Επιχείρηση «Πυρσός»
«»Ο εχθρός συγκεντρώνεται στο Γράμμο για μια αποφασιστική αναμέτρηση. Στο Γράμμο έχουμε όλες τις δυνατότητες να καταφέρουμε το θανάσιμο πλήγμα στον εχθρό. Έχουμε αρκετές δυνάμεις και μέσα. Εδώ θα θάψομε το μοναρχοφασισμό.»Ζαχαριάδης – 20 Αυγούστου 1949
Στίς τελευταίες τους αναλαμπές οι κομμουνιστές ανακατέλαβαν τόν Γράμμο καί επιτέθηκαν στίς πόλεις Φλώρινα, Καρδίτσα καί Καρπενήσι. Στήν τελευταία επιχείρηση, αρχηγός των ανταρτών ήταν ο καπετάν Γιώτης, ο μετέπειτα Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, Χαρίλαος Φλωράκης. Οι εθνικιστές υπό τήν αρχηγία του Αλέξανδρου Παπάγου, προχωρούσαν σαν κτένι στην χώρα σαρώνοντας τους αντάρτες από τον νότο προς τον βορρά με αλλεπάλληλες φάσεις.
Τον Μάϊο του 1949 είχε εκκαθαρισθεί τελείως η Πελοπόννησος με το σχέδιο «Περιστερά» καί αργότερα η Ρούμελη και η Θεσσαλία με το σχέδιο «Πύραυλος». Καί όμως ούτε όταν είχαν σαρωθεί όλες οι περιοχές της Ελλάδος, ούτε όταν ο Τίτο έκλεισε τά σύνορα, ο Ζαχαριάδης δέν σταμάτησε τό αιματοκύλισμα.
Τόν Αύγουστο, ο Παπάγος έθετε σέ εφαρμογή τό τελικό κτύπημα πού είχε τήν κωδική ονομασία «Πυρσός». Την νύκτα της 2ας Αυγούστου εξαπελύθη το πρώτο κύμα της επιθέσεως στον Γράμμο, με την 8η Μεραρχία. Η επιχείρηση, που διήρκησε επί 6 ημέρες, υπήρξε επιτυχής. Οι αντάρτες παρεπλανήθησαν και συγκράτησαν τις δυνάμεις τους εκεί, ενώ τό δεύτερο κύμα της επιθέσεως, αυτή τη φορά κτύπησε στο Βίτσι. Εκεί βρισκόταν η κυρία δύναμη των ανταρτών και αυτή ήταν η αποφασιστική ενέργεια του στρατού. Οι αντάρτες όμως, διατηρώντας δύο ταυτόχρονα κέντρα αντιστάσεως (Βίτσι, Γράμμος), πάθαιναν διασπορά δυνάμεων, που απεδείχθη θανάσιμη. Ο Ζαχαριάδης, που εννοούσε να κάνη τον αρχιστράτηγο, αποφάσισε τήν υποχώρηση πρός τήν Αλβανία, υπό τά φονικά πυρά της Ελληνικής Αεροπορίας. Το πρωί της 17ης Αυγούστου η μάχη του Βίτσι είχε τερματισθεί. Ο στρατός – κατά το ΓΕΣ – είχε απώλειες 256 νεκρούς και 1.336 τραυματίες. Στο πεδίο της μάχης καταμετρήθηκαν 1.182 νεκροί αντάρτες και συνελήφθησαν 637 αιχμάλωτοι. Και ακολούθησε, τέλος, η εσχάτη μάχη, κατά του Γράμμου. Συντριπτική δύναμη συγκεντρώθηκε, υπό τη διοίκηση του στρατηγού Θρασύβουλου Τσακαλώτου καί του στρατηγού Βεντήρη. Πέντε μεραρχίες, μια ανεξάρτητη ταξιαρχία, 4 συντάγματα ελαφρού πεζικού, με 120 πυροβόλα, άφθονα θωρακισμένα, και το σύνολο της αεροπορίας, η οποία ενισχύθηκε την τελευταία στιγμή με μια μοίρα ελαφρών βομβαρδιστικών καθέτου εφορμήσεως. Το πρωί στις 5.30 της 25 Αύγουστου 1949 εξαπελύθη η επίθεση του στρατού, που ήλθε να την παρακολούθηση ο βασιλεύς Παύλος. Οι ειδήσεις που κατέφθαναν, επισήμαιναν πόσο σκληρή ήταν η απελπισμένη αντίσταση των ανταρτών. Αλλά όταν έπεσε το στρατηγικό ύψωμα Τσάρνο, ο στρατηγός Τσακαλώτος, που διηύθυνε την μάχη, τσούγκρισε το ποτήρι του με τον επιτελάρχη του Θ. Κετσέα και είπε στον Παύλο: «Μεγαλειότατε, ο αγών, εκρίθη. Ζήτω το Έθνος».
Το μεσημέρι της 28 Αυγούστου άρχισε η γενική υποχώρηση των ανταρτών, που μόλις πρόλαβαν να διαφύγουν από τη διάβαση Μπάρα την άλλη μέρα, υπό καταιγισμό πυρός του πυροβολικού και της αεροπορίας. Την ίδια νύκτα, τεράστιες φωτιές που άναψαν σε όλο το μήκος των ελληνοαλβανικών συνόρων, διαλαλούσαν ότι συμπληρώθηκε η λαβίδα της 9ης Μεραρχίας, που διαχώριζε πια την Ελλάδα από την Αλβανία. Το πρωί της 30 Αυγούστου, κάθε δράση είχε καταπαύσει. Ο πόλεμος ουσιαστικά είχε λήξει αφήνοντας πίσω του ερείπια και ανθρωποθυσίες τριών ετών. (Εδώ ήταν τό λάθος της πολιτικής ηγεσίας, η οποία θά έπρεπε νά δώσει εντολή νά εισέλθει σαν απελευθερωτής ο ελληνικός στρατός στήν βόρειο Ήπειρο. Ποιός θά τούς έβγαζε μετά; Τόσοι νεκροί γιά χάρη της νίκης της Δύσης καί της Αμερικής τό απαιτούσαν, ιδιαίτερα μετά από τήν στάση της Αλβανίας, τόσο μέ την συμμαχία της μέ τούς Ιταλούς φασίστες, όσο μέ τούς Τσάμηδες πού πολεμούσαν στό πλευρό των Γερμανών Ναζί, όσο καί μέ τή στάση του Χότζα καί μέ τήν υποστήριξή του στούς κομμουνιστοσυμμορίτες. Ηταν πολύ τό αίμα από τό 1940 μέχρι τό 1949. Αλλά εξέλειπε ο Ελευθέριος Βενιζέλος….)
Υστερα από αυτές τίς εκατόμβες των νεκρών κανείς δέν μπορεί νά μιλάει γιά νίκη. Ισως νά νίκησε η Δημοκρατία καί τά Ανθρώπινα Δικαιώματα, αφού η Ελλάδα παρέμεινε στό φιλελεύθερο στρατόπεδο της καπιταλιστικής Δύσης. Με αυτή τήν άποψη σίγουρα δεν συμφωνούν τά θύματα της τρομερής Μακρονήσου, αλλά δέν πρέπει νά παραβλέπουν ότι ο αρχηγός τους προτίμησει μέ τό σύνθημα «Όπλα παρά πόδας», να συνεχίσει τήν αντίσταση καί μετά τό 1949, όπου από τό εξωτερικό συνέχισε νά απειλεί, νά βρίζει καί να διακυρήττει. Έφαρμοζε πειθήνια εντολές της Σοβιετικής Ενώσεως, η οποία πάντα απέβλεπε στο να φθείρει την αμερικανική παρουσία στήν Ελλάδα. Έτσι, συνέχιζε ο Ζαχαριάδης την έκνομη δράση -παράνομος μηχανισμός, μυστικές οργανώσεις, ασύρματοι κλπ.- οδηγώντας σε παράταση του καταπιεστικού συστήματος της Δεξιάς κατά της ηττημένης Αριστεράς – παράταση που συνοδεύτηκε από μια σειρά από θορυβώδεις, δραματικές ομαδικές δίκες με αιματηρή κατάληξη, όπως ήταν αυτή του Νίκου Μπελογιάννη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου