Τρίτη 14 Μαρτίου 2017

Αυτή είναι η Αριστερά (δυστυχώς), σύντροφε Γραμματικάκη


Του Μανόλη Καψή 
"Αυτή δεν είναι αριστερά" αναφώνησε όλο πάθος από βήματος του συνεδρίου του Ποταμιού, ο ευρωβουλευτής του κόμματος Γ. Γραμματικάκης, σχολιάζοντας την θλιβερή πραγματικότητα της Πρώτης Φορά Αριστεράς.
Θύμα κι αυτός της μυθοπλασίας που θέλει να πιστεύει στην ύπαρξη μιας "πραγματικής αριστεράς", πολύ διαφορετικής από την υπαρκτή, μιας αριστεράς που βρίσκεται κάπου άλλου, εκεί έξω, ιδεατή, ουμανιστική, αμόλυντη και άσπιλη. Μια καλή αριστερά που "μαγαρίζουν" τώρα οι κακοί Συριζανέλ.


Λυπάμαι κύριε καθηγητά, αλλά αυτή είναι η αριστερά. Αυτή που ζούμε και αυτή που υφιστάμεθα. Κι ας καταρρίπτει ο ισχυρισμός, τους μύθους της νεότητάς μας/σας.
Υποθέτω ο κ. Γραμματικάκης, που νιώθει ακόμα αριστερός, τρομάζει καθημερινά με τον κυνισμό, την υστεροβουλία και την υποκρισία της συριζαϊκής αριστεράς, που βολεύεται στην εξουσία και κάνει τα πάντα για να παραμείνει.
Με το δίκιο του... "Αυτή δεν είναι αριστερά" λέει.
Μόνο που η εξουσία είναι ναρκωτικό που δεν ξεχωρίζει ιδεολογίες... Και η αριστερά πάντα ονειρευόταν την εξουσία. Για τον λαό φυσικά.
Άλλωστε υπάρχει και βεβαρυμένο παρελθόν. Απο τα Δεκεμβριανά μέχρι τα γεγονότα του τέλους της δεκαετίας του '40 στην Ανατολική Ευρώπη, η αριστερά έδωσε μάχη, με όλα τα μέσα, για να κατακτήσει την εξουσία και όταν την κατέλαβε δεν την παρέδωσε ποτέ. Στο όνομα των λαϊκών συμφερόντων βεβαίως βεβαίως... Έως ότου κατέρρευσε κάτω από το βάρος της ζοφερής πραγματικότητας που οικοδόμησε.
Υποθέτω ο κύριος Γραμματικάκης (που νιώθει ακόμα αριστερός), βλέπει τον "αριστερό" διαφορετικό. Αλληλέγγυο, αλτρουιστή, τίμιο, ειλικρινή.
Είναι κι αυτός θύμα της αυταπάτης που θέλει την αριστερή ιδεολογία να δημιουργεί ένα νέο τύπο ανθρώπου χωρίς τη μικρότητα, την ιδιοτέλεια, την υποκρισία και τον ωφελιμισμό που διακρίνουν, δυστυχώς, την ανθρώπινη ύπαρξη.
Μύθος αγαπητέ μου κ. Γραμματικάκη. Ο "νέος τύπος ανθρώπου" ήταν μια λενινιστική-σταλινική κατασκευή. Απλά δεν υπήρξε ποτέ... (Οι Ακυβέρνητες Πολιτείες του Τσίρκα είναι μια καλή εισαγωγή στο θέμα). Υποθέτω ο κύριος Γραμματικάκης σοκάρεται από την ανοιχτή εχθρότητα της δίκης μας αριστεράς, σε όλους εκείνους τους δημοκρατικούς θεσμούς που συγκροτούν το ιδανικό της ανοιχτής κοινωνίας και που επιτρέπουν στην κοινωνία των πολιτών, να επιδιώξει την ευημερία. Κακώς... Στα μάτια της αριστεράς, κληρονόμου του κομμουνιστικού "ιδεώδους", οι δημοκρατικοί θεσμοί είναι μικροαστικές κατασκευές που στόχο έχουν να παρεμποδίσουν την λαϊκή εξουσία. Πως το λένε τώρα; "Έχουμε την κυβέρνηση, αλλά δεν έχουμε την εξουσία"; Οι δημοκρατικοί θεσμοί είναι το εμπόδιο. Αυτούς μένει να αλώσουν... στο όνομα βέβαια πάντα του λαού...
Υποθέτω ο κύριος Γραμματικάκης εντυπωσιάζεται και από την παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης στο μέτωπο της οικονομίας. Την αποτυχία της, να επιτρέψει στις παραγωγικές δυνάμεις της οικονομίας να απεγκλωβιστούν από τον κρατισμό και να παράξουν πλούτο.
Κι όμως κύριε ευρωβουλευτή, οι μόνες "αριστερές κυβερνήσεις" που πέτυχαν στην οικονομική διαχείριση ήταν αυτές που απέβαλαν τις αριστερές ιδεοληψίες και συμβιβάστηκαν με τις δημιουργικές δυνάμεις της αγοράς. (Όχι αυτές που προστατεύουν τα golden boys του δημοσίου σε βάρος των φορολογούμενων.) Υποθέτω τέλος ότι ο κύριος Γραμματικάκης σοκάρεται από την εχθρότητα, το μίσος, την βία με την οποία ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει κάθε αντίθετη, κριτική φωνή. (Η βία και η αριστερά είναι αδελφές εξ αίματος κύριε καθηγητά.)
Ας μην πάμε πολύ πίσω, στους πρώτους βομβιστές καμικάζι της τσαρικής Ρωσίας, ας μην αναμοχλεύουμε τα πάθη του εμφυλίου. Ας μείνουμε στις εσωτερικές εκκαθαρίσεις του αριστερού κινήματος μέχρι και το '68 ή αν θέλετε το '89. Απλώς οι παλιοί προδότες και πράκτορες της Ιντελιτζενς Σέρβις έγιναν ρεβιζιονιστές και υπηρέτες του συστήματος.(Η Νίκη του Χρήστου Χωμενίδη, που παίζεται αυτόν τον καιρό στο θέατρο του Ελληνικού Κόσμου, έχει μια σκηνή με πρωταγωνιστές τους Ελεφαντη και Ζαχαριάδη, που τα λέει όλα...). Αυτή είναι η πραγματικότητα σύντροφε κι ας την δούμε κατάματα. Ας μην επιχειρήσουμε κι εμείς να την αλλάξουμε επειδή δεν βολεύει τις εφηβικές μας ονειροπολήσεις...

Δεν υπάρχουν σχόλια: