Ελληνική Ιστορία, εμφύλιος 21.

Εμφύλιος Πόλεμος(2)

Στις 24 Δεκεμβρίου 1947, ο Πορφυρογένης, ο σύντροφος του Ζαχαριάδη στο Στρασβούργο, μιλούσε από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό του Δ.Σ.Ε., που τότε βρισκόταν σε αλβανικό έδαφος. Έφερνε το μεγάλο μήνυμα:

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Σ υ γ κ ρ ο τ ο ύ μ ε την ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ που αποτελείται, από τα υπογραφόμενα μέλη.

Κύριος και πρωταρχικός σκοπός της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης είναι:

1. Να συνεχίσει και να εντείνει με όλα τα μέσα και με όλες τις δυνάμεις του λαού τον αγώνα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από το ζυγό των ξένων ιμπεριαλιστών και των οργάνων τους, για την αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας, για την επικράτηση και τη νίκη της Δημοκρατίας στην Ελλάδα και για την κατοχύρωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του ελληνικού λαού.
2. Να κυβερνήσει τη χώρα πάνω σε λαϊκές και δημοκρατικές βάσεις παίρνοντας όλα τα μέτρα για την ανάπτυξη των λαϊκοδημοκρατικών θεσμών και μεταρρυθμίσεων όπως των λαϊκών συμβουλίων, της λαϊκής δικαιοσύνης, της αγροτικής μεταρρύθμισης, της λαϊκής παιδείας κλπ και για την αντιμετώπιση των άμεσων αναγκών του λαού στις ελεύθερες και στις απελευθερωμένες περιοχές.
3. Να επιδιώξει την πραγματοποίηση και επέκταση της συμφιλίωσης και ενότητας του λαού πάνω στη βάση της εξασφάλισης της εθνικής ανεξαρτησίας και του σεβασμού των δημοκρατικών του δικαιωμάτων και ελευθεριών…

Η πρώτη Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση της Ελεύθερης Ελλάδας αποτελείται από τους εξής:

- Πρόεδρος της Κυβέρνησης και υπουργός των Στρατιωτικών: Στρατηγός Μάρκος.
– Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και υπουργός των Εσωτερικών: Γιάννης Ιωαννίδης.
– Υπουργός Εξωτερικών: Πέτρος Ρούσος.
– Υπουργός Δικαιοσύνης: Μιλτιάδης Πορφυρογένης.
– Υπουργός της Υγιεινής και Πρόνοιας και προσωρινά της Παιδείας: Πέτρος Κόκκαλης.
– Υπουργός των Οικονομικών: Βασίλης Μπαρτζιώτας.
– Υπουργός της Γεωργίας: Δημήτρης Βλαντάς.
– Υπουργός της Εθνικής Οικονομίας και προσωρινά του Επισιτισμού: Λεωνίδας Στρίγκος.

Έπρεπε όμως επειγόντως νά βρεθεί η πρωτεύουσα του νέου κράτους καί η έδρα της νέας κυβερνήσεως. Στόχος αυτή τή φορά ήταν η Κόνιτσα, μία πόλη δίπλα στά αλβανικά σύνορα. Τήν αυγή της ημέρας των Χριστουγέννων, οι αντάρτες του Μάρκου εξαπέλυσαν τήν επίθεσή τους. Οι σκοποί εσήμαναν εγκαίρως συναγερμό, και πυκνά πυρά προερχόμενα από τα περισσότερα σπίτια υπεδέχθησαν τα ανταρτικά τμήματα. Δεν πρόφθασαν έτσι να εισχωρήσουν στους δρόμους της μικρής πόλεως. Η επίθεσις γενικεύθηκε, ένας εκπληκτικός αριθμός όλμων καί οβίδων κάθε διαμετρήματος άρχισε να βάλλει κατά της πόλεως.

Δυτικότερα, στην πεδιάδα, δύο ισχυροί λόχοι ενισχυμένοι από χωροφύλακες και Μ.Α.Υ., υπό έναν άξιο διοικητή, τον λοχαγό Θεόδωρο Βήτο, φρουρούσαν τη γέφυρα Μπουραζάνι, κλειδί των συγκοινωνιών της περιφερείας με την Αλβανία. Οι δυο λόχοι δεν πρόφθασαν καν να αμυνθούν. Συνετρίβησαν από τούς επιτιθέμενους κομμουνιστές. Ούτε ένας αξιωματικός δεν διεσώθη. Προς βορράν της κωμοπόλεως, ένας λόχος του τάγματος 582, που βρισκόταν πολύ κοντά στη μεθόριο, αναγκάσθηκε να αποσυρθεί βιαστικά. Για να συμπληρωθούν τα ατυχήματα, το τζιπ του Δόβα, που πήγαινε να επιθεωρήσει απειλούμενες θέσεις, προσέκρουσε σε νάρκη, και ο διοικητής των πολιορκημένων τραυματίσθηκε σοβαρά.

Η επίθεση ήταν άριστα οργανωμένη από τόν Βαφειάδη, ο οποίος είχε εγκαταστήσει τό στρατηγείο του στην Καστάνιανη. Ολα τά στρατηγικά σημεία πού οδηγούσαν στήν πολιορκούμενη πόλη είχαν καταληφθεί σέ απόσταση πολλών χιλιομέτρων, από περισσότερους από 10000 μαχητές. Μια ορμητική επίθεση των ανταρτών τους επέτρεψε να καταλάβουν το κάτω μέρος της πόλεως καί νά οχυρωθούν εκεί. Οι Δεξιοί μαχητές μέ επικεφαλής τούς Αντισυνταγματάρχη Γ. Παλαντά καί Ταγματάρχη Περίδη πολεμούσαν μέ γενναιότητα, αποφασισμένοι νά νικήσουν ή νά πεθάνουν. Αλλωστε γνώριζαν ότι παράδοση στόν αντίπαλο ισοδυναμούσε μέ βασανιστήρια καί φρικτό θάνατο. Δέν πολεμούσαν όμως μόνοι. Οι κάτοικοι της πόλεως, άνδρες και γυναίκες, ήταν στο πλευρό τους, είτε με το όπλο στο χέρι είτε για να προσφέρουν κάθε λογής υπηρεσίες. Από τόν ουρανό έπεφταν πυρομαχικά καί εφόδια γιά τή συνέχιση του αγώνα.

Αν και η φρουρά ανθίστατο, η κατάσταση συχνά φαινόταν απελπιστική. Τη νύκτα της 30ής Δεκεμβρίου επιστεύθη ότι όλα τελειώνουν. Μέσα στην πόλη, οι υπερασπισταί κρατούσαν. Τα σπίτια στα οποία είχαν οχυρωθεί απεκαλύπτοντο μικρά φρούρια ικανά να αντισταθούν. Αλλά ήταν εξηντλημένοι και έπρεπε να αποκρούουν συνεχώς επιθέσεις τμημάτων, που συχνά ήταν ανανεωμένα και αναπαυμένα. Στις 9 η ώρα, το βράδυ της 30ης, μια άγρια επίθεση απεκρούσθη. Ακριβώς προ της αυγής της 31ης, οι αντάρτες εξόρμησαν πάλι από πολλές κατευθύνσεις. Η μάχη πλέον γινόταν σώμα με σώμα. Με την ανατολή του ηλίου πάλι οι επιτιθέμενοι απεσύρθησαν. Αλλά τώρα έρχονταν καί οι ενισχύσεις του εθνικού στρατού, αφού τό Καλπάκι είχε πέσει. Τό είχε εκπορθήσει η Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών της Κερκύρας, τμήματα ΛΟΚ, και άνδρες της VIII Μεραρχίας. Πρώτη έφθασε μια διλοχία υπό τον Ταγματάρχη Γεώργιο Λυγεράκη, παλαιό καπετάνιο του ΕΔΕΣ καί ακολούθησαν οι λοκατζήδες. Καί η Κόνιτσα είχε σωθεί καί θά παρέμενε ελληνική καί πραγματικά ελεύθερη. Ούτε και αυτή τη φορά δε υπήρχε πόλη ελληνική για να εγκατασταθεί η «Δημοκρατική Κυβέρνηση της Λεύτερης Ελλάδας».