Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

31/8/16

Μιά ατάκα δια πάσαν νόσον...

Ο αληθινός Παναγιώτης


Πώς το έμαθα μη με ρωτήσετε, πάντως δεν μου το είπε ο μπάρμαν. Συνέβη κατά την πρώτη κυβερνητική περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ, την εποχή της αυταπάτης. Πρόεδρος κάποιου οργανισμού υπαγομένου στο υπουργείο Ενέργειας κ.λπ. φαίνεται ότι επελέγη κάποιος με τα κατάλληλα προσόντα και σοβαρές προθέσεις, ο οποίος, αφού πέρασε ένα διάστημα για να κατατοπιστεί, ζήτησε να συναντηθεί με τον υπουργό για να του εκθέσει την κατάσταση και να παρουσιάσει τις προτάσεις του. Υπουργός τότε ήταν ο αξεπέραστος και αγαπημένος Παναγιώτης Λαφαζάνης. (Πράγματι τον αγαπώ, διότι είναι τόσο έξυπνος –αν με εννοείτε– ώστε παρά την παλαβομάρα του να γίνεται τελείως ακίνδυνος...)
Ο υπουργός τον κάλεσε στις 6 το βράδυ – η πρώτη ένδειξη ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, διότι ο Παναγιώτης, που ποτέ προηγουμένως δεν είχε δουλέψει στη ζωή του, θα ήταν καταπονημένος και ίσως ο επισκέπτης δεν θα είχε την αμέριστη προσοχή που θα επιθυμούσε. 
Ωστόσο τον δέχτηκε και τον άφησε να μιλήσει όσο ήθελε. Το πρόβλημα ήταν όμως ότι ο υπουργός μόνον άκουγε (χωρίς να είναι πάντα βέβαιον ότι πρόσεχε) χωρίς να μιλάει καθόλου. Τα παρουσίαζε ένα προς ένα ο πρόεδρος, όσο πιο καλά μπορούσε, με πίνακες, αριθμούς, προβλέψεις και τα τοιαύτα, αλλά ο υπουργός τσιμουδιά. Πέρασε η 7η μ.μ., έξω είχε σκοτεινιάσει και τότε ο υπουργός μίλησε: «Σε πειράζει να συνεχίσουμε τη συζήτηση (sic) σε ένα μπαράκι εδώ δίπλα;». Οχι, δεν τον πείραζε. Πήγαν λοιπόν στο μπαράκι.


Εκεί, στο μπαράκι, ο πρόεδρος διαπίστωσε ότι το αγαπημένο ποτό του Παναγιώτη δεν είναι βότκα με τουρσί και μαύρο ψωμί, όπως θα περίμενε κάποιος που δεν έχει ιδέα για την ανθρώπινη φύση, αλλά το ουίσκι και μάλιστα το εκλεκτό malt. (Προφανώς θα το πίνει αφού πρώτα το έχει καταστρέψει με πάγο...) Στο μπαράκι ήξεραν βέβαια τις υπουργικές προτιμήσεις και πλακώθηκαν να τον περιποιηθούν. Πλακώθηκε και ο Παναγιώτης στο ουίσκι, ενώ δίπλα του ο πρόεδρος έλεγε και έλεγε περιμένοντας πια όχι απαντήσεις, αλλά έστω μια ένδειξη των σκέψεων του υπουργού για την πολιτική του οργανισμού, έστω και αν εκφραζόταν με έναν άναρθρο ρόγχο.
 Και τότε ο Παναγιώτης μίλησε! Καρφώνει το βλέμμα (θολό το φαντάζομαι) στον προσκεκλημένο του και τον ρωτά: «Ξέρεις ποια είναι η λύση;». 
Μικρή παύση και προσθέτει: «Η επανάσταση είναι η μόνη λύση!». 
Είμαι βέβαιος ότι εξακολουθεί να το πιστεύει και τον φαντάζομαι πάντα στο μπαράκι...

Δεν υπάρχουν σχόλια: