Αριστερά και Σοσιαλισμός: Οι σύγχρονες κοινωνικές ψυχώσεις
ο αριστερός είναι κατά βάση ένας βίαιος άνθρωπος, με τη διαφορά πώς ποτέ δεν θα το παραδεχτεί. έχει κατά κάποιον τρόπο αποκοπεί από την ψυχολογική του σύνδεση με τη βία που υποστηρίζει μεταθέτοντας την στο κράτος ή στην κοινωνίατου Μιχάλη Γκουντή
Εισαγωγή
Το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς και των σοσιαλιστών καλά κρατεί. Ακόμα, η φράση «εμείς της αριστεράς…» ή «ο πραγματικός αριστερός είναι…», εκφέρονται ως φέρουσες κάποια αυταπόδεικτα ηθικά ανωτερότητα για αυτόν που τις ξεστομίζει. Μάλιστα, μετά από κάθε (αναμενόμενα) αποτυχημένη αριστερή πολιτική, αρχίζει το γνωστό αφήγημα «δεν ήταν πραγματική αριστερά». Αναμένουμε κάποια στιγμή να ειπωθεί το ίδιο και για τον Μαδούρο.
Ο αριστερός όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να διεκδικήσει την ηθική ανωτερότητα. Θα δείξουμε εδώ, ότι το μόνο που μπορεί να διεκδικήσει, είναι ο χαρακτηρισμός της ιδεολογία του ως ψύχωση ή ψυχολογική διαταραχή. Να θυμίσουμε ότι στην αριστερά υπάρχει ένα μεγάλο φάσμα ποικιλιών. Από την σοσιαλδημοκρατία, τον εθνικοσοσιαλισμό, μέχρι τον κομμουνισμό αλλά και τον «άναρχο»κομμουνισμό.
Ο αριστερός είναι παρανοϊκός
Αυτό ισχύει ειδικά για τους κομμουνιστές. Το να δοκιμάζεις κάτι και να αποτυγχάνεις, το ονομάζεις αποτυχία. Το να δοκιμάζεις κάτι συνεχώς απαράλλαχτο και να περιμένεις ως δια μαγείας να λειτουργήσει κάθε φορά, είναι παράνοια. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το ότι συνεχώς το ίδιο αποτυχημένο πείραμα δοκιμάζεται ξανά και ξανά. ΕΣΣΔ, Κίνα, Βενεζουέλα, τα γνωρίζετε. Όχι μόνο αυτό βέβαια, αλλά παραδείγματα όπως η Σουηδία, η οποία στις αρχές της δεκαετίας του ’90 χρεοκόπησε λόγω του τεράστιου κράτους πρόνοιας, επιβεβαιώνουν και εμπειρικά την χρεοκοπία της αναδιανομής ως σκοπό της ιδεολογίας.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι «διάγνωση» ήδη έχει γίνει, από το 1920. Πρόβλημα οικονομικού υπολογισμού, διαστρέβλωση κινήτρων λόγω κράτους πρόνοιας, καταστροφή του ενδεχόμενου παραγόμενου πλούτου, αποτελούν και εξήγηση για την αποτυχία των σοσιαλιστικών πρακτικών. Παρόλα αυτά, τι κάνει ο μέσος αριστερός; Ρίχνει την ευθύνη στα πρόσωπα που διοικούσαν (έφταιγε ο Στάλιν, ο Λένιν, ο Τσίπρας) χωρίς να κάνει μία ενδοσκόπηση ή αυτοκριτική στις προκείμενες που διαμορφώνουν την ιδεολογία του. Συμπεριφέρεται όπως ένας ψυχωτικός, ο οποίος δεν μπορεί να αναγνωρίσει τα ίδια του τα λάθη, δεν καταλαβαίνει τις επιπτώσεις των πράξεών του και γενικά παρουσιάζει συμπτώματα σχιζοφρένειας. Για τα πάντα φταίει ο καπιταλισμός και η φιλαργυρία των ανθρώπων. Τα πάντα δηλαδή πέραν αυτού του ιδίου. Ολοκληρωτική παράνοια λοιπόν.
Ο αριστερός δεν έχει ενσυναίσθηση
Αυτή η κατηγορία εκσφενδονίζεται από αριστερούς προς φιλελεύθερους και λιμπερταριανούς διότι στηρίζουν την κατάργηση του κράτους πρόνοιας. Εντούτοις, αυτό αποτελεί ακόμα μία περίπτωση, όπου εκδηλώνεται η παράνοια του αριστερού. Δεν βλέπει πώς το κράτος πρόνοιας δουλεύει. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η βία. Απαλλοτριώνει ιδιοκτησίες, τις τεμαχίζει και τις μοιράζει σε αυτούς που το ίδιο, δια της αφαίρεσης πλούτου από τον ιδιωτικό τομέα, τους έχει οδηγήσει σε επίπεδα φτώχειας. Ο αριστερός είναι κατά βάση ένας βίαιος άνθρωπος, με τη διαφορά πώς ποτέ δεν θα το παραδεχτεί. Έχει κατά κάποιον τρόπο αποκοπεί από την ψυχολογική του σύνδεση με τη βία που υποστηρίζει μεταθέτοντας την στο κράτος και στην κοινωνία. Γενικά, όσο πιο εύκολο είναι να διαπράξεις έναν φόνο από απόσταση (με κάποιο όπλο εμβέλειας), τόσο πιο εύκολο είναι να διαπράξεις κλοπή, όταν δεν την κάνεις εσύ ο ίδιος αλλά κάποιος άλλος. Δε θα δεις ποτέ αριστερό να υποστηρίζει έναν κλέφτη, εκτός και αν αυτός είναι το κράτος, παρόλο που στην ουσία κάνουν και οι δύο της ίδια δουλειά: αναδιανομή από τους έχοντες στους μη έχοντες, από τους παραγωγούς στους μη παραγωγούς.
Η έλλειψη ενσυναίσθησης έγκειται ακριβώς στην αδυναμία του να μπορέσει να μπει στη θέση των θυμάτων του κράτους. Θα τον δείτε να στηρίζει πρόνοια για κοινωνικές ομάδες από το κράτος, αλλά όταν το κράτος δολοφονεί en masse άλλες κοινωνικές ομάδες εντός και εκτός των συνόρων του, θα κατηγορήσει τα «καπιταλιστικά» συμφέροντα. Αυτή η αποκοπή από το συναισθηματικό φορτίο ή τις τύψεις που θα είχε κάποιος ενδεχομένως, ο οποίες διέπραττε τα ίδια εγκλήματα, την έχει ο αριστερός. Δεν ενδιαφέρεται και τόσο για την μείωση του βιοτικού επιπέδου αυτών που αποτελούν θύματα απαλλοτρίωσης του κράτους. Φυσικά, αφού δεν κάνει την απαλλοτρίωση ο ίδιος.
Ο αριστερός νιώθει ότι όλοι χρωστάμε σε όλους
Η υπέρτατη δικαιολογία ως ηθική υπεράσπιση της αναδιανομής και της κρατικής βίας. «Όλοι ανήκουμε σε μία «κοινωνία» και οφείλουμε να βοηθούμε ο ένας τον άλλον». Καθαρά παρανοϊκή σκέψη: έχει εφεύρει ένα φάντασμα, την «κοινωνία». Θεωρεί ότι είναι ένα αυτόβουλο ον, υπεράνω και πέραν του ατόμου. Πολλές φορές θα αναφέρει ότι αυτή «νοσεί» και ότι χρειάζεται «θεραπεία». Αυτό το αποκαλούμε κολεκτιβισμό. Φυσικά, ο αριστερός (και κάθε αριστερή ποικιλία) έχει δική της προσέγγιση στο τι αποτελεί και «σωστό» κολεκτιβισμό. Άλλος θα αναφερθεί στις περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες, άλλος στο προλεταριάτο και άλλος στο έθνος. Που είναι το άτομο σε όλα αυτά; Πουθενά, και αυτό αποτελεί ακόμα ένα σημάδι του ότι η αριστερά αποτελεί μία ψύχωση: έχουν αφαιρέσει, με την εναπόθεση των προβλημάτων στην «κοινωνία», κάθε ευθύνη από πάνω τους να έρθουν σε επαφή με το πραγματικό δομικό συστατικό της κοινωνίας, το ίδιο το άτομο. Τι είναι αυτό που οδηγεί το άτομο στις δράσεις του; Γιατί; Όλα αποτελούν για τον αριστερό θέμα «απρόσωπων συνόλων».
Ο αριστερός αδυνατεί να αποδώσει ατομική ευθύνη στις πράξεις κάθε ατόμου ξεχωριστά. Γιατί όμως; Μία πιθανή απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι αυτή: φοβάται ότι, το άτομο που μπορεί να φέρει μεγαλύτερη ευθύνη, είναι ο ίδιος.
Συμπέρασμα
Αυτό είναι ένα πολύ επιθετικό άρθρο, αλλά δικαίως. Ο αριστερός είναι αυτό που προσωπικά αποκαλώ «μικρός δικτάτορας». Νομίζει ότι επίσταται, ότι γνωρίζει το καλό των συνόλων, των οποίων είναι μέλος ή υποστηρίζει. Δεν μπορεί να δει το άτομο πίσω από την ταξική, κοινωνική, φυλετική ταυτότητα. Νιώθει εντάξει με τον εαυτό του, όταν βρίσκεται μάρτυρας της κρατικής βίας προς αθώους ανθρώπους. Η αριστερά, ο Μαρξισμός, ο Εθνικοσοσιαλισμός, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός αποτελούν πολιτική ψύχωση. Σύνδρομα φθόνου, ενοχών και ανεπάρκειας. Ο αριστερός θέλει να αλλάξει τον κόσμο, αλλά θέλει να το κάνει βάζοντας το πιστόλι στον κρόταφο όλων μας. Καλό θα ήταν να ξεκινήσει από τον εαυτό του.
ΠΗΓΗ:https://www.eleytheriagora.gr/aristera-kai-sosialismos-oi-sygchrones-koinonikes-psychoseis/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου