Ελληνική Ιστορία, εμφύλιος 10.

Διάλογος ενός συντρόφου του Ζαχαριάδη, του Αχιλλέα Ζαχαρόπουλου (καπετάν Τούρκου), ο οποίος είχε καταγωγή από τήν Πόλη, όπως άλλωστε καί ο Ζαχαριάδης (1949).

Αχιλλέας Ζαχαρόπουλος – «Σύντροφε αρχηγέ μέ βασανίζει μία σκέψη.»
Νίκος Ζαχαριάδης -«Λέγε ρε Τούρκο.»
-«Αφού ξέραμε τόν συσχετισμό δυνάμεων γιατί πήραμε τά όπλα καί δέν κάναμε πολιτικό αγώνα;»
-«Κρίμα πού είμαστε καί πατριωτάκια, κρίμα πού είσαι καί μορφωμένος. Καί ποιός σού είπε εσένα ότι πηγαίναμε νά πάρουμε τήν ηγεσία. Εμείς δημιουργήσαμε μία ανωμαλία στήν Ελλάδα γιά νά μπορεί ο σύντροφος Στάλιν νά εδραιώσει τό καθεστώς μας στίς χώρες πού τού έδωσε ο Τσώρτσιλ πίσω από τήν πλάτη του Ρούσβελτ.»

---

Τό Δεκέμβρη του ’44, οι κομμουνιστές ήταν παντοδύναμοι. Οι μόνες μή αριστερές οργανώσεις πού είχαν επιβιώσει από τή σφαγή, ήταν ο ΕΔΕΣ, ο οποίος ήταν περιορισμένος στά δυτικά παράλια της Ηπείρου καί ο Φωστερίδης στήν Μακεδονία. Τό εμπειροπόλεμο των ελασιτών, ο βαρύς οπλισμός πού είχαν αρπάξει από τους Ιταλούς, οι άφθονες χρυσές λίρες, πού τούς είχαν στείλει οι Άγγλοι, είχαν ισχυροποιήσει στό έπακρο τό ΚΚΕ. Οι Γερμανοί, είχαν ήδη αποχωρήσει τόν Οκτώβρη καί τό πεδίο ήταν ελεύθερο. Οι διεθνιστές της Αριστεράς όμως είχαν υπολογίσει χωρίς τόν ξενοδόχο. Καί ξενοδόχος ήταν οι …Μεγάλες Δυνάμεις. Στάλιν, Τσώρτσιλ καί Ρούσβελτ είχαν συμφωνήσει (Τεχεράνη, Μόσχα, Γιάλτα), γιά τίς ζώνες επηρεασμού που θά είχαν στήν Ευρώπη καί η Ελλάδα είχε αποδοθεί στους Αγγλοαμερικάνους. Ετσι ο ιδεολογικός πρόγονος της Αριστεράς πού ΔΕΝ ΒΟΗΘΗΣΕ ΟΥΤΕ ΜΕ ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ τούς αριστερούς αντάρτες, κατά τήν διάρκεια της Αντίστασης, ΔΕΝ ΘΑ ΒΟΗΘΟΥΣΕ ΟΥΤΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Αντίθετα θά υπαγόρευε στο ΚΚΕ νά υπογράψει όλες τίς συνθήκες (Λίβανος, Καζέρτα, Βάρκιζα), μέ τίς οποίες η Αριστερά θα παρέδιδε οπλισμό καί έλεγχο εξουσίας στή Δεξιά. Μα έτσι δεν είχε συμφωνήσει μέ τους Αγγλους; Στά επίσημα χαρτιά έπρεπε νά φαίνεται ότι τηρεί τήν συμφωνία.

Όμως, στούς ίδιους τούς ηγέτες του ΚΚΕ, ποτέ δέν είπε ξεκάθαρα νά μήν προχωρήσουν σέ ένοπλο αγώνα, παρά τό μάταιο της υπόθεσης. Μόνο μισόλογα καί αόριστες υποσχέσεις δίδονταν στίς εκκλήσεις των ηγετών της Αριστεράς γιά βοήθεια, μέ αποτέλεσμα νά κάνουν ένα βήμα μπροστά καί ένα βήμα πίσω. Θα έπαιρναν μία απόφαση καί θά τήν άλλαζαν στή συνέχεια. Θα υπέγραφαν μία συμφωνία καί θά μετάνοιωναν αμέσως μετά. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΔΗΛΩΣΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΧΑΜΕΝΗ Η ΥΠΟΘΕΣΗ; Διότι χρειαζόταν διαπραγματευτικά χαρτιά, στίς διεκδικήσεις πού είχε στην Ευρώπη, απέναντι στους καπιταλιστές της Δύσης. Εσείς Αμερικάνοι επεμβαίνετε στήν Ελλάδα; Εγώ θά επέμβω κάπου αλλού. Γι’αυτό έστειλε τόν Ζαχαριάδη. Να αιματοκυλίσει τήν Ελλάδα χωρίς λόγο. Καί τά κατάφερε, αφού το σταλινόσκυλο ο Ζαχαριάδης, επέμενε μέχρι τό 1949, νά πολεμάει μέ δεκαεξάχρονα κοριτσάκια, εναντίον ενός πανίσχυρου εθνικού στρατού 150000 στρατιωτών, ο οποίος είχε καί τήν πλήρη υποστήριξη τής υπερδύναμης των ΗΠΑ.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τό βιβλίο του ερευνητή δημοσιογράφου Ν. Μέρτζου, «Σβάρνουτ», πού καταδεικνύουν τήν εγκατάλειψη του ΚΚΕ από τόν Στάλιν καί τά επακόλουθα αυτής πού ήταν οι παλινδρομήσεις καί οι ανοησίες της ηγεσίας του:

«Δεν γνωρίζω αν εις την Ελλάδα εσχηματίσθη πραγματικά αντιπροσωπευτική κυβέρνησις και κατά πόσον πραγματικά η κυβέρνησις εις το Βέλγιον είναι δημοκρατική. Την Σοβιετική Ένωσιν δεν την ηρώτησαν όταν εκεί εσχηματίζοντο αι κυβερνήσεις αυταί. Η Σοβιετική Κυβέρνησις δεν είχε διατυπώσει την αξίωσιν, όπως αναμιχθή εις τας υποθέσεις αυτάς, διότι ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΟΛΗΝ ΤΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΒΕΛΓΙΟΝ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΝ ΤΗΝ Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ.»
Μήνυμα του Στάλιν προς τον Churchill (24 Απριλίου 1945). Εξεδόθη επίσημα από το υπουργείο εξωτερικών της Σ. Ενώσεως και κυκλοφόρησε σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις «Μέλισσα» (σελ. 395).

Η Θεσσαλονίκη κυριαρχείται από τον ΕΛΑΣ αλλά ο Μάρκος ΠΑΙΡΝΕΙ ΔΙΑΤΑΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ ΝΑ ΜΗ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ!
Ενώ κατά τα Δεκεμβριανά μαίνονταν η μάχη στην Αθήνα, το Κ.Κ.Ε., ΑΠΕΜΑΚΡΥΝΕ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΩΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ, όπου εκρίνοντο τα πάντα, και τις εξαπόστειλε στα… βουνά να κυνηγήσουν τον Ζέρβα και τον Αντών Τσαούς στην Ήπειρο και στην Ανατολική Μακεδονία. Στο μεταξύ στην Θεσσαλονίκη συνέβαιναν εξωφρενικά κυριολεκτικώς πράγματα. Η βορειοελλαδική πρωτεύουσα είχε κατακλυσθεί από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ με τον οποίο ενώθηκαν όλες οι άλλες ένοπλες οργανώσεις του ΚΚΕ. Το Κ.Κ.Ε. κυριαρχούσε πλήρως. Οι Άγγλοι, με έδρα το ξενοδοχείο «Μεντιτερρανέ» ασκούσαν τη δική τους κυριαρχία χωρίς να τους εμποδίζει κανείς. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΤΥΠΗΣΕ. Και αυτοί φυγάδευαν τους πατριώτες που κυνηγούσε ο ΕΛΑΣ. Πολλοί εθελοντές έφευγαν υπό την κάλυψη των Άγγλων να πάνε να πολεμήσουν κατά του ΕΛΑΣ στην Αθήνα. Ο Μάρκος, μιλώντας στον «Ελληνικό Βορρά» το καλοκαίρι του 1978, μετά 34 ολόκληρα χρόνια, απεκάλυψε ότι ήθελε να χτυπήσει και να σαρώσει – όπως μπορούσε πράγματι- τους Άγγλους. Αλλά το Κ.Κ.Ε. ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΟ ΕΠΕΤΡΕΨΕ!

Ο Θανάσης Χατζής, γενικός γραμματέας του ΕΑΜ και Μακεδόνας, γνωρίζει καλά τα πράγματα. Στο βιβλίο του, που μνημονεύσαμε (Η Επανάσταση που χάθηκε γ’ τόμος σελ. 391-2) ομολογεί πως έγιναν εξωφρενισμοί. Μετείχε στην Γραμματεία της περιοχής Μακεδονίας μαζί με τον Μάρκο και τον Λεωνίδα Στρίγγο. Συνεπώς το βάρος των ευθυνών πέφτει και στους δικούς του ώμους. Στις αρχές των Δεκεμβριανών το Πολιτικό Γραφείο του Κ.Κ.Ε. δίδει εντολή στην «τρόικα» της Μακεδονίας να εξαπολύσει γενική απεργία διαμαρτυρίας. Γενική απεργία σημαίνει επανάσταση. Αλλά το Κ.Κ.Ε. ΗΤΑΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. Εναντίον τίνος έστρεφε την… επανάσταση; ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ.

Η κομμουνιστική ηγεσία είχε πολλά απτά μηνύματα ότι ήταν «εκχωρημένη» στην Αγγλία από τους Ρώσους. Αλλά ποτέ δεν το πίστεψε. Και οδήγησε στην καταστροφή τους οπαδούς της και την Ελλάδα με τις τυχοδιωκτικές αλλά αιματηρότατες ανταρσίες της. Είδαμε πως ο Molotov ειδοποίησε το Κ.Κ.Ε. να πάρει μέρος στις εκλογές του 1946. Εκείνο προτίμησε την αποχή και τον ένοπλο αγώνα κτυπώντας, ανήμερα των εκλογών, το Λιτόχωρο. Είδαμε επίσης ότι το τηλεγράφημα του Δημητρώφ μιλούσε για συνδιαλλαγή, γιατί δεν έπρεπε να αναμένεται βοήθεια. Το 1944 ο στρατάρχης Τολμπούχιν κατακλύζει με τις σοβιετικές στρατιές τα Βαλκάνια και φθάνει στα βόρεια σύνορα της Ελλάδος στην Βουλγαρία. ΑΛΛΑ ΕΚΕΙ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ, ΔΕΝ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ. Ο Μήτσος Παρτσαλίδης, που διαδραμάτισε ρόλο πρωταγωνιστή σε εκείνα τα χρόνια, ομολογεί αργότερα (15 Απριλίου 1978) στην «Αυγή» ότι ο Τολμπούχιν είχε αρνηθεί κάθε βοήθεια. Γράφει: «Όταν τα σοβιετικά στρατεύματα μπήκανε στη Βουλγαρία και προωθήθηκαν ως τα ελληνικά σύνορα, υπεύθυνη αντιπροσωπεία της Κομματικής Οργάνωσης της περιοχής Μακεδονίας – Θράκης του ΚΚΕ πήγε στη Σόφια και ζήτησε από τον στρατάρχη Τολμπούχιν να μπούνε τα σοβιετικά στρατεύματα και στην Ελλάδα. ΔΕΝ ΜΠΗΚΑΝ».

Πιο συγκεκριμένος και απερίφραστος είναι ο σταλινικός Γιάννης Ιωαννίδης, μια από τις ειδεχθέστερες και σκληρότερες μορφές του Κ.Κ.Ε. Αυτός, μετά την Βάρκιζα, έφτασε πρώτος στο Βελιγράδι και, συνεννοούμενος με τον Τίτο και τον Δημητρώφ με το ψευδώνυμο Ντενίσωφ, οργάνωσε τον συμμοριτοπόλεμο. Ο Γιάννης Ιωαννίδης -γνωστός στην κρίσιμη δεκαετία του 1940 σαν «Μπαρμπαγιάννης»- πέθανε πολιτικός εξόριστος στο Βουκουρέστι τον Αύγουστο του 1967 σε ηλικία 67 ετών και αφού δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, τον Νοέμβριο του 1952, είχε καθαιρεθεί από το δεύτερο ανώτατο κομματικό αξίωμα του μέλους του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Ο Ιωαννίδης λοιπόν αναφέρει ένα διάλογο του με μέλος της σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής, τον Τσερνίτσεφ: «Τότε ο Τσερνίτσεφ. όχι ο Ποπώφ που ήταν στρατιωτικός, αλλά ο Τσερνίτσεφ που είχε το ψευδώνυμο Νικολάεφ και παλιότερα δούλευε στη σοβιετική πρεσβεία της Αθήνας, μου λέει: «ΚΑΙ ΤΙ ΕΧΕΤΕ ΥΠΟΨΗ ΣΑΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΓΓΛΕΖΟΥΣ;». Του λέω ότι εάν παρουσιαστεί ανάγκη φυσικά θα πολεμήσουμε και με τους Εγγλέζους. Μου κάνει ένα μορφασμό πολύ χαρακτηριστικό. Τι σήμαινε αυτό; ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΙΑ της απάντησής μου. Εγώ εκείνη τη στιγμή τα έχασα. Είδα ότι αποδοκιμάζομαι. Ο Τσερνίτσεφ δεν μπορούσε να σου πει κάνε αυτό ή εκείνο. Σε καμιά περίπτωση. Αλλά ο μορφασμός του έλεγε καθαρά: Τι μου λες τώρα εσύ. Στραπάτσο. Και ήταν παραμονές της συνεδρίασης της Κεντρικής Επιτροπής. Άντε τώρα να βρεις άκρη… Ν’ αρχίσεις από τώρα τη μάχη με τους Άγγλους ή να αφήσεις για μετά; Ή να δεις πως θα εξελιχθούν τα πράγματα και ανάλογα να κανονίσεις;»

Ο Δημ. Βλαντάς, σημαίνων στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος αφηγείται: «Εμείς μπορούσαμε να είχαμε νικήσει από την περίοδο της Κατοχής όταν είχαμε την εξουσία και την παραδώσαμε ηλιθίως. Μπορούσαμε να νικήσουμε και κατά τον εμφύλιο πόλεμο, αν σωστά διευθύναμε τον ένοπλο αγώνα. ΦΤΑΙΓΑΝΕ ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΟΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ και μετά το ίδιο το Κομμουνιστικό Κόμμα. Στον Παπανδρέου δεν καταλογίζω ευθύνες, γιατί δουλειά του ήταν να πνίξει το κίνημα της εθνικής αντίστασης. Το θέμα δεν είναι τι έκανε ο Παπανδρέου, αλλά τι κάναμε εμείς. Και η ουσία είναι ότι ο Churchill και ο Stalin μοιράσανε τον κόσμο. Κατά τη συμφωνία τους στη Μόσχα, το 80% της Ελλάδος θ’ ανήκε στην αγγλική επιρροή και το υπόλοιπο 20% στη ρωσική. Στο βιβλίο μου που έχω για έκδοση, αποκαλύπτω ότι το Σύμφωνο του Λιβάνου δεν είναι ανεξάρτητο από τις συζητήσεις που έκανε η αντιπροσωπεία μας με το Ρώσο πρεσβευτή στο Κάιρο, καθώς και με τον ερχομό αργότερα του περιβόητου Ποπώφ στα βουνά, επικεφαλής της σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής. Νικηθήκαμε λοιπόν πρώτον γιατί ΤΟ ΑΠΑΙΤΟΥΣΑΝΕ ΤΑ ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ και δεύτερον γιατί μέσα στην ηγεσία του ΚΚΕ υπήρχαν προδότες. Ένας απ’ αυτούς ήταν ο Σιάντος. Ο Σιάντος ήταν πάντοτε προβοκάτορας και κατά την γνώμη μου πράκτορας της Intelligence Service. Έτσι μπόρεσε και έπαιξε το ρόλο του για να πνίξει το κίνημα της εθνικής αντίστασης στην Κατοχή και μετά στην περιπέτεια του Δεκεμβρίου. Έπαιζε διπλό παιχνίδι εξυπηρετώντας και τα αγγλικά και τα σοβιετικά συμφέροντα ακολουθώντας τη συμφωνία Churchill – Στάλιν».

Είναι προφανές ότι η Γιουγκοσλαβία ήθελε άοπλους τους αντάρτες του ΚΚΕ ώστε να πραγματοποιήσει ευκολότερα την επεκτατική μεγαλοϊδεατική πολιτική της εναντίον της Ελληνικής Μακεδονίας, αν και το Κ.Κ.Ε. ήταν πάντα πρόθυμο να την ξεπουλήσει στους Σλάβους. Ο Δημ. Βλαντάς γράφει σχετικά: «Μελετώντας τις αποφάσεις του Κόμματος από τότε που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα, καταλήγει κανείς σ’ ένα συμπέρασμα: Όταν το Κόμμα ήταν ανεξάρτητο είχε μια επαναστατική γραμμή, μια συνέπεια. Τα χάνει όμως από τη στιγμή που δέχεται επιρροές από το σοβιετικό κόμμα μέσω της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πρώτη επαφή του Κόμματος με την Κομμουνιστική Διεθνή, του επέβαλλε να πάρει θέση πάνω στο λεγόμενο εθνικό ζήτημα. Αυτή η απόφαση ήταν τελείως τυχοδιωκτική. Την επιβάλαμε στο Κ.Κ.Ε. διότι η ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ήθελε να έχει διέξοδο στη Μεσόγειο, αφού πάντα λογάριαζε ότι η Βουλγαρία θα ήταν στο σακί το δικό της. Εφ’ όσον η ηγεσία του Κ.Κ.Ε. προσεχώρησε στην Κομμουνιστική Διεθνή, ήταν πλέον υποχρεωμένη να εφαρμόζει τις αποφάσεις της. Και παραδέχτηκε αυτό το σύνθημα της αυτονομήσεως, που δεν είχε καμιά σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Διότι και η Μακεδονία και η Θράκη είναι πέρα για πέρα ελληνικές από την αρχαιότητα, και ο πληθυσμός τους έγινε ακόμα πιο ελληνικός με το εκατομμύριο πρόσφυγες που ήλθαν από τη Μικρά Ασία. ΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΕΡΙΟΧΩΝ;»

Μαρτυρίες λοιπόν κομμουνιστών επικαλείται ο Μέρτζος γιά νά μας αποδείξει το ξεπούλημα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος από τόν Στάλιν αλλά καί τό ξεπούλημα της Μακεδονίας, γιά χάρη των Τίτο καί Στάλιν, όποιος δηλαδή προλάβει. Γιατί λοιπόν οι τότε διεθνιστές αιματοκύλισαν την χώρα, αφού τά πράγματα ήταν προδιαγεγραμμένα; Γιατί χάθηκαν χιλιάδες αθώοι; Τήν απάντηση τήν γράφω καί τήν ξαναγράφω. Γιά νά μπορεί ο Στάλιν νά διαπραγματεύεται μέ καλύτερους όρους, στό μοίρασμα της Ευρώπης μέ τούς Αγγλοαμερικάνους. Τον αντέκρουσε κανείς όταν μπήκε μέ τά τάνκς στη Βουδαπέστη το 1956; Τόν αντέκρουσε κανείς στήν Πράγα; Μπορούσαν νά τό κάνουν οι Αμερικάνοι πού είχαν επέμβει απροκάλυπτα στή δική τους υποτελή χώρα, πού ονομάζεται Ελλάς; Στή σκακιέρα των μεγάλων, οι κινήσεις των πιονιών ισοδυναμούν μέ εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, αλλά αυτό είναι τό λιγότερο πού μετράει γι’αυτούς. Τό σημαντικότερο είναι η αρπαγή, η εξουσία καί η δύναμη.

Ακολουθούν αποσπάσματα από τό βιβλίο «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι», ενός άλλου έγκριτου συγγραφέα, του κομμουνιστή Τάκη Λαζαρίδη, ο οποίος υπέφερε φυλακίσεις, εξορίες καί βασανιστήρια από τίς κυβερνήσεις της Δεξιάς:

Ο σύγχρονος ερευνητής, έστω και βιαστικός, μένει εμβρόντητος μπροστά στις αλλοπρόσαλλες, ανεδαφικές και συχνά ανεξήγητες, με την κοινή λογική, αποφάσεις των ηγετών του ΚΚΕ σε κρίσιμες στιγμές, σε κρίσιμα προβλήματα. Αναρωτιέται αν οι άνθρωποι αυτοί είχαν κοινό νου, αν διέθεταν στοιχειώδη λογική ή ήταν διανοητικά καθυστερημένοι. Βγαίνουν αίφνης το 1924 στο 3ο έκτακτο συνέδριο του κόμματος και υιοθετούν το σύνθημα «ΕΝΙΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΘΡΑΚΗ», προσβάλλοντας βάναυσα το εθνικό αίσθημα των Ελλήνων. Γιατί; Για ποιο λόγο; Δεν είχαν συναίσθηση της πράξης τους, δεν είχαν ίχνος πατριωτισμού;

Αργότερα, στην κατοχή, το 1944, το ΚΚΕ είναι πανίσχυρο. Ελέγχει και καθοδηγεί την Εθνική Αντίσταση, κυριαρχεί σ’ ολόκληρη τη χώρα, ουσιαστικά έχει στα χέρια του την εξουσία. Κι όμως οι ηγέτες του, εντελώς ανεξήγητα, ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΖΕΡΤΑΣ με τις οποίες ουσιαστικά υπογράφουν την καταδίκη τους, παραχωρούν την εξουσία στους αντιπάλους. Γιατί; Τόσο ανίκανοι και ηλίθιοι ήσαν; Και ξαφνικά, το Δεκέμβρη, ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΡΟΦΗ 180 ΜΟΙΡΩΝ. Σε μια κρίσιμη φάση του Β’ παγκοσμίου πολέμου κι ενώ η γερμανική αντεπίθεση στις Αρδέννες απειλούσε ολόκληρο το συμμαχικό μέτωπο, οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος κάνουν το μεγάλο βήμα: Αποφασίζουν την ένοπλη σύγκρουση, αποφασίζουν να αναμετρηθούν με την Βρετανική Αυτοκρατορία. Και πάλι ένα πελώριο «Γιατί» αιωρείται αναπάντητο. Και ακολουθούν η Βάρκιζα, ο Εμφύλιος, και τα «Γιατί» συνεχίζουν την ατέλειωτη παρέλαση, χωρίς ποτέ να δίνεται μία λογική, μία πειστική εξήγηση.

Κάπου-κάπου ακούγονται και μερικές θαρραλέες φωνές, όμως κι αυτές κόβονται στη μέση. Κάπου ανοίγουν ρωγμές και η αλήθεια γλιστράει και χάνεται σαν το νερό στην άμμο. Όμως είναι ανάγκη επιτακτική να ειπωθεί ολόκληρη η αλήθεια, καθαρή και αφτιασίδωτη. Και η αλήθεια είναι πως παρά το μικρό πολιτικό και πνευματικό τους ανάστημα, δεν ήταν ούτε τόσο ανίκανοι ούτε τόσο ηλίθιοι. Απλώς, δεν ξεχνούσαν ποτέ πως ΗΤΑΝ ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗ, πως το ΚΚΕ ήταν οργανικό τμήμα της ΚΔ και είχαν συνεπώς την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΠΙΣΤΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΗΣ. ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ, ΣΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ, ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ ΗΓΕΤΩΝ. Είχαν ενστερνισθεί βαθύτατα την αρχή του «προλεταριακού διεθνισμού», που σαν πολικό άστρο οδηγούσε τα βήματά τους στο «ανώμαλο και απέραντο πεδίο της ταξικής πάλης». Και ο προλεταριακός διεθνισμός, όπως διδάσκει ο Λένιν, απαιτεί, μεταξύ των άλλων, «την υποταγή των συμφερόντων της προλεταριακής πάλης σε μια χώρα, στα συμφέροντα της πάλης αυτής σ’ όλο τον κόσμο».

Ο αμετανοήτος Ζαχαριάδης, το 1950, δήλωνε στην 7η Ολομέλεια: «Για μας, οι αποφάσεις και υποδείξεις του Μπολσεβίκικου Κομμουνιστικού Κόμματος ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΣ». Τήν περίδο της παντοδυναμίας του ΕΛΑΣ, η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΠΕΥΔΕΙ ΚΑΙ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΖΕΡΤΑΣ, ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ. Με τη συμφωνία του Λιβάνου, τον Μάη του ’44, αποδέχεται το σχηματισμό κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, ΠΑΡΑΧΩΡΕΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΪΡΟΥ. Ακριβέστερα στους ΑΓΓΛΟΥΣ, δεδομένου ότι η κυβέρνηση του Καΐρου ήταν διορισμένη από τους Άγγλους. Και με τη συμφωνία της Καζέρτας, τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου, δέχεται να μπει ο ΕΛΑΣ υπό τις διαταγές του Άγγλου «Στρατηγού Διοικούντος τας εν Ελλάδι Δυνάμεις», ρίχνει δηλαδή τον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό στα χέρια των Άγγλων… Γιατί υπέγραψαν οι Σιάντος – Ιωαννίδης τις συμφωνίες αυτές; Τι τους υποχρέωνε; Πολλοί μίλησαν για ανικανότητα και έλλειψη πολιτικής πείρας των ηγετών του ΚΚΕ. Άλλοι, αργότερα, μίλησαν ακόμα και για προδοσία. Όπως αποδεικνύεται, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Οι Σιάντος – Ιωαννίδης έφτασαν στο Λίβανο και στην Καζέρτα γιατί εκεί οδηγούσαν λογικά οι αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της Κ.Δ. και ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΗΤΑΝ ΟΙ ΣΑΦΕΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ.