρόπο που πολιτεύτηκε ο Πρωθυπουργός αλλά και μέσω των προσώπων με τα οποία αποφάσισε να εμπλουτίσει τα ψηφοδέλτια και κατ επέκταση την κοινοβουλευτική του ομάδα.

Ήταν η στιγμή που ο κ. Τσίπρας έπρεπε να πάρει ξανά πολιτικές αποφάσεις. Πως θα ήταν η επόμενη μέρα με το κόμμα στην εξουσία και τον ίδιο Πρωθυπουργό; Από το επόμενο πρωί είχαν αρχίσει οι ψίθυροι για το ρεαλισμό ή την κωλοτούμπα.

Ο Αλέξης Τσίπρας όμως παρέμεινε συνεπής. Το βάρος έπεσε στην επικοινωνία. Στόχος για όσο είναι δυνατόν να μείνει χορτάτος ο σκύλος και απείραχτη η πίτα. Συνεχίστηκαν οι υποσχέσεις, τα ωραία λόγια και το θεαθήναι. Αντί για το περιεχόμενο η συζήτηση στράφηκε στη συσκευασία, αντί για το μέλλον η συζήτηση παρέμεινε στο παρελθόν και ο κ. Τσίπρας συνέχισε να αντιπολιτεύεται το χθες αντί να μιλάει για το αύριο.

Η διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι όλα αυτά κοστίζουν. Το κόστος είναι εμφανές από τα μέτρα που ίδια η κυβέρνηση δηλώνει πρόθυμη να πάρει. Το συνολικό κόστος όμως δεν είναι ακόμα μετρήσιμο. Για έναν απλό λόγο. Γιατί δεν έχουμε φτάσει στο τέλος της διαδικασίας. Όχι της διαπραγμάτευσης. Της διαδικασίας που ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να πάρει ξανά μια απόφαση. Θα παραμείνει συνεπής στο κόμμα ή αυτή τη φορά θα έχει το θάρρος να πάει παρακάτω. Να κάνει το δύσκολο. Να μιλήσει με ειλικρίνεια, να πράξει πολιτικά και όχι επικοινωνιακά. Να είναι συνεπής με τη χώρα και όχι με το κόμμα.

Πηγή: http://www.skai.gr/news/opinions/article/283256/o-sunepis-k-tsipras/#ixzz3d1hVrzHl
Follow us: @skaigr on Twitter | skaigr on Facebook