Αλήθεια, τι ήταν το “εσωτερικό διαβατήριο” στην ΕΣΣΔ;
Πλήθος κόσμου μετακινήθηκε το τελευταίο τριήμερο, κυρίως από την Αθήνα στην επαρχία, θυμίζοντας... Δεκαπενταύγουστο. Κι είναι βέβαια αυτονόητο δικαίωμα η ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών, στον ελεύθερο κόσμο. Αυτό όμως το αυτονόητο δικαίωμα, δεν υπήρχε στην χώρα που μας παρουσιάζουν ως πρότυπο οι αριστεροί (την ΕΣΣΔ), όπου για την οποιαδήποτε μετακίνηση (εννοείται εντός της χώρας, αφού οι μετακινήσεις απλών πολιτών στο εξωτερικό απαγορεύονταν έτσι κι αλλιώς..), ήταν απαραίτητη η άδεια της αστυνομίας! Στις 27 Δεκεμβρίου 1932, λοιπόν, ο “πατερούλης” Στάλιν καθιέρωσε το “εσωτερικό διαβατήριο”, για να “εξολοθρεύσει τον κοινωνικό παρασιτισμό”. Την εποχή εκείνη βρισκόταν σε εξέλιξη το πρόγραμμα “κολλεκτιβοποίησης” της γεωργίας και ο μεγάλος λιμός στην Ουκρανία (Голодомор), καθώς και σε περιοχές της Νότιας Ρωσσίας, με εκατομμύρια νεκρούς. Αρχικά, με το “εσωτερικό διαβατήριο” εμποδίστηκε η μαζική φυγή των πεινασμένων αγροτών προς τις μεγάλες πόλεις, όπου θα μπορούσαν να βρουν τροφή και να επιζήσουν. Τι ακριβώς ήταν το “εσωτερικό διαβατήριο”; Ήταν ένα βιβλιαράκι σαν ένα συνηθισμένο διαβατήριο, με αρκετές σελίδες, που περιείχε τα πλήρη ατομικά στοιχεία του κατόχου του, καθώς και τον ακριβή τόπο διαμονής και εργασίας του.Το διαβατήριο αυτό, το έβγαζαν υποχρεωτικά όλοι οι πολίτες άνω των 16 ετών.
Ας δούμε τώρα την χρησιμότητα του “εσωτερικού διαβατηρίου”. Κατ’ αρχάς, η μόνιμη μετακίνηση των Σοβιετικών πολιτών από μια πόλη σε άλλη, με δική τους πρωτοβουλία, ήταν πρακτικώς αδύνατη. Η εργασία που έκανε ο καθένας και ο τόπος εργασίας του, είχαν καθοριστεί από το κράτος. Το οποίο κράτος, παραχωρούσε στον πολίτη κατοικία, στον καθορισμένο τόπο διαμονής και εργασίας. Η αλλαγή τόπου διαμονής - εργασίας, θα μπορούσε να γίνει μόνο εάν το κράτος έδινε μετάθεση στον υπάλληλό του (όλοι ήταν υπάλληλοι του κράτους...), για λόγους που είχαν να κάνουν με την φύση της εργασίας του, λόγω σπουδών, ή μετά από γάμο με άτομο που διέμενε και εργαζόταν σε άλλη πόλη.
Από κει και πέρα, όποιο άτομο ήθελε να μετακινηθεί προσωρινά από μια πόλη σε άλλη, για οποιονδήποτε λόγο (αναψυχής, για να δει συγγενείς ή φίλους, κ.τ.λ.), έπρεπε να πάει τις προηγούμενες ημέρες στην αστυνομία (милиция) και να κάνει μια αίτηση, στην οποία να αναγράφει τους λόγους της μετακίνησης, πότε θα πάει και πότε θα επιστρέψει, που θα μείνει και ποια άτομα θα συναντήσει εκεί. Εάν η Μιλίτσια δεν θεωρούσε ότι υπάρχει κάτι ύποπτο στην όλη διαδικασία, έδινε άδεια. Σε διαφορετική περίπτωση, ζητούσε περισσότερες εξηγήσεις, κι αν αυτές δεν ήταν ικανοποιητικές, δεν έδινε καθόλου άδεια μετακίνησης.
Οι δε ξένοι επισκέπτες (ας τους πούμε “τουρίστες”) της ΕΣΣΔ, έπρεπε οπωσδήποτε να δηλώσουν εκ των προτέρων, από μία ως τρεις πόλεις που είχαν σκοπό να επισκεφθούν. Εφόσον είχαν κάνει κράτηση σε συγκεκριμένα ξενοδοχεία των πόλεων αυτών και είχαν προπληρώσει την διαμονή τους, γράφονταν πάνω στην βίζα τους οι πόλεις που θα επισκέπτονταν και δεν είχαν δικαίωμα ν’ αλλάξουν γνώμη και να επισκεφθούν άλλες πόλεις.
Τα σχόλια δικά σας!
