ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΡΙΧΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΦΑΓΗΣ ΑΘΩΩΝ ΣΤΟΝ ΦΕΝΕΟ!
Έλαβα την κατωτέρω επιστολή, και, με την άδεια της αποστολέως, τη μοιράζομαι μαζί σας.
κ. Μπουγά καλησπέρα σας από την Αθήνα. Ονομάζομαι Βάλια Φωτοπούλου και σας είχα γνωρίσει από κοντά πέρυσι τον Ιούλιο στο ετήσιο μνημόσυνο υπέρ των θυμάτων του Φενεού. Μετά το τέλος του μνημοσύνου ανέβηκα με το αυτοκίνητο του Γιώργου Γκούμα έως το εκκλησάκι των Αγίων Πάντων και τον τόπο δολοφονίας των θυμάτων, όπου βρισκόσαστε κι εσείς. Στο γυρισμό, είμαστε στο ίδιο αυτοκίνητο. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής σας έκανα πολλές ερωτήσεις!!! Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να σας γράψω, έχω διαβάσει όλα τα βιβλία σας και διαβάζω τις αναρτήσεις της σελίδας σας πολύ τακτικά. Ο λόγος που σας γράφω σήμερα είναι η συγκλονιστική διήγηση του ανθρώπου που σώθηκε από τη σφαγή στο Φενεό, την οποία αναρτήσατε στη σελίδα σας.
Έλαβα την κατωτέρω επιστολή, και, με την άδεια της αποστολέως, τη μοιράζομαι μαζί σας.
κ. Μπουγά καλησπέρα σας από την Αθήνα. Ονομάζομαι Βάλια Φωτοπούλου και σας είχα γνωρίσει από κοντά πέρυσι τον Ιούλιο στο ετήσιο μνημόσυνο υπέρ των θυμάτων του Φενεού. Μετά το τέλος του μνημοσύνου ανέβηκα με το αυτοκίνητο του Γιώργου Γκούμα έως το εκκλησάκι των Αγίων Πάντων και τον τόπο δολοφονίας των θυμάτων, όπου βρισκόσαστε κι εσείς. Στο γυρισμό, είμαστε στο ίδιο αυτοκίνητο. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής σας έκανα πολλές ερωτήσεις!!! Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να σας γράψω, έχω διαβάσει όλα τα βιβλία σας και διαβάζω τις αναρτήσεις της σελίδας σας πολύ τακτικά. Ο λόγος που σας γράφω σήμερα είναι η συγκλονιστική διήγηση του ανθρώπου που σώθηκε από τη σφαγή στο Φενεό, την οποία αναρτήσατε στη σελίδα σας.
Ο παππούς και ο θείος μου ήταν δύο από τα θύματα αυτής της σφαγής.
Ο παππούς μου Γεράσιμος Χαλιώτης και ο θείος μου Δημήτρης (Μήτσος) Κανελόπουλος πετάχθηκαν στην ''τρύπα'' μαζί με εκατοντάδες άλλους. Ο παππούς μου, ζούσε με την οικογένειά του στην Αθήνα (στο Βοτανικό), ήταν έμπορος φρούτων και πήγαινε συχνά στην Ακράτα από όπου και προμηθευόταν το εμπόρευμά του. Είχε μάλιστα νοικιάσει και ένα σπίτι στην Ακράτα, όπου πήγαιναν τα καλοκαίρια με τη γιαγιά μου και τα τρία παιδιά τους.
Εκεί η θεία μου (αδελφή της μαμάς μου), δεκαέξι χρονών το καλοκαίρι του 1942 γνώρισε τον Δημήτρη Κανελόπουλο και λίγους μήνες μετά παντρεύτηκαν. Ο Δημήτρης Κανελόπουλος ανήκε σε μία από τις πιο γνωστές και εύπορες οικογένειες της Ακράτας. Η μητέρα του λεγόταν Ελένη Γκούμα, στην οικογένεια της οποίας ανήκε η περιοχή ''Γκουμέϊκα'' στην παραθαλάσσια περιοχή της Ακράτας. Μάλιστα ο αδελφός της Γεώργιος Γκούμας επίσης δολοφονήθηκε στο Φενεό.
Ο Γιώργος Γκούμας που σας ανέφερα παραπάνω είναι εγγονός του. Όπως καταλαβαίνετε την ημέρα εκείνη συναντήθηκα με συγγενή μου εξ' αγχιστείας, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσα. Οι οικογένειες λοιπόν αυτές ήταν στοχοποιημένες. Πλούσιοι κτηματίες, οικογενειάρχες, εθνικόφρονες, έπρεπε να εξαφανιστούν. Από την άλλη μεριά ο παππούς μου, επίσης ευκατάστατος, έμπορος, οικογενειάρχης, εθνικόφρων, ότι χειρότερο δηλαδή γι αυτούς.....
Τον Ιούλιο του 1944 ο παππούς μου οδηγούσε το φορτηγό του κατευθυνόμενος προς την Ακράτα, με συνοδηγό το γαμπρό του Δημήτρη Κανελόπουλο. Μαζί τους ήταν και ο γιός του Γιάννης (αδελφός της μαμάς μου) δώδεκα χρονών τότε. Στην πορεία τους σταμάτησαν χωρικοί και είπαν στον παππού μου να μη συνεχίσει, αλλά να γυρίσει πίσω. Όπως μου έχει διηγηθεί η γιαγιά μου του είπαν ''κ. Γεράσιμε μην προχωρήσεις άλλο, οι αντάρτες σκοτώνουν κόσμο''.
Ο παππούς μου τότε είπε τη μοιραία φράση που τόσες φορές ότι ειπώθηκε από θύματα: ''και τι σχέση έχω εγώ με τους αντάρτες, γιατί να μου κάνουν κακό, δεν πείραξα κανέναν''. Καταλαβαίνετε λοιπόν τη συνέχεια. Εξω από την Ακράτα τους σταμάτησαν ένοπλοι αντάρτες και υπό την απειλή των όπλων τους κατέβασαν από το φορτηγό. Μάλιστα ένας από αυτούς, άναψε τη μηχανή του φορτηγού το οποίο και έπεσε στο γκρεμό. Συνέλαβαν τον παππού μου και τους δύο θείους μου (γαμπρό και ανήλικο γιό του). Στη διαδρομή ο παππούς μου τους παρακαλούσε να αφήσουν ελεύθερο το δωδεκάχρονο παιδί του, αφού κρατούσαν εκείνον, αλλά σύμφωνα με το δικό τους Νόμο περί ''οικογενειακής ευθύνης'', έπρεπε να τιμωτηθεί και το ανήλικο γιατί ήταν μέλος ''αντιδραστικής οικογένειας''. Ο Θεός όμως βοήθησε το θείο Γιάννη και όταν το βράδυ οι ομάδες των κρατουμένων αυξήθηκαν και πύκνωσαν (προφανώς οδηγούμενες προς το Φενεό), ο παππούς μου του είπε να σκύψει, να κρυφτεί και να μείνει πίσω. Ήταν η τελευταία φορά που ο θείος μου είδε τον πατέρα του. Αυτός διηγήθηκε όλα όσα σας αναφέρω παραπάνω. Η συνέχεια είναι γνωστή, χάθηκαν τα πάντα.........
Έφθαναν στη γιαγιά μου στην Αθήνα, αντικρουόμενες ειδήσεις, ότι δήθεν κάποιος είδε τον παππού μου στο δρόμο να γυρίζει στην Αθήνα, ότι οι αντάρτες άφησαν πολλούς ελεύθερους και άλλες τέτοιες ανυπόστατες πληροφορίες. Η αλήθεια είναι ότι ο άνδρας της και ο γαμπρός της ήταν ήδη νεκροί, πεταμένοι στην τρύπα . Η γιαγιά μου ήταν μία από τις δεκάδες γυναίκες που ανέβηκαν στο σημείο που τώρα βρίσκεται το εκκλησάκι των Αγίων Πάντων, προσπαθώντας να αναγνωρίσει τις σωρούς των δύο δολοφονηθέντων. Δυστυχώς οι σωροί τους δεν βρέθηκαν ποτέ και δεν γνωρίζουμε αν τα οστά τους βρίσκονται ακόμη στο βάθος του βουνού, ή στο οστεοφυλάκιο έξω από το εκκλησάκι.....
Η γιαγιά μου βρήκε ανάμεσα στα πεταμένα ρούχα, το πουκάμισο του παππού μου γεμμάτο αίμα. Από το σοκ παρέλυσε και κυριολεκτικά την κατέβασαν από το βουνό. Τα ονόματα των δύο δολοφονηθέντων είναι χαραγμένα στις μαρμάρινες πλάκες που βρίσκονται στο εκκλησάκι. Τον παππού μου τον έχουν καταγράψει ως δημότη Ακράτας, προφανώς λόγω του γαμπρού του. Πολλές φορές διαβάζοντας τα βιβλία σας και άλλα βιβλία που έχουν γραφτεί για τα θύματα του Φενεού, ψάχνω μήπως κάποιος από τους επιζώντες αναφέρει το όνομα του παππού μου ή του θείου μου, ως συγκρατουμένων του, αλλά μάταια. Ίσως σε κάποιο βιβλίο σας, αναφερθείτε σε αυτή την ιστορία.
Δυστυχώς δεν έχω άλλα στοιχεία να σας παραθέσω, όλοι όσοι θα μπορούσαν να μου δώσουν περισσότερες πληροφορίες, δεν βρίσκονται πια στη ζωή. Έχω όπως σας είπα διαβάσει πάρα πολλά βιβλία για τη σφαγή του Φενεού, αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη περσινή μου επίσκεψη στον τόπο αυτό. Δεν το χωράει το μυαλό του ανθρώπου, πως σε έναν τόπο που θυμίζει παράδεισο, να έγιναν τόσο φριχτές πράξεις. Όσο για την τιμωρία των ενόχων, δυστυχώς όπως το ξέρετε κι εσείς καλά, οι περισσότεροι γύρισαν στα χωριά τους πλουσιότεροι (!!!) αμετανόητοι και προκλητικοί......
Σας στέλνω τη φωτογραφία του παππού μου με τη γιαγιά μου, το έτος 1924 στους αρραβώνες τους. Επίσης τη φωτογραφία του θείου μου Δημήτρη Κανελλόπουλου και τις φωτογραφίες με τις μαρμάρινες πλάκες στις οποίες αναγράφονται τα ονόματα των δύο αυτών θυμάτων της οικογένειάς μου. Εκ παραδρομής ο παππούς μου αναφέρεται ως Χαλιώτης Τ. αντί Γ. (Γεράσιμος). Ελπίζω να μη σας κούρασα με το μακροσελές μήνυμά μου, αλλά, δεν ήταν δυνατό να το συντομεύσω. Εύχομαι υγεία και ευτυχία σε εσάς και την οικογένειά σας και ανυπομονώ να διαβάσω το επόμενο βιβλίο σας. Με εκτίμηση Βάλια Φωτοπούλου
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΘΩΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ!
Ελπίζω, η Πολιτεία να τιμήσει όλα τα χιλιάδες αθώα θύματα, αναγνωρίζοντας στη Βουλή των Ελλήνων «ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 1943-44»!
Προσεχώς, θα αναφερθώ στο εφετεινό Μνημόσυνο στον Φενεό, που θα γίνει στις 19 Ιουλίου.
Ευχαριστώ πολύ για τις Κοινοποιήσεις των Αναρτήσεων αυτών
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΘΩΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ!
Ελπίζω, η Πολιτεία να τιμήσει όλα τα χιλιάδες αθώα θύματα, αναγνωρίζοντας στη Βουλή των Ελλήνων «ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 1943-44»!
Προσεχώς, θα αναφερθώ στο εφετεινό Μνημόσυνο στον Φενεό, που θα γίνει στις 19 Ιουλίου.
Ευχαριστώ πολύ για τις Κοινοποιήσεις των Αναρτήσεων αυτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου