Αμαλία

@4fABkkc5xTv2aek

Η σταλινική αρχή "ένα σοβιετικό τρακτέρ αξίζει περισσότερο από 10 καλούς ξένους κομμουνιστές" και η εφαρμογή της στους κουκουέδες. Όπως είναι γνωστό, μετά την ήττα τους το 1949, οι αριστεροί που είχαν στρέψει τα όπλα κατά της Πατρίδας μας, πήγαν στις “σοσιαλιστικές” τους πατρίδες. Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε το ΚΚΕ, το 1950, 11.980 οδηγήθηκαν στην Σοβιετική Ένωση. Εκείνο που δεν είναι γνωστό, είναι η αντιμετώπισή τους από τις σοβιετικές αρχές. Κατ’ αρχάς, εκεί έπρεπε να αντιμετωπίσουν την απίστευτη ξενοφοβία του Στάλιν - παρότι ήταν και ο ίδιος ξένος (Γεωργιανός). Όπως έχω προαναφέρει, την περίοδο 1936-1939, ο Στάλιν είχε ξεκινήσει διώξεις κατά των μη σλαβικών μειονοτήτων της ΕΣΣΔ, εκτοπίζοντας ολόκληρους λαούς στο Καζακστάν και στην Σιβηρία. Μεταξύ αυτών και τους Έλληνες.

Ωστόσο, υπήρχαν ακόμα κάποια απομεινάρια ελληνικής παρουσίας στην περιοχή της Μαριούπολης και στον Καύκασο. Αντί, λοιπόν, να εγκατασταθούν οι Έλληνες αριστεροί “πολιτικοί πρόσφυγες” στις περιοχές που υπήρχαν κι άλλοι Έλληνες, ο “πατερούλης” αποφάσισε να τους στείλει στην Τασκένδη, του μακρινού Ουζμπεκιστάν, γιατί φοβόταν ότι αν αναμειγνύονταν με τους υπόλοιπους Έλληνες, θα μπορούσαν στο μέλλον να δημιουργήσουν μειονοτικά προβλήματα στην ΕΣΣΔ! Στην ΕΣΣΔ, οι κουκουέδες προμηθεύτηκαν σοβιετικές ταυτότητες, αλλά δεν έγιναν και Σοβιετικοί πολίτες. Στην εθνικότητα, τα έγγραφά τους έγραφαν την λέξη “апатри́д”, δηλαδή “άπατρις”! Έτσι, δεν είχαν τα δικαιώματα (τα όποια δικαιώματα...) που είχαν οι υπόλοιποι Σοβιετικοί πολίτες, ούτε καν τα δικαιώματα που είχαν τα μέλη των ξένων μειονοτήτων, τους οποίους το σοβιετικό κράτος θεωρούσε πολίτες δευτέρας κατηγορίας. Οι αριστεροί “πολιτικοί πρόσφυγες”, εθεωρούντο πολίτες τρίτης κατηγορίας! Και οι δυσάρεστες εκπλήξεις δεν τελειώνουν εδώ. Μόλις οι αριστεροί βρέθηκαν στο Παραπέτασμα, δεν υπήρξε καμιά μέριμνα κατά την κατανομή τους στις διάφορες χώρες, για να πηγαίνουν μαζί τα αντρόγυνα. Έτσι, διαλύθηκαν 1.600 οικογένειες. Στις 24 Απριλίου 1950, ο Ζαχαριάδης απέστειλε επιστολή στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΣΕ, με την οποία ζητούσε το αυτονόητο στην περίπτωση αυτή: «Όπως γνωρίζετε, 1.600 άτομα από τους πρώην μαχητές μας -άντρες και γυναίκες- που βρίσκονται στη χώρα σας, έχουν τις γυναίκες ή τους άντρες τους στις λαϊκές δημοκρατίες. Σημαντικός αριθμός από αυτούς δεν έχουν συναντηθεί μεταξύ τους τρία, τέσσερα, ακόμα και πέντε χρόνια. Εάν είναι δυνατόν να έρθουν οι σύζυγοι (άντρες και γυναίκες) στη χώρα σας». Η απάντηση ικανοποίησε το αίτημα, αλλά μόνο κατά το... ήμισυ. Δέχθηκε την επανένωση των ζευγαριών, αλλά μακριά απ’ την ΕΣΣΔ: «Η Επιτροπή δεν κρίνει σκόπιμη την άφιξη στην ΕΣΣΔ επιπλέον τμήματος Ελλήνων πολιτών και εκτιμά ότι είναι εφικτό να μην εμποδιστεί η έξοδος από την ΕΣΣΔ των 1.600 πολιτικών προσφύγων προς τις λαϊκές δημοκρατίες, όπου ζουν οι άντρες και οι γυναίκες τους». Επίσης, στην ίδια επιστολή, ο Ζαχαριάδης ζήτησε να επιτραπεί στους “πολιτικούς πρόσφυγες” να αλληλογραφούν με τους γονείς τους, στην Ελλάδα: «Οι πατέρες και οι μητέρες των 12.000 μαχητών μας που βρίσκονται στη χώρα σας θέλουν επειγόντως να μάθουν για τη ζωή των παιδιών τους. Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό, λόγω της πολυετούς απουσίας, και ανησυχούν για την τύχη τους επειδή δεν είχαν κανένα νέο για αυτά, από το τέλος των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Θα ηρεμούσαν αν είχαν τη δυνατότητα να παίρνουν γράμματά τους. Ζητάμε να επιτρέψετε την αλληλογραφία μεταξύ γονέων και παιδιών». Η απάντηση που έλαβε ήταν απάνθρωπη: «Όσον αφορά το αίτημα του σ. Ζαχαριάδη να επιτραπεί η αλληλογραφία των πολιτικών προσφύγων που βρίσκονται στην ΕΣΣΔ με τους συγγενείς τους στο εξωτερικό, η Επιτροπή Εξωτερικής Πολιτικής θεωρεί ότι αυτή δεν είναι σκόπιμη, με βάση το γεγονός ότι η αλληλογραφία αποκαλύπτει το μέρος στο οποίο βρίσκονται οι πρώην μαχητές του ΔΣΕ». Τα σχόλια δικά σας! Πηγές: Νίκος Παπαδάτος, «Άκρως Απόρρητο. Οι σχέσεις ΕΣΣΔ - ΚΚΕ, 1944-1952». Ισαάκ Ντώϋτσερ, «Στάλιν, μια βιογραφία».