ΑΡΙΣΤΕΡΑ: Το θερμοκήπιο της εξουσίας - Αυτοί έριξαν την Ελλάδα στα βράχια
http://www.dimokratianews.gr/content/83810/aristera-thermokipio-tis-exoysias-aytoi-erixan-tin-ellada-sta-vrahia
Ερευνα της «δημοκρατίας» για αυτούς που έφτασαν από τον κομμουνισμό στον πλούτο και οδήγησαν τελικά τη χώρα στον όλεθρο
ΜΕΡΟΣ 1ο
Του
ειδικού συνεργάτη
ειδικού συνεργάτη
Η χώρα είναι ασθμαίνουσα, γονατισμένη. Περίπου 1.000.000 Ελληνες απελάθηκαν (ανεπίσημα, αλλά για πάντα) διά της φτώχειας και της ανεργίας από αυτούς που κρατούν τα κλειδιά της πολιτικής εξουσίας και της οικονομίας.
Οι άνεργοι ξενιτεύτηκαν για να βρουν δουλειά και η πατρίδα γεμίζει ισλαμιστές εποίκους, τους οποίους υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες η Αριστερά και το κατοπτρικό είδωλό της, αυτό που της πιστώνει «αγώνες». Οποιος αντιδρά στον εποικισμό στιγματίζεται ως φασίστας.
Το εξωτερικό χρέος της Ελλάδος (τη στιγμή που συντάσσεται το παρόν) είναι 320,28 δισ. ευρώ. Για κάθε δευτερόλεπτο που περνά ο τόκος του ανέρχεται στα 553 ευρώ. Κάθε πολίτης οφείλει 29.621 ευρώ. Το ποσό σε ποσοστό του ΑΕΠ φτάνει το 191,67%! Το 1974 το χρέος ήταν το 20,8% του ΑΕΠ…
Αν μετατρέψουμε το σημερινό χρέος σε χαρτονομίσματα του ενός δολαρίου, θα μπορούσαμε να τυλίξουμε τη Γη με τα χαρτονομίσματα 1.535 φορές.
Ζάπλουτοι
Ενώ ο λαός εξαθλιώνεται, οι αριστεροί «επαναστάτες» της μεταπολιτευτικής νομενκλατούρας, οι πάλαι ποτέ πολέμιοι του παγκόσμιου καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, θησαυρίζουν. Σπουδάζουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό∙ τα αμφιθέατρά τους βρίσκονται κοντά στις θυρίδες με τα τιμαλφή, τα μετρητά, τα ομόλογα και άλλα λάφυρα που άρπαξαν από τη λεηλατημένη Ελλάδα. Φυσικά, δεν πρόκειται να πουν «όχι» σε όσα κρατικά επιδόματα μπορούν να αρπάξουν.
Ενώ το προσκήνιο της χώρας έχει χρεοκοπήσει, το παρασκήνιο συγκυβερνά μαζί με το περιθώριο! Στα πανεπιστήμια εύκολα μπορεί να γίνει… ημερίδα για τον Κουφοντίνα. Αν αποπειραθεί ομάδα φοιτητών να τιμήσει τον στρατάρχη του ’40 Αλέξανδρο Παπάγο, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη βία της Αριστεράς. Το κέντρο των Αθηνών έχει παραδοθεί στους αναρχικούς, που θέτουν όρους για να μην κάψουν ό,τι μπορεί να καεί. Στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας έχει διοριστεί αναπληρωτής υπουργός ο αριστερός πολιτικός μέντωρ μιας κυρίας που παρουσίασε τη σφαγή των Ελλήνων στη Σμύρνη σαν… συνωστισμό.
Οι σημαίες υποστέλλονται - στα σχολεία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στα Ιμια, παντού. Αλλού επίσημα. Αλλού ανεπίσημα, βουβά. Οι ομιλούσες κεφαλές που εκπαιδεύτηκαν στο ΚΚΕ, στον «Ριζοσπάστη» και σε άλλα έντυπα συναφούς γραμμής έχουν συνδέσει κάθε ένδειξη πατριωτισμού με τη «χούντα», την «ανελευθερία».
Οι πιστολάδες της 17 Νοέμβρη σε τηλεοράσεις και εφημερίδες δεν «δολοφονούσαν», αλλά «εκτελούσαν» τα θύματά τους. Εκτέλεση σημαίνει απονομή δικαίου…
Η ελληνική κοινωνία μέσω της συστηματικής προπαγάνδας της Αριστεράς έχασε λέξεις. Μετά χρήματα. Υστερα έδαφος. Στο τέλος θα χάσει τα πάντα. Τα σύμβολα της πίστης κατεβαίνουν την ίδια στιγμή που η πολιτική τάξη, που καθοδηγείται από το άγχος μην τυχόν και την κακολογήσουν οι νοσταλγοί του Στάλιν, αγωνιά για την αποπεράτωση του τζαμιού στην Αθήνα. Οι πίνακες και τα κάδρα με τους αγωνιστές του ’21, τις μάχες του ’12 και του ’13 και τις αρχαιοελληνικές στιγμές δόξας εξαφανίζονται από τα σχολεία, τους φορείς του Δημοσίου, το Μέγαρο Μαξίμου. Το 1821, η αρχαία Ελλάδα, η Ορθοδοξία χαρακτηρίζονται συντήρηση, φασισμός, ακροδεξιές ιδεοληψίες.
Το όνομα της Μακεδονίας παραδίδεται στους απογόνους των Σλάβων που πολέμησαν την Ελλάδα το 1946-1949 μαζί με τους κομμουνιστές.
Γιατί έγιναν όλα αυτά; Επειδή το ΚΚΕ και οι αποφύσεις του, αριστερίστικες ή «ανανεωτικές», δεν κυβέρνησαν, αλλά εξουσίασαν τον δύσμοιρο τόπο μας.
Ενώ ο λαός εξαθλιώνεται, οι αριστεροί «επαναστάτες» της μεταπολιτευτικής νομενκλατούρας, οι πάλαι ποτέ πολέμιοι του παγκόσμιου καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, θησαυρίζουν. Σπουδάζουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό∙ τα αμφιθέατρά τους βρίσκονται κοντά στις θυρίδες με τα τιμαλφή, τα μετρητά, τα ομόλογα και άλλα λάφυρα που άρπαξαν από τη λεηλατημένη Ελλάδα. Φυσικά, δεν πρόκειται να πουν «όχι» σε όσα κρατικά επιδόματα μπορούν να αρπάξουν.
Ενώ το προσκήνιο της χώρας έχει χρεοκοπήσει, το παρασκήνιο συγκυβερνά μαζί με το περιθώριο! Στα πανεπιστήμια εύκολα μπορεί να γίνει… ημερίδα για τον Κουφοντίνα. Αν αποπειραθεί ομάδα φοιτητών να τιμήσει τον στρατάρχη του ’40 Αλέξανδρο Παπάγο, θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη βία της Αριστεράς. Το κέντρο των Αθηνών έχει παραδοθεί στους αναρχικούς, που θέτουν όρους για να μην κάψουν ό,τι μπορεί να καεί. Στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας έχει διοριστεί αναπληρωτής υπουργός ο αριστερός πολιτικός μέντωρ μιας κυρίας που παρουσίασε τη σφαγή των Ελλήνων στη Σμύρνη σαν… συνωστισμό.
Οι σημαίες υποστέλλονται - στα σχολεία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στα Ιμια, παντού. Αλλού επίσημα. Αλλού ανεπίσημα, βουβά. Οι ομιλούσες κεφαλές που εκπαιδεύτηκαν στο ΚΚΕ, στον «Ριζοσπάστη» και σε άλλα έντυπα συναφούς γραμμής έχουν συνδέσει κάθε ένδειξη πατριωτισμού με τη «χούντα», την «ανελευθερία».
Οι πιστολάδες της 17 Νοέμβρη σε τηλεοράσεις και εφημερίδες δεν «δολοφονούσαν», αλλά «εκτελούσαν» τα θύματά τους. Εκτέλεση σημαίνει απονομή δικαίου…
Η ελληνική κοινωνία μέσω της συστηματικής προπαγάνδας της Αριστεράς έχασε λέξεις. Μετά χρήματα. Υστερα έδαφος. Στο τέλος θα χάσει τα πάντα. Τα σύμβολα της πίστης κατεβαίνουν την ίδια στιγμή που η πολιτική τάξη, που καθοδηγείται από το άγχος μην τυχόν και την κακολογήσουν οι νοσταλγοί του Στάλιν, αγωνιά για την αποπεράτωση του τζαμιού στην Αθήνα. Οι πίνακες και τα κάδρα με τους αγωνιστές του ’21, τις μάχες του ’12 και του ’13 και τις αρχαιοελληνικές στιγμές δόξας εξαφανίζονται από τα σχολεία, τους φορείς του Δημοσίου, το Μέγαρο Μαξίμου. Το 1821, η αρχαία Ελλάδα, η Ορθοδοξία χαρακτηρίζονται συντήρηση, φασισμός, ακροδεξιές ιδεοληψίες.
Το όνομα της Μακεδονίας παραδίδεται στους απογόνους των Σλάβων που πολέμησαν την Ελλάδα το 1946-1949 μαζί με τους κομμουνιστές.
Γιατί έγιναν όλα αυτά; Επειδή το ΚΚΕ και οι αποφύσεις του, αριστερίστικες ή «ανανεωτικές», δεν κυβέρνησαν, αλλά εξουσίασαν τον δύσμοιρο τόπο μας.
Για τον έλεγχο
Μια σέχτα ιδεοληπτικών συνεννοήθηκε «με τα μάτια» και αλληλοσπρώχθηκε στην κορυφή για να ελέγξει τη χώρα. Τα κατάφερε. Οι βασικοί «παίκτες» στην οικονομία, στα ΜΜΕ, στην πολιτική και στον ακαδημαϊκό χώρο πέρασαν από την Αριστερά και δεν ξεπέρασαν ποτέ τις παθογένειές της.
Αυτοί, οι φίλοι και οι διασυνδέσεις τους, η μεθοδολογία και η ιδεολογία τους θα πρωταγωνιστήσουν στη μεγάλη έρευνα της «δημοκρατίας» για τα παιδιά του αριστερού θερμοκηπίου της εξουσίας.
Μια σέχτα ιδεοληπτικών συνεννοήθηκε «με τα μάτια» και αλληλοσπρώχθηκε στην κορυφή για να ελέγξει τη χώρα. Τα κατάφερε. Οι βασικοί «παίκτες» στην οικονομία, στα ΜΜΕ, στην πολιτική και στον ακαδημαϊκό χώρο πέρασαν από την Αριστερά και δεν ξεπέρασαν ποτέ τις παθογένειές της.
Αυτοί, οι φίλοι και οι διασυνδέσεις τους, η μεθοδολογία και η ιδεολογία τους θα πρωταγωνιστήσουν στη μεγάλη έρευνα της «δημοκρατίας» για τα παιδιά του αριστερού θερμοκηπίου της εξουσίας.
«Το ΚΚΕ ήταν το μόνο με πολιτική ασυλία»
Ο Νικόλαος Μέρτζος στο βιβλίο του «Τα 10 Θανάσιμα Αμαρτήματα του ΚΚΕ» (το οποίο περιλαμβανόταν, σε δύο τόμους, στην πλήρη έκδοση της «κυριακάτικης δημοκρατίας») έγραφε πριν από τρεις δεκαετίες για την ηγεμονική θέση του ΚΚΕ σε όλες τις κρίσιμες εκφάνσεις του δημόσιου βίου: «Είναι το μοναδικό κόμμα στην Ελλάδα που η πολιτική του επιρροή και δράση εκτείνεται αποφασιστικά σε χώρο σαφώς ευρύτερο απ' ό,τι ο κύκλος των ψηφοφόρων του.
Είναι πολλαπλάσιος του 11% ο έλεγχος που ασκεί στα Γράμματα και στις Τέχνες, στα Πανεπιστήμια και στη Νεολαία, στις εργατικές οργανώσεις και τις εκδόσεις νέων βιβλίων, στον Τύπο και στα κρατικά μέσα ενημερώσεως, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και σε κάθε μαζική λαϊκή εκδήλωση. [...] Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό στην Ελλάδα κόμμα που, μετά τη νομιμοποίησή του το καλοκαίρι του 1974, επέτυχε μια πρωτοφανή “πολιτική ασυλία”.
Είναι πολλαπλάσιος του 11% ο έλεγχος που ασκεί στα Γράμματα και στις Τέχνες, στα Πανεπιστήμια και στη Νεολαία, στις εργατικές οργανώσεις και τις εκδόσεις νέων βιβλίων, στον Τύπο και στα κρατικά μέσα ενημερώσεως, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και σε κάθε μαζική λαϊκή εκδήλωση. [...] Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό στην Ελλάδα κόμμα που, μετά τη νομιμοποίησή του το καλοκαίρι του 1974, επέτυχε μια πρωτοφανή “πολιτική ασυλία”.
Ελάχιστοι ασκούν κατά την τελευταία δεκαετία κριτική στις πολιτικές θέσεις και στην πολιτική ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος, ενώ πάρα πολλοί, που βρέθηκαν αντιμέτωποι παλαιότερα με αυτό, σιωπούν ή και δικαιώνουν πολλές ενέργειές του από το παρελθόν. […] Το ΚΚΕ κατόρθωσε να παρουσιάζεται σήμερα με το φωτοστέφανο του μάρτυρος και με τις δάφνες του λαϊκού αγωνιστού και πατριώτου, που απαιτεί δίκαια την ιστορική του δικαίωση. Με τέτοια εφόδια γίνεται φανερό ότι ο ρόλος του ΚΚΕ στην πολιτική ζωή και στις τύχες της χώρας δεν μετράται απλώς με τις ψήφους των εκάστοτε βουλευτικών εκλογών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου