Αμαλία

@4fABkkc5xTv2aek

Αλήθεια, σε ποια χώρα (εκτός απ’ την Ελλάδα των συνταγματαρχών) απαγορευόταν αυστηρά η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη; Πλησιάζει μια ακόμα επέτειος του Πολυτεχνείου και, ως είθισται, θα ακουστούν ξανά τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, τα οποία ήταν απαγορευμένα στην Ελλάδα την εποχή της επταετίας. Αλλά, όχι μόνον στην Ελλάδα! Και σε μια άλλη μια χώρα του κόσμου ήταν απαγορευμένα. Όσο κι αν αυτό σας ακούγεται περίεργο, η χώρα αυτή ήταν -quelle surprise!- η Σοβιετική Ένωση Στις 28 Μαΐου 1970, λοιπόν, ο Μίκης αποστέλλει “Μνημόνιο προς το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΣΕ”, στο οποίο αναφέρει τα εξής:

«Πως θα δεχθούν οι κομμουνιστές το γεγονός ότι υπήρχε τοιχοκολλημένη ανακοίνωση στον σταθμό της Μόσχας που απαγόρευε αυστηρά τη μετάδοση της μουσικής μου, όταν είναι γνωστό ότι η μουσική αυτή αποτελεί όπλο πάλης του ελληνικού λαού και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι απαγορευμένη στη χώρα μου, με δύο ειδικές εντολές του ΓΕΣ;» Εν συνεχεία, ο Μίκης κάνει μια διαπίστωση και αναρωτιέται γιατί συμβαίνει αυτό: «Κατά την απελευθέρωση μου, αλλά και μετά, η στάση της χώρας σας απέναντί μου υπήρξε, θα έλεγα, σχεδόν εχθρική. Εύλογα γεννιέται το ερώτημα: Γιατί;» Παρακάτω, σημειώνει κι άλλα στοιχεία που τεκμηριώνουν τον χαρακτηρισμό “σχεδόν εχθρική” για την στάση των Σοβιετικών απέναντί του: «Εκτός από την παραπάνω ανακοίνωση που τοιχοκολλήθηκε στο σταθμό: α) Δύο φιλμ μικρού μήκους που αναφέρονταν στην πολιτική και αντιστασιακή μου δραστηριότητα, το “Μίκης Θεοδωράκης” και “Ελληνική Τραγωδία” αποσύρθηκαν από την κυκλοφορία και μπήκαν στην αποθήκη. β) Η διάλεξη που ετοίμαζε ο σύντροφος Πέτρος Ανταίος στις 27 Απρίλη στη Μόσχα, σχετικά με το δημιουργικό μου έργο, ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή, δίχως να δοθεί καμιά εξήγηση. γ) Ματαιώθηκε η έκδοση δύο δίσκων μου μεγάλης διάρκειας: η “Κατάσταση Πολιορκίας” (μαρτυρία της παραμονής μου στα δεσμωτήρια της Χούντας) και οι “Μικρές Κυκλάδες”. δ) Τέλος, παρ’ ότι είχα μόλις απελευθερωθεί, δεν προσκλήθηκα στο συνέδριο της Κομσομόλ με την ιδιότητα του προέδρου της ΔΝΛ όσο και γενικότερα του δεσμώτη της Χούντας» Πέραν των προσωπικών του παραπόνων, ο Μίκης καταγγέλλει τους Σοβιετικούς και για την στάση τους έναντι των αριστερών στην Ελλάδα: «Δημιουργήσαμε το Εργατικό ΠΑΜ, καθώς και την φοιτητική αντιστασιακή οργάνωση “Ρήγας Φεραίος”, που τόσους ήρωες προσέφερε. Όμως, τα ονόματά τους, οι ηρωικές τους πράξεις και οι υπέροχες απολογίες τους στα στρατοδικεία, καθώς και όλων των άλλων ηρώων κομμουνιστών Λαμπράκηδων δεν μνημονεύονται από τα έντυπα και τους σοβιετικούς σταθμούς... Όλοι εμείς οι παλιοί και δοκιμασμένοι αγωνιστές, πιστοί και αφοσιωμένοι φίλοι της χώρας σας και του ενδόξου κόμματός σας, δεν υπάρχουμε για σας. Και όταν υπάρχουμε, είναι μονάχα για να υποστούμε μειώσεις και διώξεις, αδικίες και δυσφημήσεις» Επιπλέον, καταγγέλλει την συμπεριφορά των Σοβιετικών προς τους Έλληνες κομμουνιστές που είχαν καταφύγει στην Σοβιετική Ένωση και τους είχαν “μαντρωμένους”, απαγορεύοντάς τους ακόμα και να φύγουν απ' την ΕΣΣΔ: «Να σταματήσουν όλες οι διώξεις και τα μέτρα εναντίον όλων των Ελλήνων αγωνιστών που ζουν στη Σοβιετική Ένωση. Να επιτραπεί η ελεύθερη διακίνησή τους στο εσωτερικό και προς το εξωτερικό» Τέλος, σε άλλο σημείο του βιβλίου του, ο Μίκης καταγγέλλει ότι και τα κόμματα της αριστεράς είχαν εκδώσει απαγορευτικό για τα τραγούδια του, αλλά και πώς ήθελαν να τον εξαφανίσουν από το καλλιτεχνικό στερέωμα: «Μπορώ να πω ότι θυσίασα όχι μόνο την πολιτική μου πορεία αλλά και το καλλιτεχνικό μου έργο, κυρίως τα τραγούδια μου, που ήταν “απαγορευμένα” για τα μέλη του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ μετά την πτώση της Χούντας. Δηλαδή δεν έφταναν τα εφτά χρόνια ολοκληρωτικής απαγόρευσης του έργου μου από τη Χούντα. Η Αριστερά στο σύνολό της (ΚΚΕ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός), κρυφά και όχι φανερά όπως η Χούντα, είχαν βάλει ως στόχο τους σχεδόν ως το 2000 να με καταργήσουν ως τραγουδοποιό, κυρίως μέσα στην ελληνική νεολαία» Τα σχόλια δικά σας! Πηγή: Μίκη Θεοδωράκη, “Πολιτικά: Θεωρία και Πράξη”, τόμος Α'