Μικρό αφιέρωμα στον Γρηγόρη Αυξεντίου από τον Χριστόδουλο Γ. Παχουλίδη
Κάθε χρόνο, στις 3 Μαρτίου, χρεωστικά στρέφεται πίσω, των Ελλήνων της Κύπρου η μνήμη, τον θρυλικό της Ε.Ο.Κ.Α. Υπαρχηγό να τιμήσει, που την ίδια τούτη ανοιξιάτικη του Μάρτη ημέρα, το 1957, στο δικό του, το αντάρτικο πυρίκαυστο λημέρι, στου Μαχαιρά τις βραχώδεις πλαγιές, στους απανταχού της γης, των λαών τους δυνάστες, έδωσε με την Λεωνίδιο απάντηση του, το πώς ξέρουν των Ελλήνων τα τέκνα λευτεριά να αγαπούν, να πολεμάνε γενναία γι' αυτήν και πώς ξέρουν συνάμα γι' αυτήν να πεθαίνουν.

 Η εσωτερική του φλόγα, « η τα πάντα καίουσα» για τη Μάνα Ελλάδα, τον φέρνει εθελοντή έφεδρο αξιωματικό, φρουρό ακοίμητο στις βόρειες ακριτικές του Έθνους των Ελλήνων επάλξεις. Σαν ακούει απ' εκεί, απ' τις βίγλες του εθελούσιου χρέους, τα γεγονότα που συμβαίνουν στην αλυσόδετη απ' τον Άγγλο δυνάστη ιδιαίτερη του πατρίδα Κύπρο, με το ενωτικό δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου του 1950, συγκλονίζεται και γράφει στους δικούς του ανθρώπους, στην πατρώα του γη: «Τη λευτεριά μας, το ιδανικό των ιδανικών μας, το υπόγραψα και εγώ, όχι μόνο στο χαρτί, αλλά φορώντας την τιμημένη στολή του Έλληνα φαντάρου και θα την υπογράψω, οποιαδήποτε στιγμή το ζητήσει η Κύπρος μας και με το αίμα μου...». Η ζωή του Γρηγόρη Αυξεντίου, από την ώρα που μπήκε στον μεγάλο αγώνα για λευτεριά της Κύπρου και ΕΝΩΣΗ της με τη ΜΑΝΑ ΕΛΛΑΔΑ, ήταν εξ ολοκλήρου δοσμένη με πάθος στον ιερό του αγώνα σκοπό, ήταν ένας διαρκής ηρωισμός, ένα πάθος για λευτεριά ή θάνατο, που το ζούσε κάθε μέρα, κάθε στιγμή, μέσα στην ψυχή του. Ότα δε, την 3η του Μάρτη του 1957, οι Άγγλοι δυνάστες οδηγούμενη από ένα σύγχρονο «Εφιάλτη», αιώνιο και αισχρό της φυλής μας στοιχειό, ανακάλυψαν το κρησφύγετο του, στη βραχώδη πλαγιά, απέναντι απ' το Μοναστήρι της Μαχαιριώτισσας Παναγιάς, στο κάλεσμα τους να παραδοθεί, στεντόρεια ακούστηκε η λεβέντικη φωνή τους, η γνωστή μέσα στους αιώνες, ελληνική απάντηση, σ' αυτούς, τους κάθε λογής τύραννους κάθε εποχής: «Μολών Λαβέ».  Μας δίδαξε και θα διδάσκει μέσα στους ατέρμονους αιώνες τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας, ότι: «Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία» (Α. Κάλβος).