Το σκοπιανό και η Αριστερά.

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

...

Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και μέχρι τη δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου (1925), στη Μακεδονία σημειώθηκαν τεράστιες πληθυσμιακές μετακινήσεις που εν πολλοίς άλλαξαν την εθνολογική της σύνθεση.

Οι μετακινήσεις αυτές αφορούσαν κυρίως Βούλγαρους που εγκατέλειψαν την περιοχή είτε αυτοβούλως είτε από την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας.

Έμειναν ΜΟΝΟ οι σλαβόφωνοι της Δυτικής Μακεδονίας που είχαν απολύτως ελληνική συνείδηση.

Προσέξτε:

Η Κοινωνία των Εθνών, το 1926, όταν είχε ολοκληρωθεί κι η ελληνοτουρκική ανταλλαγή πληθυσμών κι η εγκατάσταση μικρασιατών προσφύγων στη Μακεδονία, είχε δημοσιεύσει τα εξής στοιχεία για την πληθυσμιακή κατανομή της Μακεδονίας:

1. Έλληνες:                1.341.000, ποσοστό 88,8%
2. Μουσουλμάνοι:            2.000, ποσοστό 0,1%
3. Βούλγαροι:                 77.000, ποσοστό 5,1%
4. Άλλοι (Εβραίοι κλπ)   91.000, ποσοστό 6%

Πριν από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, υπό την καθοδήγηση της Κομιτέρν, όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Βαλκανικής χερσονήσου αποδέχονται τη σύσταση ενιαίας Μακεδονίας και Θράκης, στο πλαίσιο μιας κομμουνιστικής βαλκανικής ομοσπονδίας. Στην οποία πρωτεύουσα θα ήταν η Θεσσαλονίκη.

Πρωτοστάτης της ιδέας ήταν το κομμουνιστικό κόμμα της Βουλγαρίας υπό τον Δημητρόφ.

Ακολούθησαν τα κομμουνιστικά κόμματα της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας.

Ειδικά το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα, εξ αιτίας της κατακραυγής εναντίον του, άλλαξε στάση το 1935. Από την υποστήριξη της θέσης της ενιαίας κι ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης, μετακινήθηκε στην πολιτική –θέση της ισοτιμίας Ελλήνων και Σλαβομακεδόνων εντός του ελληνικού κράτους.

Αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ξεκινούν τα μεγάλα προβλήματα που φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας.

Χιλιάδες σλαβομακεδόνες της Δυτικής Μακεδονίας προσχωρούν στα αντάρτικα τμήματα της σλαβομακεδονικής οργάνωσης ΣΝΟΦ (Σλαβομακεδονικό ΕΑΜ) που δημιουργήθηκε αμέσως μετά την έλευση στην Ελλάδα εκπροσώπων του Τίτο (Τέμπο και Βουκμνάνοβιτς) και τη συνάντησή τους με την ηγεσία του ΚΚΕ.

Η ΣΝΟΦ έρχεται αμέσως σε επαφή με τους αυτοαποκαλούμενους «Μακεδόνες» των Σκοπίων κι αρχίζει επιδρομές εναντίον της Μακεδονίας.

Μετά, δε, το 1946 εντάχθηκαν στις τάξεις του αυτοαποκαλούμενου «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», δημιουργώντας τη δική τους οργάνωση, τη ΝΟΦ.

Προσέξτε:

Η ΝΟΦ (Ναροντνοοσλομποντιτέλνιοτ φροντ να Μακεντόντσιτε – Λαικοαπελευθερωτικό μέτωπο των Μακεδόνων) ιδρύθηκε στα Σκόπια.

Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας κι ενώ η ελληνική κυβέρνηση κατέβαλλε τεράστιες προσπάθειες ανόρθωσης του κατεστραμμένου τόπου, η συγκεκριμένη οργάνωση προέβαινε σε ξεσηκωμό πληθυσμών στην Μακεδονία.

Εξέδιδε παράνομες εφημερίδες και κυρίως προέβαινε σε σύσταση ένοπλων ομάδων στις εξής περιοχές: Στην Καστοριά, στη Φλώρινα και στην περιοχή Έδεσσας Γιαννιτσών. Η κατάσταση αυτή χρησιμοποιήθηκε από το ΚΚΕ, το οποίο ξεκίνησε άμεσες διαπραγματεύσεις με την ηγεσία του ΝΟΦ, όπως και με την ηγεσία του γιουγκοσλαβικού κομμουνιστικού κόμματος.

Οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν στην υποστήριξη του «Δημοκρατικού στρατού» του ΚΚΕ ενώ ως αντάλλαγμα δόθηκε στο ΝΟΦ η αναγνώρισή του ως κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική οργάνωση των Μακεδόνων στην Ελλάδα.

Τον δε Ιανουάριο του 1949, το ΚΚΕ, κατέθεσε την αναγνώριση του δικαιώματος των Μακεδόνων για αυτοπροσδιορισμό!

Στο δε συνέδριο της ΝΟΦ που έγινε στο χωριό Λευκώνας των Πρεσπών, το ΚΚΕ διακήρυξε:

« Ο Μακεδόνικος λαός, με τον αγώνα του και τα θύματά του, με τα όσα ως τώρα έχουν κερδηθεί, διακηρύσει σήμερα την απόφασή του να αγωνιστεί για την εθνική του απελευθέρωση, για την υλοποίηση της ελεύθερης εθνικής κρατικής ζωής, έτσι όπως ο ίδιος επιθυμεί».

Μόλις έληξε ο ελληνικός εμφύλιος,  ηγετικά στελέχη του ΝΟΦ (μεταξύ αυτών κι οι κομιτατζήδες της Οχράνα) που ήδη βαρύνονταν με καταδίκες για συνεργασία με τους κατακτητές, εκπατρίστηκαν.

Πριν ακόμη λήξει ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, ο Τίτο θέλησε να εκμεταλλευθεί το Μακεδονικό προς όφελος της χώρας του.

Πρότεινε στους Βούλγαρους την ίδρυση ομοσπονδίας που θα αποτελούσαν επτά (7) ισότιμες δημοκρατίες.

Δηλαδή, οι έξι (6) δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας κι η Βουλγαρία.

Οι Βούλγαροι, με την συμπαράσταση του Στάλιν αρνήθηκαν.

Κι αποδέχθηκαν μόνο ότι οι κάτοικοι τόσο της Γιουγκοσλαβικής όσο και της Βουλγαρικής γεωγραφικής Μακεδονίας ήταν «Μακεδόνες». Ενώ, το 1946 στη 10^η ολομέλεια της ΚΕ του κομμουνιστικού κόμματος Βουλγαρίας αποφασίστηκε να καλλιεργηθεί η «μακεδονική» ταυτότητα κι εθνική ιδέα στον πληθυσμό του Πιρίν.

Το 1947 Τίτο και Δημητρόφ συμφωνούν, πάλι, να λάβουν μέτρα που θα οδηγούσαν στην ίδρυση ομοσπονδίας μεταξύ των χωρών τους.

Η συμφωνία, που προέβλεπε μεταξύ άλλων «την ένωση των «Μακεδόνων του Πιρίν με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας», υπογράφηκε στη Βάρνα τον Νοέμβριο του 1947.

Δάσκαλοι από τα Σκόπια άρχισαν να διδάσκουν τη «μακεδονική γλώσσα» στο Πιρίν, εκδόθηκαν «Μακεδονικές» εφημερίδες ενώ ιδρύθηκε και το «Μακεδονικό» θέατρο.

Η συμφωνία αυτή, προκάλεσε εκ νέου την έντονη αντίδραση του Στάλιν και ματαιώθηκε.

Λεπτομέρεια:

Μετά τη ματαίωση της ομοσπονδίας Βουλγαρίας – Γιουγκοσλαβίας από τον Στάλιν, ο Δημητρόφ έκανε σοβαρές παραχωρήσεις στο «Μακεδονικό».

Εξασφάλισε όμως από τον Τίτο το δικαίωμα εκχώρησης της περιοχής Βράνια – Πιρότ, την συνέχιση του σχεδίου καλλιέργειας μακεδονικής συνείδησης στους κατοίκους του Πιρίν και κυρίως τη υποστήριξη του στη διάσκεψη ειρήνης στο Παρίσι, προκειμένου να επιτύχει την προσάρτηση της ελληνικής Θράκης!

Ταυτοχρόνως, ο Τίτο, επτά μήνες πριν την ανακήρυξη της Γιουγκοσλαβίας σε Ομοσπονδιακή Λαϊκή Δημοκρατία (31 Ιανουαρίου 1946) αρχίζει να καλλιεργεί τη θεωρία ξεχωριστής «μακεδονικής εθνότητας» που ένα τμήμα της …στενάζει υπό τον ελληνικό ζυγό.

Προσέξτε:

Μέχρι τότε, η περιοχή των σημερινών Σκοπίων ανήκε στην Γιουγκοσλαβική ομοσπονδία κι ονομαζόταν «Παλιά Σερβία», «Νότια Σερβία» ή «Vardarska Banovina» (διοίκηση του Βαρδάρη).

Ουδείς μιλούσε για Μακεδονικό έθνος.

Η εθνογέννεση που βάφτιζε με ελληνικά σύμβολα την περιοχή, είχε ως ηγήτορα τον Τίτο.

Ο οποίος απέβλεπε:

1. Τη συγκράτηση και αφομοίωση της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας εντός της γιουγκοσλαβικής ομοσπονδίας (φόβος γιατί οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους ήταν βουλγαρικής αυτοσυνειδησίας).
2.  Την επέκταση της Γιουγκοσλαβίας στην βουλγαρική και ελληνική Μακεδονία.

Για το σκοπό αυτό εργάστηκε συστηματικά παραχωρώντας στη Λαϊκή Δημοκρατία της «Μακεδονίας» χωριστή κρατική οργάνωση, ιδιαίτερη γλώσσα στην οποία έπρεπε να μειωθεί και να συγκαλυφθεί με κάθε τρόπο η μεγάλη συγγένεια του ιδιώματος με τη βουλγαρική, και κατασκεύασαν μια νέα Μακεδονική ιστορία.

Αμέσως μετά, τον Ιούλιο του 1948, δημιουργείται η μεγάλη ρήξη Στάλιν και Τίτο.

Κι ο Δημητρόφ με τη Βουλγαρία ευθυγραμμίζονται με τη Σοβιετική Ένωση.

Έδιωξε από το Πιρίν τους Σκοπιανούς δασκάλους που καλλιεργούσαν εκεί τη «Μαεκδονική» εθνική συνείδηση, έκλεισε τις εφημερίδες κλπ.

Αλλά, ποτέ επισήμως, αποκηρύχτηκε η ιδέα της ενιαίας Μακεδονίας.

Το 1955, ο Χρουστσώφ επισκέπτεται το Βελιγράδι σε μια προσπάθεια ν’ αμβλυνθούν οι τεταμένες σχέσεις Γιουγκοσλαβίας και Σοβιετικής Ένωσης.

Αμέσως αλλάζει στάση κι η Βουλγαρία.

Κι αρχίζει να καλλιεργείται πάλι η ενοποίηση των δυο τμημάτων της Μακεδονίας.

Του Πιρίν και των Σκοπίων.

Μα αυτή η νέα περίοδος μέλιτος δεν κρατά πολύ.

Το 1957 ο Τίτο αποφασίζει την τακτική ίσων αποστάσεων απέναντι στους δυο συνασπισμούς του ψυχρού πολέμου ενώ καταγγέλλει την εισβολή της Σοβιετικής Ένωσης στην Ουγγαρία.

Δημιουργείται πάλι τεράστια ένταση ανάμεσα στη Γιουγκοσλαβία και τη Σοβιετική Ένωση κι η Βουλγαρία παίρνει το μέρος της δεύτερης.

Από τότε και μέχρι την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και τον διαμελισμό της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, το ζήτημα βρισκόταν εν υπνώσει.

Είχε, όμως, μείνει ο σπόρος του Τίτο κι είχε ήδη φυτρώσει στα Σκόπια το δέντρο του… Μακεδονισμού αφού είχε καταστεί εθνική τους συνείδηση ο… Μακεδονισμός.

Προσέξτε:

1. Οι Σκοπιανοί ισχυρίζονται ότι είναι «Μακεδονικό έθνος» 13 αιώνων!

Όμως, δεν υπάρχει καμιά ιστορική πηγή που να επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Ούτε ένα γραπτό κείμενο. Ούτε από τη ρωμαϊκή περίοδο, ούτε από τη βυζαντινή, ούτε από την τουρκοκρατία. Πουθενά δεν υπάρχει Μακεδονικό έθνος.

2. Αν υπήρχε Μακεδονικό έθνος γιατί ο Βασίλειος ο Β΄ ονομάστηκε στην ιστορία ως Βουλγαροκτόνος κι όχι Μακεδονοκτόνος;
3. Όλοι μα όλοι οι περιηγητές του 17^ου και 18^ου αιώνα, διπλωμάτες και ξένοι πρόξενοι, κάνουν μνεία για Βούλγαρους ή Σλάβους που κατοικούν στη Μακεδονία. Ποτέ δεν τους αναφέρουν ως «Μακεδόνες».
4. Μακεδονική γλώσσα δεν υπήρχε ως αυτοτελής σλαβική ή άλλη, μέχρι τα τέλη του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Αυτή η γλώσσα που μιλούσαν οι σλαβόφωνοι κάτοικοι της Μακεδονίας (στη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία) ήταν ιδιωματική μορφή της Βουλγαρικής γλώσσας. Η «Μακεδονική» γλώσσα εμφανίστηκε τότε, με βάση το ιδίωμα του Περλεπέ και δάνεια από την σερβική, τη ρωσική κι άλλες σλαβικές. Έτσι δημιουργήθηκε η «φιλολογική μακεδονική», την οποία ο Τίτο αναγνώρισε ως μια από τις τρεις επίσημες γλώσσες της ενιαίας, τότε, Γιουγκοσλαβίας.
5. Ιστορικά αποδεικνύεται (από χιλιάδες πηγές) ότι τα σημερινά Σκόπια δεν υπήρξαν ποτέ τμήμα της Αρχαίας Μακεδονίας. Άρα, σφετερίζονται την ιστορία και τον όρο Μακεδονία. Τον σφετερίζονται επειδή, εκτός όλων όσων περιγράψαμε προηγουμένως, στην περίοδο της τουρκοκρατίας επικράτησε να θεωρούνται μακεδονικά εδάφη ακόμη και περιοχές ως τον Σκάδρο. Δηλαδή, επάνω από τα Σκόπια! Ιστορικά, όμως, πλησιέστερα στην αλήθεια της ιστορίας θα ήταν η ονομασία Δαρδανία. Έτσι, άλλωστε, την περιγράφει την περιοχή κι ο Ρήγας Φεραίος στην περίφημη χάρτα του.