Ioannis Bougas (ΙΩΑΝΝΗΣ Κ. ΜΠΟΥΓΑΣ) - Ιστορία 1940-1949
Δεν σεβάστηκαν ούτε τη σύζυγο του Ιωάννη Μεταξά!
Οι κομμουνιστές της Ελλάδος, όταν άρχισαν να χάνουν τη μάχη στην Αθήνα, μετά τη 14η Δεκεμβρίου 1944, άρχισαν να συλλαμβάνουν, να "δικάζουν", να δολοφονύν "αντιδραστικούς" ενώ χιλιάδες τους έπαιρναν ομήρους προς τη Βοιωτία και στη συνέχεια προς διάφορες κατευθύνσεις, Δωρίδα, Ευρυτανία, Τρίκαλα, Καρδίτσα, Λάρισα.
Μεταξύ αυτών πήραν και την σύζυγο του Ιωάννη Μεταξά την οποίαν έσυραν μέχρι τη Δωρίδα.
...
11 Δεκεμβρίου 1944 , 12.30 περίπου την νύχτα με τσουχτερό κρύο οι ελασίτες της Κηφισιάς άρχισαν να χτυπούν με κλωτσιές τη μικρή είσοδο του σπιτιού του Ιωάννη Μεταξά ζητώντας την σύζυγό του.
Να κατεβή γρήγορα φώναξαν ειδεμή θα σπάσουμε την πόρτα. Τι με θέλετε είπε θαρετά εκείνη, μήπως για όμηρο; Εγνώριζε από διαδόσεις ότι θα έπαιρναν ομήρους. Όρμησαν μόλις άνοιξε την πόρτα τρεις άνδρες. Ποιός άλλος είναι στο σπίτι ρώτησαν. Η κόρη μου και ο γαμπρός μου τους είπε. Κοιτούσαν ολόγυρα. ...Σε λίγη ώρα ντύθηκαν η Λέλα Μεταξά και ο γαμπρός της Ευγένιος Φωκάς που πρότεινε μόνο αυτός να τους ακολουθήσει και να αφήσουν την Λέλα Μεταξά που ήταν και άρρωστη με γρίππη. Φυσικά δεν τον άκουσαν και σε λίγο πρόχειρα ντυμένοι βγήκαν από τοσπίτι βαδίζοντας σε άγνωστο για αυτούς σημείο κάπου στην οδόν Τατοίου.όπου βρέθηκαν με πολλους άλλους κηφισιώτες καμιά εξηνταριά. Η ομηρία τους άρχισε εκείνο το βράδυ όταν κατα τις τρεις όλη η ομάδα βρέθηκε να βαδίζει με την άγρυπνη συνοδεία των οπλοφορούντων κομουνιστών προς την Δροσιά.
Η Λέλα μέσα από μεγάλους κινδύνους και αφάνταστη ταλαιπωρία έφτασε στην Αμυγδαλιά Φωκίδος στις 22 Ιανουαρίου 1945. Την ελευθέρωσε ο Ερυθρός Σταυρός και την έφερε πίσω στην Αθήνα στις 29 Ιανουαρίου 1945. Κάθε 11 Δεκεμβρίου ζω αυτή την μνήμη της ομηρίας της γιαγιάς μου, της αγαπημένης μου νόνας όπως την λέγαμε τα εγγόνια της και του πατέρα μου. Ο θεός και η Παναγία τους φύλαξε και γύρισαν ζωντανοί. Ήμουνα μόλις 5 ετών ... αλλά θυμάμαι τα πάντα.
Αν κάποιος έχει στοιχεία σχετικά με αυτήν την ομηρία παρακαλώ να επικοινωνήσουμε. Ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου