Θάνος Τζήμερος

@ThanosTzimeros

Κάποιοι ζητούν, για την περίπτωση του τσόγλανου που πρόφτασε πριν τα εγκαίνια του Μετρό Θεσσαλονίκης να το βανδαλίσει, να εφαρμοστεί ο νόμος, πιστεύοντας πως, δεν μπορεί, κάποιος νόμος θα υπάρχει γι' αυτές τις περιπτώσεις. Ε, λοιπόν, δεν υπάρχει! Ο ΠΚ που ψήφισαν οι γαλαζαίοι, για να θεωρήσει ότι μία πράξη είναι φθορά ξένης ιδιοκτησίας, θα πρέπει η φθορά να είναι τέτοια που να "ΚΑΘΙΣΤΑ ΑΝΕΦΙΚΤΗ ΤΗ ΧΡΗΣΗ" της περιουσίας! (Π.Κ. 378 §1) Έτσι έδωσαν συγχωροχάρτι σε κάθε τσογλαναρά με μαρκαδόρο και σπρέι, αλλά και σε κάθε κόμμα που διαφημίζεται ρυπαίνοντας τον δημόσιο χώρο. Έδωσαν και ευκαιρία σε "θεωρητικούς" του Δικαίου να τεκμηριώνουν το ακαταδίωκτο του βανδαλισμού (τον οποίο ονομάζουν street art) με κείμενα σαν το παρακάτω: "Πέραν του ενδιαφέροντος που παρουσιάζει η θεσμική ιστορία των απρόκλητων εγκλημάτων του ΠΚ από άποψη κοινωνιολογίας του Δικαίου, τα νομοθετήματα στα οποία εντοπίζονται οι ρίζες των εγκλημάτων αυτών, και κυρίως οι σκοποί της θεσπίσεώς τους, είναι σημαντικό να μελετηθούν στο πλαίσιο μιας νομικής ανάλυσης της Street Art, δεδομένου ότι η τελευταία θα μπορούσε, εξεταζόμενη από τη σκοπιά του ποινικού δικαίου, να χαρακτηρισθεί ως απρόκλητη φθορά. Με άλλα λόγια, οι κοινωνικοπολιτικές περιστάσεις υπό τις οποίες θεσπίσθηκαν οι διατάξεις περί «τεντυμποϊσμού», απόηχο των οποίων αποτελεί και το στοιχείο του «απροκλήτου» στον σύγχρονο ελληνικό Ποινικό Κώδικα, δε συντρέχουν πλέον, ενώ ο χαρακτήρας των πράξεων που εμπίπτουν στην κατηγορία του «χουλιγκανισμού» δεν προσήκει την τέχνη του δρόμου, ώστε να δικαιολογεί τη βαρύτερη τιμώρηση και την αυτεπάγγελτη δίωξη των δημιουργών τέτοιου είδους έργων. Συγκεκριμένα, η «εκτόνωση» του δράστη μετά από διασκέδαση ή κατά ή μετά από αντικρατική εκδήλωση μέσω του σπασίματος βιτρίνων καταστημάτων, της καταστροφής αυτοκινήτων, τηλεφωνικών θαλάμων, δημοσίων κτιρίων[99], το κάψιμο αυτοκινήτου με μολότοφ[100], η μετά την ήττα ομάδας θραύση καθισμάτων γηπέδου ή η μετά την έξοδο από το γήπεδο θραύση μπαρμπρίζ σταθμευμένων αυτοκινήτων[101]κλπ., όλα παραδείγματα συμπεριφορών που χρησιμοποιούνται από την θεωρία ως ενδεικτικά απρόκλητης φθοράς, στοιχειοθετούν πράγματι το αδίκημα της φθοράς με τη μορφή της καταστροφής, της βλάβης, ή ακόμα και της αχρήστευσης του πράγματος. Αντίθετα, η Street Art θα μπορούσε, σύμφωνα με όσα αναπτύχθηκαν ανωτέρω, να λογιστεί μόνο ως ρύπανση, ή ακόμα και να αξιολογηθεί ως τέχνη και ως εξωραϊστική του αστικού τοπίου καλλιτεχνική επέμβαση. Ως εκ τούτου, η νομοθετικά προβλεπόμενη επαχθέστερη αντιμετώπιση του μείζονος δεν θα μπορούσε άνευ ετέρου, άνευ δηλαδή σχετικής ρητής ποινικής διάταξης, να οδηγήσει στην όμοια αντιμετώπιση του ελάσσονος."