Eίναι πολύ λιγότερες οι υπογραφές των πνευματικών ανθρώπων για τη διατήρηση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ), από τις πεντακόσιες (+) που είχαν μαζευτεί πριν από τρία χρόνια για τη διατήρηση του Ευρωπαϊκού Κέντρου Μετάφρασης (ΕΚΕΜΕΛ). Αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι το ΕΚΕΜΕΛ ήταν πιο πολύτιμο από το ΕΚΕΒΙ, ούτε στο γεγονός ότι και οι πνευματικοί άνθρωποι αυτής της χώρας άργησαν να μάθουν ότι χρεοκοπήσαμε. Η σχετική αδιαφορία οφείλεται μάλλον στην κόπωση από τον αδιάκοπο αγώνα επί παντός και κυρίως υπέρ των κρατικών επιδοτήσεων. Είναι αποτέλεσμα του μαξιμαλισμού που καταλήγει σε μηδενισμό.
Ποιος δεν θυμάται, για παράδειγμα, τον κ. Χρήστο Παπουτσή να αγορεύει το 2010 στη Βουλή κατά του «εγκλήματος» που ετοιμάζονταν να διαπράξει η κυβέρνησή του, παγώνοντας τις συντάξεις άνω των 2.000 ευρώ; Και εντάξει! Δεν περίμενε κανείς ότι ο κ. Παπουτσής μπορούσε να καταλάβει πού πατά και βρίσκεται η χώρα. Οι υπόλοιποι γιατί χειροκροτούσαν;
Γράφαμε για τον ανεδαφικό μαξιμαλισμό των συνδικάτων, τα οποία προσπαθώντας να μην αλλάξει τίποτα, το μόνο που καταφέρνουν είναι να αλλάζουν τα πάντα σε βάρος των εργαζομένων («Παρωχημένος συνδικαλισμός», «Καθημερινή» 23.1.2013). Το πρόβλημα είναι ότι ο μαξιμαλισμός είναι η εύκολη πολιτική και γι' αυτό προνομιακό πεδίο του λαϊκισμού. Ετσι, αντί να διαμορφώνονται διά του επίπονου διαλόγου προτάσεις με βάση την πραγματικότητα, εκτοξεύονται ανεπεξέργαστα συνθήματα. Αυτά τα συνθήματα γίνονται απραξία μέχρις ότου το σύστημα φτάνει σε αδιέξοδο και τα πάντα αλλάζουν χωρίς να υπάρχει προηγούμενη επεξεργασία. Αυτή, εξάλλου, δεν είναι η ιστορία της χρεοκοπίας αυτής της χώρας; Αντιτιθέμενοι σε κάθε μεταρρύθμιση (του ασφαλιστικού, της δημόσιας διοίκησης, των εργασιακών κ.λπ.) φτάσαμε στο χείλος της καταστροφής και είμαστε αναγκασμένοι να τα αλλάξουμε όλα χωρίς προηγούμενη σοβαρή επεξεργασία. Ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε τον μαξιμαλισμό στην υπεράσπιση της παρανομίας των καταλήψεων, αντί να επεξεργαστεί θέσεις για την αξιοποίηση των εγκαταλελειμμένων κτιρίων και από συλλογικότητες.
Ο τεμπέλικος μαξιμαλισμός βοηθά βραχυχρόνια (προσφέρει ψήφους, συμπάθεια, αποδοχή κ.λπ.) είναι όμως καταστροφικός μακροχρόνια για τον τόπο και μεσοπρόθεσμα για τους φορείς του.
Οσοι δεν το πιστεύουν, ας αναλογιστούν πόσο πλήρωσε ο μετεκλογικός Γ. Παπανδρέου τον προεκλογικό Γ. Παπανδρέου... |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου