Ευχαριστίες στον κ. Βασίλειο Κακαβά.
Ήταν η αρχή της Κομμουνιστικής Ανταρσίας. Τα βάσανα που περασαν και τα θύματα που είχαν -από ηλικιωμένες γυναίκες μέχρι μικρά παιδιά- οι κάτοικοι των χωριών τηε Ελλάδος!
Η ιστορία που θα διηγηθώ διαδραματίστηκε τον Οκτώβριο του 1946 στο χωριό Κρυονέρι Βοίου Κοζάνης και την πρωτοάκουσα απο τον πατερα μου. Έκτοτε η αληθεια της ιστοριας διασταυρωθηκε και απο διηγήσεις άλλων, είτε συγγενών ή μη εχοντας συγγενικη σχεση με την οικογένεια. ...Τότε, μπήκαν στο χωριό οι αντάρτες με τη γνωστή τους τακτική, του όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους άλλους... Αναψανε μια φωτιά και μαζεψανε το χωριό. Άρχισαν να ρωτάνε για κάποιον που ψάχνανε και να βάζουν τις γυναίκες άλλες να κάνουν ψωμιά, πίττες και να ετοιμάσουν να πάρουν ότι τρόφιμα μπορούσαν από τις αποθήκες και τα κελαρια των ανθρώπων. Στις διαταγές και στην "επίταξη" που εκαναν ήταν να ετοιμάσουν δωμάτια για να διανυκτερευσουν να πάρουν και ρούχα καθαρά και τέλος πάντων ότι τους φαίνονταν χρήσιμο και ήθελαν...
Όμως ο κόσμος, το χωριό επειδή δεν ήξερε που ήταν αυτός που έψαχναν τότε αρπάζει ένας αντάρτης ένα μικρό τότε κοριτσάκι περίπου 5 χρονών και το πετάει στη φωτιά σαν "προτροπή", εκβιασμό να μιλήσει το χωριό γι' αυτόν που έψαχναν.
Τότε η προγιαγιά μου η Αποστόλενα όπως την φώναζαν από το όνομα του άντρα της, Βάγια το όνομα της, λέγοντας τους, "τι κάνετε μωρέ, τρελαθήκατε;", μπαίνει μπροστά το αρπάζει βγάζοντας το από τη φωτιά, γλιτώνοντας έτσι τη ζωή του. Εκεί ήταν που ένας αντάρτης ρίχνει μια ριπή προς το μέρος της και την πετυχαίνει. Ξεψυχώντας η Αποστόλενα το τραβά προς τα πίσω της και το παίρνει η γιαγιά μου η Σούλενα, από το Αθανασούλας, Σούλας, όπως αποκαλούσαν τον παππού μου τον Θανάση, Θωμαή το όνομα της. Η Σούλενα καταφέρνει στην αναμπουμπούλα να το φυγαδεψει και να το κρύψει ανάμεσα στα άχυρα ενός αχυρόνα και μετά να επιστρέψει αιμόφυρτη στο σπιτι της και να λιποθυμήσει αφού από την ριπή βρήκε και αυτήν μια σφαίρα στον αριστερό ώμο και από τότε δεν μπόρεσε να κινεί και να χρησιμοποιεί φυσιολογικά το χέρι της.
Ψάχνοντας και ρωτώντας να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες το 2022 για την ιστορία έμαθα από τον αδελφό του κοριτσιου ότι οι αντάρτες έψαχναν τον καπεταν Καραϊσκάκη, όπως τον ονόμαζαν που είχε βγει στα βουνά για να ανακόψουν και να βάλουν ενα φρενο σε αυτά που εκαναν οι αριστεροί χωρίς να έχουν ουσιαστικά τότε κανέναν να τους προβάλει αντίσταση στα δεινα που προκαλούσαν. Το εκαναν αυτό γιατί το κοριτσάκι ανήκε στην οικογένεια του καπεταν Καραϊσκάκη και λόγω της οικογενειακης ευθύνης που είχαν στην τακτική τους θεώρησαν ότι έκαναν κάτι σωστό και δίκαιο όπως στη συνέχεια να κάψουν και το σπίτι αυτής της οικογένειας και να μείνουν χωρις τίποτα!
Αυτή η οικογένεια φιλοξενήθηκε από τον παππού για 2 χρόνια μέχρι να ξαναχτίσουν σπίτι, όπως μου αφηγήθηκε ο αδελφός του "κοριτσιού". Μου εξιστόρησε με προθυμία λεπτομέρειες που δεν ήξερα, όπως για την φιλοξενία που έτυχε από την οικογένεια του παππού μου και πως πολλοί είχαν κατέβει στη Νεάπολη, κοντινή πόλη που είχε χωροφυλακή και έτσι αισθανόταν ασφάλεια απο τον κινδυνο των ανταρτων σε αντίθεση με τα χωριά.
Όμως όταν είπα αν συμφωνεί να δώσω την ιστορία να δημοσιοποιηθεί είδα μια συστολή και έναν αόριστο φόβο να πλανάται, πράγμα που με έκανε να καταλάβω αλλά και όπως αντιλήφθηκα ακόμη και σήμερα να υπάρχει στην περιοχή ένα είδος "αριστερού μπούλινγκ" και φόβος να εξιστωρηθουν τα ανυπωτα που εκαναν οι αντάρτες και μου ζήτησε να πω την ιστορία αλλά να μην αναφερθούν τα ονόματα και το επίθετο της οικογένειας του. Εγώ θα τα γράψω αλλά θα παρακαλέσω να μην αναφερθούν και να γίνει σεβαστή η επιθυμία του χχχχχχχ χχχχχχ, χχχχχ όπως όλοι τον αποκαλούν.
Η αδελφή του που έπαθε ότι έπαθε τότε που σώθηκε από την προγιαγια μου και την γιαγιά μου έφυγε πριν 2 χρονια από αυτόν τον μάταιο κόσμο, με εμφανή κάποια σημάδια από τη φωτιά που επιμελώς τα έκρυβε ή με το χτένισμα και με τα ρούχα που φορούσε, όπως έμαθα.
Φωτογραφίες του κοριτσιού δεν υπάρχουν γιατί κάηκαν όλα όταν έβαλαν φωτιά το σπίτι τους. Να σημειώσω πως πρώτη φορά που άκουσα το όνομα καπεταν Καραϊσκάκης ήταν από αυτήν την εξιστόρηση του χχχχ χχχχχ, χωρίς ποτέ να έχω ακούσει κάτι. Η ιστορία όμως είναι αυτή για εκείνο το βράδυ...
Όμως πραγματικά πόσο περίεργη και απρόβλεπτη ειναι ζωή αν σκεφτεί κανείς ότι η Αποστόλενα, η προγιαγιά μου καταγόταν από ένα χωριό που το κατέστρεψαν οι Βούλγαροι γιατί δεν αρνήθηκαν την Ελληνική γλώσσα και καταγωγή και σκοτώθηκε από κομμουνιστές αντάρτες Έλληνες, σώζοντας ενα κοριτσάκι τότε από τα χέρια τους. Το ειρωνικό της υπόθεσης ότι τέτοιοι άνθρωποι μετά αναγνωριστηκαν ως ήρωες αντίστασιακοί περνοντας και συντάξεις...
ΥΓ//Εκτός της ιστορίας που έγραψα, πιάνω και τον εαυτό μου σε μια πολυδιάστατη χρονική στιγμή ανάμεσα στο παρελθόν, τη χρονική στιγμή που είπα ότι θα γράψω την ιστορία του 1947, προσπαθώντας όμως να δω και το μέλλον, σηκώνοντας τα μάτια μου προς το μαυρισμένο ξύλινο ταβάνι από τις φωτιές που έβαζαν φεύγοντας οι Γερμανοι μετά το τέλος του 2ου Π. Πολέμου. Το μαυρισμένο ταβάνι αποτελεί και ένα είδος ζωντανού μουσείου μνήμης αφού ποτέ δεν αλλάχθηκαν τα ξύλα, πάρα μόνο συντηρήθηκαν μιάς και η φωτιά σβήστηκε ευτυχώς στα πρώτα στάδια της. Είναι εδώ έχοντας καλά φυλαγμένα την ιστορία τους έτοιμα να την διηγηθούν αρκεί να νιώσουν ότι απέναντι τους έχουν κάποιον που θέλει να ακούσει! Βλέποντάς τα νιώθω οτι με καποιο τρόπο αυτά δεν μας αφησαν να τα αλλάξουμε έχοντας μέσα τους το μεράκι, τη πίστη για ζωή, τα όνειρα, τον κόπο του παππού και της γιαγιάς, αφου αυτή ηταν η δευτερη απασχόλησή του μετα την καλλιεργεία σιταριού. ...
Η φωτογραφία των παππούδων Θανάση και Θωμαή και των μαυρισμένων ξύλων από φωτιά των Γερμανών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου