Αμαλία

@4fABkkc5xTv2aek

Το τραγικό τέλος του διοικητή της 102 Ταξιαρχίας του ΔΣΕ, Γιώργου Γιαννούλη. Οι σύντροφοι, πρώτα τον σκότωσαν και μετά τον “δίκασαν”! Η ιστορία (ποινικό μητρώο!) της ελληνικής αριστεράς, περιέχει και ουκ ολίγες μαύρες σελίδες, που μας θυμίζουν τον μύθο του Κρόνου που έτρωγε τα παιδιά του! Μια τέτοια μαύρη σελίδα αφορά τον Γιώργο Γιαννούλη, την ιστορία του οποίου θα σας διηγηθώ σήμερα.

Ο Γιώργος Γιαννούλης γεννήθηκε το 1915 στο Επταχώρι Καστοριάς. Εντάχθηκε στο ΚΚΕ το 1935, όταν ήταν φοιτητής της Νομικής. Μετά την αποφοίτησή του, κατατάχθηκε στον στρατό και φοίτησε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών, όπου και τον βρήκε ο πόλεμος. Πολέμησε στα βουνά της Βορείου Ηπείρου και κατά την διάρκεια της κατοχής εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ, όπου έγινε διοικητής τάγματος. Μετά την ήττα του Δεκεμβρίου του 1944, κατέφυγε στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας, όπου διηύθυνε την κομματική εφημερίδα “Φωνή του Μπούλκες”. Μόλις άρχισε ο “Τρίτος Γύρος”, επανήλθε στην Ελλάδα, εντάχθηκε στον ΔΣΕ κι έγινε διοικητής της 102 Ταξιαρχίας του. Τον Αύγουστο του 1948, η μονάδα του ηττήθηκε στον Γράμμο, ο Γιαννούλης θεωρήθηκε υπεύθυνος και συνελήφθη, προκειμένου να περάσει από ανταρτοδικείο. Ενώ βάδιζε προς το αρχηγείο της 670 μονάδας του ΔΣΕ, όπου έδρευε το ανταρτοδικείο, πυροβολήθηκε πισώπλατα από τον δεσμοφύλακά του, Τάκη Σαρρή (“Θησέα”), προφανώς κατόπιν “άνωθεν εντολής” - του “Έλληνα Στάλιν”, Ζαχαριάδη. Αφού πρώτα τον εκτέλεσαν, μετά τον “δίκασαν” κιόλας. Έτσι, 14 ημέρες αργότερα, ο Ζαχαριάδης ανακοίνωσε την “ποινή” του: «Στις 20 του Αυγούστου 1948, δικάστηκε από το Στρατοδικείο της 670 Μονάδας σε θάνατο και εκτελέστηκε ο πρώην Αντι/ρχης Γεώργιος Γιαννούλης. Ο Γιαννούλης Γεώργιος είναι ο άμεσος υπεύθυνος για τον αιφνιδιασμό και την απώλεια του Κάμενικ, για την απώλεια του Γκόλιο, επίσης και για την απώλεια της Μπάτρας. Ο ΔΣΕ πολλές φορές βοήθησε το Γιαννούλη για να διορθώσει τις αδυναμίες του, αυτός όμως συνέχισε τα λάθη του κι έφτασε μέχρι τις παραπάνω πράξεις που αποτελούν πραγματική προδοσία.» (Πηγή: Αχιλλέας Παπαϊωάννου, “Γιώργης Γιαννούλης, η θρυλική μορφή του Γράμμου”) “Προδότης”, λοιπόν, (και) ο Γιαννούλης! Το κόμμα είχε γράψει στα κιτάπια του ότι, προπολεμικά ο Γιαννούλης ήταν γραμματέας του πολιτικού Φίλιππου Δραγούμη, που το 1946 έγινε υπουργός των Στρατιωτικών. Μάλιστα, ως υπουργός είχε στείλει μια προσωπική επιστολή στον Γιαννούλη, προσφέροντάς του αμνηστία και άλλα προνόμια, αν εγκατέλειπε τον ΔΣΕ. Ο Γιαννούλης προτίμησε να του απαντήσει δημοσίως, με πολύ επιθετικό ύφος, από την αντάρτικη εφημερίδα “Γράμμος”, στις 7/2/1947: «Τώρα έγινε πια ξεκάθαρο ότι εσείς δεν είστε παρά ένας τιποτένιος πολιτικάντης, που για τα χρήματα έγινε μαντρόσκυλο του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Στην κυβέρνηση του ανάξιου Τσαλδάρη γίνατε υπουργός Στρατιωτικών, αν και δε γνωρίζετε ούτε μια λέξη από τον στρατιωτικό κανονισμό. Από τα αφεντικά σας τους Άγγλους αναλάβατε εργολαβικά τη διεξαγωγή αυτού του επαίσχυντου πολέμου ενάντια στον ίδιο σας το λαό. Κι εσείς, που αμνηστεύσατε όλους τους προδότες, τολμάτε να προτείνετε αμνηστία στους αντάρτες, που προσέφεραν τόσα θύματα στον αγώνα εναντίον των εχθρών της Πατρίδας» (Πηγή: Νίκος Παπαδάτος, “Άκρως απόρρητο - Οι σχέσεις ΕΣΣΔ-ΚΚΕ 1944-1952”). Ωστόσο, μια άλλη διάσταση στην εν ψυχρώ δολοφονία του Γιαννούλη, δίνει ο εξάδελφός του και καθηγητής Ψυχοπαιδαγωγικής και Συμβουλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Κώστας Μάνος, στο βιβλίο του “Το Επταχώρι στις εθνικές επάλξεις”. Αφού αναφέρει περιστατικά ακόμα και ενόπλων συγκρούσεων του τμήματος του Γιαννούλη με αυτονομιστές του ΣΝΟΦ (του “σλαβομακεδονικού” τμήματος του ΕΛΑΣ), το 1944, καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: «Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ο Γιαννούλης δολοφονήθηκε γιατί πήρε θέση καθαρά πατριωτική στην υπόθεση του Μακεδονικού, που δεν ήταν σύμφωνη με την τότε στάση της ηγεσίας της αριστεράς, που ευνοούσε την αυτονομία της “Μακεδονίας του Αιγαίου”» Δηλαδή, δολοφονήθηκε με εντολή της ηγεσίας του ΚΚΕ ως “προδότης”, επειδή δεν ήταν προδότης! Τα σχόλια δικά σας!