ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ.
ΨΗΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΝΕΩΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΟ 1922 ΚΑΙ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ ΤΟ 1950 ΑΠΟ ΝΙΚΟΛΑΟ ΠΛΑΣΤΗΡΑ.
Την 31η Οκτωβρίου 1922 άρχισε η δίκη του 20ου αιώνα της Ελληνικής Ιστορίας με Πρόεδρο του Έκτακτου Επαναστατικού Στρατοδικείου τον Αντιστράτηγο Αλέξανδρο Οθωναίο και τελείωσε τη 15η Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Καταδικάσθηκαν σε θάνατο για εσχάτη προδοσία οι Πρωθυπουργοί της διετίας 1920-1922 Δημήτριος Γούναρης, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης και Νικόλαος Στράτος, οι Υπουργοί Νικόλαος Θεοτόκης και Γεώργιος Μπαλτατζής και ο Αρχιστράτηγος Μικράς Ασίας και Θράκης Αντιστράτηγος Γεώργιος Χατζηανέστης.
Η εκτέλεση των παραπάνω έξι, παρά τις παρεμβάσεις ξένων διπλωματών και προσωπικοτήτων, έγινε στις 15 Νοεμβρίου, ώρα 11.00 στην περιοχή Γουδή. Μια άδικη και σκόπιμη εκτέλεση των έξι, η οποία βαρύνει τους πρωτεργάτες του Κινήματος του Σεπτεμβρίου του 1922 και ειδικότερα τον Αρχηγό αυτής Νικόλαο Πλαστήρα. Καμιά επιείκεια, λαμβανομένου μάλιστα ότι ήταν μια απόφαση κατά ωμή παράβαση τυπικών και ουσιατικών δικονομικών κανόνων. Όταν μάλιστα ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος σε αγορεύσεις του στη Βουλή των Ελλήνων, αλλά και αλλού, παραδέχθηκε αργότερα ότι κακώς εκτελέσθηκαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, γιατί από όλες τις πράξεις και παραλείψεις των απουσίαζε το στοιχείο της πρόθεσης, του δόλου, που είναι απαραίτητος για την αντικειμενική στοιχειοθέτηση του εγκλήματος της εσχάτης προδοσίας.
Τήνος 15η Αυγούστου 1950. 10η επέτειος της καταβύθισης το καταδρομικού <<ΕΛΛΗ>> από Ιταλικό υποβρύχιο στις 15 Αυγούστου 1940. Ο Πρωθυπουργός της Κυβέρνησης Νικόλαος Πλαστήρας, που εκπροσωπούσε την Κυβέρνηση, κατά τη διάρκεια του επίσημου δείπνου, που είχε δοθεί από το Ίδρυμα της Ευαγγελίστριας, στον πρόλογο της ομιλίας του είπε: << Χαίρομαι που παρευρίσκομαι εις την μεγάλην εορτήν της Παναγίας, η οποία καθοδηγεί τους Χριστιανούς εις τον δρόμον της επιεικείας και της συγγνώμης>>. Και συνέχισε: <<Ανέκαθεν επιθυμία μου υπήρξε η καθολική ειρήνευσις της χώρας και υπό το πρίσμα αυτό εδέχθην να αναλάβω την ηγεσίαν της σημερινής κυβερνήσεως. Ειρήνευσις δε άνευ μέτρων επιεικείας του κράτους δεν νοείται>>. Και αμέσως με ισχυρή φωνή: <<Δυστυχώς, κύριοι, η ειρήνευσις είναι αδύνατος υπό την παρούσαν σύνθεσιν της κυβερνήσεως. Οι μετ΄εμού κυβερνώντες την χώραν δεν συμφωνούν μαζί μου. Η σύνθεσις συνεπώς της κυβερνήσεως δεν μου επιτρέπει να εφαρμόσω τα εξαγγελθέντα υπ΄εμού μέτρα...>>.
Πράγματι την επομένη 16η Αυγούστου ο Σοφοκλής Βενιζέλος διαχώρισε τις ευθύνες του από τον κυβερνητικό σχήμα και τη 17η ο Πλαστήρας υπέβαλε την παραίτησή του δηλώνοντας δηκτικά:
<<Εδημιουργήθη κυβερνητική κρίσις, διότι εις μίαν θρησκευτικήν εορτήν επανέλαβα το <<Ειρήνη υμίν>> του Ιησού...>>.
Πιο δηκτικός όμως ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου, που δήλωσε: <<Ο Πλαστήρας με την πολιτικήν του της επιεικείας πιθανόν να εξασφάλισε την επουράνιον βασιλείαν, αλλ΄ απώλεσεν την επίγειον...>>.
ΣΧΟΛΙΟ: Δεν είχε περάσει ένας χρόνος από τη συντριβή του <<Δημοκρατικού Στρατού>> στο Γράμμο στις 29 Αυγούστου 1949, οι ψυχές των ηρώων νεκρών Αξιωματικών και Οπλιτών των Ενόπλων Δυνάμεών μας φτερούγιζαν πάνω από τις σκέψεις του Ελληνικού Λαού, οι πληγές από τα τραύματα των σφαιρών και των ναρκών δεν είχαν επουλωθεί και ορισμένων δεν θα επουλώνονταν ποτέ στη ζωή τους και ο Πλαστήρας με τακτική πολιτικάντη πρότεινε επιείκεια. Επιείκεια όμως που δεν στερνιζόταν η κλίκα των Ζαχαριάδη, Μπαρζώτα και άλλων. Αντί για αυτοκριτική και μεταμέλεια για τα εγκλήματα του της περιόδου 1946-1949 το ΚΚΕ δήλωσε ότι δεν καταθέτει τα όπλα για ειρήνη, αλλά διατηρεί αυτά στη θέση του <<παρα πόδα>> και από την επομένη στέλνει στην Ελλάδα στελέχη του, όπως τον Μπελογιάννη για παράνομες και εγκληματικές ενέργειες. Με αυτή τη στάση και συμπεριφορά του ΚΚΕ κάθε προσπάθεια για επιείκεια και ειρήνευση ήταν καταδικασμένη. Η επιείκεια για να επικρατήσει χρειάζεται να το θέλουν και οι δύο πλευρές. Διαφορετικά είναι αναποτελεσματική ενέργεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου