Μαρμαρωμένε Βασιληά, κατέβ᾽ ἀπ' τ' άλογό σου

Κόψε τ' αθάνατο κλαρί πούχεις στο μέτωπό σου,

Καὶ μὲ χρυσόφυλλη σμυρτιά, μὲ δάφνη φουντωμένη,

Ποῦ τόσων χρόνων δάκρυα τὴν ἔχουν ποτισμένη.

Στεφάνωσε Τον Βασιληά, κι᾿ εὐχήσου Του νὰ ζήσῃ,

Στὸν δοξασμένο Θρόνο Του ποὺ ἦλθε νὰ καθήσῃ.

Πὲς εἰς Αὐτὸν ποὺ σήμερα ὅλοι μας προσκυνοῦμε,

Καὶ σὰν οὐράνιο λυτρωτὴ στὰ χέρια μας βαστούμε

Σ' Αὐτὸν ποὺ οἱ Τοῦρκοι τρέμουνε καὶ σκύβουν το κεφάλι

Καὶ τῆς ῾Ελλάδος ἡ φωνὴ μ' εὐγνωμοσύνη ψάλλει,

Σ᾿ Αὐτὸν ποῦ πρῶτος ἔστησε τὴ Γαλανή μας Νίκη

Στον Ολυμπο, στα Γιάννενα καὶ στὴ Θεσσαλονίκη,

Πῶς ἡ Μεγάλη Του Πατρίς, γι' ἀθάνατο βοτάνι

Του στέλνει τὸ χέρι σου τῆς Δόξης τὸ στεφάνι

Καὶ έσύ Δεσπότη μου ἄλυοτε, ποὺ ἀνέβης στη

κρεμάλα

Γιατ᾽ εἶχες ἅγια τὴν ψυχὴ καὶ ὄνειρα μεγάλα

Σχισε τὸ μαῦρο ράσσο σου ποῦ λυόνει μέσ' τὸ χῶμα

Καὶ φόρεσε τὸ ἄφθαρτο, πούχει γαλάζιο χρώμα

Πάρε στὸ χέρι θυμιατό, καὶ στ' ἄλλο μιὰν εἰκόνα

Τὴ πατερίτσα γιὰ σπαθὶ τὴ μήτρα για κορώνα,

Κι' εὐλόγιστα Δεσπότη μου νὰ τὰ φορέσῃ Ἐκεῖνος

Ὁ Στρατηγὸς καὶ Βασιληᾶς, ὁ Νέος Κωνσταντίνος,

Λιβάνισε τὸ Θρόνο του κι' ἁγίασε τὸ Στέμμα

Ποῦ κάθε πέτρα ἐστοίχησε τόσων μαρτύρων αἷμα.

Γονατιστὸς στὴν Ἐκκλησιὰ φίλησε τὸ σπαθί Του

Καὶ παρακάλει τὸν Χριστὸ νὰ σώζῃ τὴ ζωή Του

Καὶ πρὶν ἀκόμη τὸ ξανθό κεφάλι Του λευκάνῃ

Μέσα στην Πόλι, νικητής, "Ανάστασι νὰ κάμῃ.

Κ.Βρυάκος