Δεν είναι οι τιμές του πετρελαίου. Είναι ο σοσιαλισμός, ηλίθιε.

ο μαδούρο «διέταξε» την αναδιάρθρωση λες και πρόκειται για κάποιο σοσιαλιστικό θαύμα. αλλά είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο του καθεστώτος. η οικονομική καταστροφή όχι μόνο δεν θα αποτραπεί, αλλά θα χειροτερέψει. ο σοσιαλισμός οδηγεί δεδομένα στην εξαθλίωση.

Του Daniel Lacalle

Ο σοσιαλισμός πάντα υπόσχεται επίγειο παράδεισο και τελικά οδηγεί στην κόλαση.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης, 2 Νοεμβρίου, το καθεστώς Μαδούρο πιστοποίησε την τελευταία αποτυχία του κάνοντας πράξη αυτό που είχε υποσχεθεί ότι δεν θα συμβεί ποτέ: τεχνική χρεοκοπία. Με τη συνήθη αλαζονεία του, ο Μαδούρο εξέδωσε ένα «διάταγμα» που απαιτούσε «την αναχρηματοδότηση και την αναδιάρθρωση του χρέους από τις 3 Νοεμβρίου.» Δηλαδή, αθέτηση υποχρεώσεων.

Τα κακά νέα για τους επενδυτές ή όσους αναζητούν υψηλές αποδόσεις, είναι ότι η πιθανότητα να εξαπατηθούν ξανά είναι σχεδόν 100%.

Ο Τσάβες είπε κάποτε: «ακόμα και με μηδενική τιμή στο πετρέλαιο, η Βενεζουέλα δεν θα υποφέρει ποτέ». Ο Μαδούρο δήλωσε ανάλογα πως: «μια επαναστατική κυβέρνηση με οικονομική δύναμη, όπως αυτής που προεδρεύω, έχει σχέδιο ώστε να ξεπεράσει κάθε κατάσταση που προκύπτει από οποιαδήποτε τιμή στο πετρέλαιο». Μέχρι που χτύπησε την πόρτα η πραγματικότητα.

Είναι ο σοσιαλισμός ηλίθιε

Η Βενεζουέλα δεν καταστράφηκε από τις χαμηλές τιμές του πετρελαίου, αλλά από τον υψηλό σοσιαλισμό.

Ο σοσιαλισμός έχει οδηγήσει τη Βενεζουέλα σε μια ασύγκριτη οικονομική καταστροφή. Όχι, δεν ευθύνεται «η τιμή του πετρελαίου». Η Βενεζουέλα είναι η μόνη χώρα του ΟΠΕΚ που αθέτησε τις υποχρεώσεις της, έπεσε σε βαθύτατη ύφεση και πνίγηκε στον υπερπληθωρισμό. Δεν είναι το πετρέλαιο, είναι ο σοσιαλισμός.

Η καταστροφική διαχείριση είναι θεαματική. Το εμφατικότερο παράδειγμα της καταστροφικής επίδρασης του σοσιαλισμού, αποτυπώνεται στην κρατική πετρελαϊκή εταιρεία της χώρας. Η PdVSA, η εθνική εταιρεία πετρελαίου, από τις πιο αποδοτικές και κερδοφόρες πριν από είκοσι χρόνια, έχει καταλήξει να εισάγει πετρέλαιο.

Αν και η Βενεζουέλα έχει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο – 296 δισεκατομμύρια βαρέλια – η χώρα άρχισε να εισάγει πετρέλαιο πέρυσι. Η παραγωγή της είναι λιγότερο από 2,7 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως, μια πτώση της τάξης του 20% σε λιγότερο από δύο δεκαετίες. Παράλληλα, το καθεστώς Τσάβες-Μαδούρο πολλαπλασίασε τους διορισμούς στην επιχείρηση επί πέντε, φτάνοντας στους 175.000 «εργαζόμενους».

Οι θηριώδεις αυξήσεις του κόστους, η εντυπωσιακή επιδείνωση της παραγωγής, η κατάρρευση των κερδών και η λεηλασία των μετρητών για την παροχή δώρων και επιδομάτων κατέστρεψαν την PdVSA. Οδήγησαν μια πάλαι ποτέ εταιρεία με ισχυρή κερδοφορία και με τον καλύτερο ισολογισμό παγκοσμίως, στο να δανειστεί περισσότερα από 43 δισεκατομμύρια δολάρια.

Αμείλικτα τα οικονομικά στοιχεία για το καθεστώς Μαδούρο-Τσάβες

Κατά τη διάρκεια της προεδρίας Μαδούρο, το καθεστώς οδήγησε τη χώρα σε υπερπληθωρισμό , ο οποίος υπερβαίνει ήδη το 2000%. Οι ελλείψεις σε αγαθά κυμαίνονται σε άνω του 80%. Τα αποθέματα σε ξένο συνάλλαγμα κατέγραψαν πτώση 64%, το χειρότερο επίπεδο σε σαράντα χρόνια.

Αυτή η καταστροφή δεν οφείλεται στις χαμηλές τιμές του πετρελαίου. Είναι απλά αντανάκλαση των συνεπειών του σοσιαλισμού. Καμία χώρα-παραγωγός πετρελαίου, δεν παρουσιάζει τέτοια άθλια στοιχεία, ούτε κατά προσέγγιση.

Στην πραγματικότητα, αν μπορούμε να πούμε κάτι για την πτώση των τιμών του πετρελαίου, η συντριπτική πλειοψηφία των παραγωγών χωρών τα κατάφεραν με αξιοθαύμαστο τρόπο. Η πτώση του ΑΕΠ τους είναι αρκετά χαμηλότερη από ό, τι φοβόταν και διατήρησαν τα αποθέματά τους σε ξένο νόμισμα σε άνετα επίπεδα. Προσαρμόστηκαν στη νέα πραγματικότητα γρήγορα και αποτελεσματικά. Σχεδόν όλοι, εκτός από τη Βενεζουέλα.

Ο πραγματικός οικονομικός πόλεμος: Το καθεστώς Τσάβες-Μαδούρο εναντίον του λαού.

Η Βενεζουέλα διέθετε 12.700 ιδιωτικές επιχειρήσεις όταν ανέλαβε την εξουσία ο Ούγκο Τσάβες, σύμφωνα με την Conindustria. Σήμερα υπάρχουν λιγότερες από το ένα τρίτο αυτού του αριθμού. Ξεκινώντας την οικονομική καταστροφή, το καθεστώς ενέτεινε την επίθεση στην ατομική ιδιοκτησία με απαλλοτριώσεις περισσότερων από 690 επιχειρήσεων σε δώδεκα χρόνια. Σήμερα, αυτές οι απαλλοτριωμένες επιχειρήσεις είναι τεχνικά σε πτώχευση και εκείνες που επιβιώνουν είναι ζόμπι που παράγουν λιγότερο από το ήμισυ των αριθμών που ίσχυαν πριν από την απαλλοτρίωση τους.

Όπως συμβαίνει πάντα στον σοσιαλισμό, το πρώτο πράγμα είναι η άρνηση της πραγματικότητας. «Οι επενδυτές δεν πρέπει να ανησυχούν για τις αποπληρωμές του χρέους του 2017 και του 2018», δήλωσε ο Ραφαέλ Ραμίρεζ. Και πράγματι, δεν πρέπει να ανησυχούν. Πρέπει να έχουν ήδη πανικοβληθεί. Μία από τις μεγαλύτερες επενδυτικές τράπεζες στον κόσμο, η οποία αγόρασε ομόλογα ύψους 2,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων, αντιμετωπίζει πλέον την απάτη της «αναδιάρθρωσης» που διέταξε ο Μαδούρο.

Ο Μαδούρο «διέταξε» την αναδιάρθρωση λες και πρόκειται για κάποιο σοσιαλιστικό θαύμα. Αλλά είναι ένα ακόμα καρφί στο φέρετρο του καθεστώτος. Η οικονομική καταστροφή όχι μόνο δεν θα αποτραπεί, αλλά θα χειροτερέψει.

Η «επιτυχία» του Ισημερινού

Η αναδιάρθρωση απλά δεν αποτελεί λύση. Ο Ραφαέλ Κορρέα, στον Ισημερινό, έχει ήδη βιώσει την «επιτυχία» της αθέτησης των υποχρεώσεων.

Ο Ισημερινός, το «παράδειγμα» που χρησιμοποίησαν οι λαϊκιστές για το πώς «αντιμετωπίζεται το ΔΝΤ» ώστε να ενθαρρύνουν την αθέτησή των υποχρεώσεων, διπλασίασε το χρέος του, υποθήκευσε τη χώρα στην Κίνα σε πολύ υψηλότερα επιτόκια από αυτά του ΔΝΤ και τελικά έπρεπε να ζητήσει βοήθεια από το… ΔΝΤ. Αυτή ήταν η «επιτυχία».

Ο Ραφαέλ Κορρέα στον Ισημερινό, αθέτησε υποχρεώσεις 3,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων για να καταλήξει εξαρτώμενος από την Κίνα με πολύ υψηλότερο κόστος (7,5%) και μικρότερες διάρκειες αποπληρωμής (8 χρόνια). Και ο Ισημερινός ανακαλύπτει τώρα ότι το πραγματικό του χρέος είναι πάνω από 41,8 δισεκατομμύρια δολάρια αντί των 27,8 δισεκατομμυρίων που άφησε ο Κορρέα ως «επίσημο». Αυτή η τρύπα θα κοστίσει δισεκατομμύρια σε προσαρμογές. Αυτή είναι η πραγματικότητα της αθέτησης των υποχρεώσεων και της αναδιάρθρωσης. Τα πράγματα επιδεινώνονται.

Το μάθημα είναι ξεκάθαρο για όλο τον κόσμο. Ο σοσιαλισμός είναι καταστροφή.

Αλλά ο Ισημερινός είχε τουλάχιστον μια οικονομία με δυνατότητες ανάπτυξης. Ο Μαδούρο που τώρα επιδιώκει αναχρηματοδότηση … τι έχει; Έχει καταστρέψει τη χώρα. Μεταξύ 1999 και 2014, η Βενεζουέλα είχε έσοδα από το πετρέλαιο ύψους 960,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, 56,5 δισεκατομμύρια ετησίως για 17 χρόνια. Έσοδα πέντε φορές περισσότερα από το μέσο ετήσιο πραγματικό εισόδημα προηγούμενων κυβερνήσεων μεταξύ του 1993 και του 1998, σύμφωνα με το BBC, το οποίο παρέθεσε στοιχεία της Ecoanalítica.

Αυτά τα τεράστια έσοδα από το πετρέλαιο σπαταλήθηκαν και την ίδια στιγμή η οικονομία καταστράφηκε με πρωτοφανείς επιθέσεις εναντίον της νομικής ασφάλειας των επενδύσεων και με άγριες απαλλοτριώσεις. Ποιος πρόκειται να δανείσει σε τέτοιους καταστροφικούς διαχειριστές, ακόμη και με υψηλότερα επιτόκια και διαφορετικούς όρους; Τώρα ξεκινά σειρά καταγγελιών για την παραβίαση των συμβάσεων εκ μέρους του καθεστώτος. Και η πιστωτική κάνουλα θα κλείσει.

Η αναδιάρθρωση αυτή δεν πρόκειται να αποτελέσει ανακούφιση ούτε καν την αρχή κάποιας λύσης. Είναι η επαλήθευση μιας απόλυτης αποτυχίας της κυβέρνησης της Βενεζουέλας και θα κοστίσει πολύ, όπως πάντα, στους φτωχότερους πολίτες. Δεν υπήρξε ποτέ ιστορική εμπειρία αθέτησης υποχρεώσεων που να συνοδεύεται από υψηλότερες – πραγματικές – δημόσιες δαπάνες. Ποτέ.

Το μάθημα αυτού του νέου παραδείγματος σοσιαλιστικής αποτυχίας, είναι πως ο σοσιαλισμός είναι ένα σύστημα που βασίζεται στο ψέμα και αγνοεί τις πιο βασικές αρχές της οικονομίας. Είναι «ικανός» να καταστρέψει ακόμη και την πλουσιότερη χώρα.

Τελικά, η σοσιαλιστική υπόσχεση για δωρεάν χρήμα, είναι πολύ ακριβή για όλους. Ας μάθουμε επιτέλους το μάθημα μας.

***

Αρχική δημοσίευση στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Mises

• Μετάφραση: «Ελεύθερη Αγορά»