Αξιόλογη είναι η έρευνα επιτελείου συντακτών του περιοδικού «Επίκαιρα» υπο τή διεύθυνση του Τζών Φρήμαν, σχετικά μέ τήν επιρροή των Μεγάλων Δυνάμεων στή μικρή Ελλάδα. Τό αποτέλεσμα της έρευνας ήταν τό βιβλίο «Ξενοκρατία», στό οποίο διαφαίνεται η πλήρης υποταγή της Αριστεράς στή βούληση του Στάλιν, καί της Δεξιάς στη βούληση της Αγγλίας. Από τή γέννηση του Ελληνικού κράτους, τό 1830 μέχρι σήμερα, η Ελλάδα είναι πλήρως υποταγμένη στήν υπερδύναμη της Δύσης. Παλαιότερα λεγόταν Μεγάλη Βρετανία καί τώρα λέγεται ΗΠΑ. Ο Καποδίστριας προσπάθησε νά πάει αντίθετα στό ρεύμα καί δολοφονήθηκε. Τήν περίοδο 1944-1949, ουσιαστικά δέν υπήρχε Ελληνική κυβέρνηση καί ακόμα καί ο «Γέρος της Δημοκρατίας» ήταν ένα άβουλο όργανο στά χέρια του Τσώρτσιλ. Αντιγράφω από τό Ριζοσπάστη, τό τηλεγράφημα του πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας Τσώρτσιλ στό Βρετανό στρατηγό Σκόμπι: «Πρέπει να υποχρεώσετε τον Παπανδρέου. Αν παραιτηθεί, φυλακίστε τον έως ότου συνέλθει, όταν πια θα έχουν τελειώσει οι μάχες. Θα μπορούσε το ίδιο καλά, να αρρωστήσει και να μην μπορεί να τον πλησιάσει κανείς…5 Δεκεμβρίου 1944″ Τότε γιά νά επιβληθεί η Αγγλία χρειαζόταν αυτή η απειλή. Σήμερα οι ηγέτες της κεντροδεξιάς (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), δέν χρειάζονται απειλές. Υπακούουν μέ μεγάλη προθυμία καί δουλικότητα όλες τίς επιταγές της υπερδύναμης. Να μή μας εκπλήσσει λοιπόν ούτε τό ξεπούλημα της Ρωμιοσύνης της Πόλης (1955, 1964), ούτε τό ξεπούλημα της Κύπρου (Αττίλας – 1974, Αννάν – 2003), ούτε η εγκατάλειψη της Β. Ηπείρου, ούτε τά παζάρια γιά τό Αιγαίο καί τή Θράκη, ούτε η νίκη των Σκοπίων στό μακεδονικό ζήτημα. Οι Ελληνες πολιτικοί του χθές ήταν Αγγλόδουλοι, σήμερα είναι Αμερικανόδουλοι καί αύριο προβλέπεται νά γίνουν Τουρκόδουλοι….
Την 18 Οκτωβρίου του 1944, έφθανε στην Αθήνα η κυβέρνηση εθνικής ενότητος από την Ιταλία, με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπανδρέου. Έξη ημέρες μόλις είχαν περάσει από την αποχώρηση των τελευταίων Γερμανών. Και ενώ οι Έλληνες δεν είχαν ακόμη συνειδητοποιήσει την ιλιγγιώδη αλλαγή, η άφιξη της κυβερνήσεως ήταν ένα σύνθημα ελπίδας για ειρήνη, εθνική ενότητα, αναδημιουργία και αναγνώριση των τρομακτικών θυσιών του λαού για τον κοινό αγώνα. Τις ίδιες ώρες από τον «Αβέρωφ» είχαν αποβιβασθεί αθόρυβα δυο ώριμοι άνδρες. Μια Ρολλς – Ρόυς τους ανέμενε στην αποβάθρα. Η υποδοχή στον Πειραιά είχε τελειώσει. Η Ρόλλς – Ρόυς τους ανέβασε από τη λεωφόρο Συγγρού, και τους έφερε στην αγγλική Πρεσβεία στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, που βρισκόταν ακόμη σε αθλία κατάσταση. Ποιοι ήσαν εκείνοι οι δυο άνδρες; Ο Άγγλος πρεσβευτής Ρέτζιναλ Λήπερ και ο Βρετανός Υπουργός της Μέσης Ανατολής Macmillan. Έξω η απέραντη βουή του πλήθους αποθέωνε την κυβέρνηση Παπανδρέου. Αλλ’ ήταν μια κυβέρνηση διακοσμητική. Ήταν η «de jure κυβέρνηση». Την πραγματική, την «de facto» κυβέρνηση την αποτελούσε αυτό το ντουέτο. Η «ντε φάκτο» ξένη κυβέρνηση θα απεφάσιζε και θα κυβερνούσε. Η «de jure» ελληνική κυβέρνηση θα εκτελούσε.Αλλ’ ήσαν μόνον εκείνοι οι δύο Άγγλοι οι αληθινοί κυβερνήτες; Την ίδια περίπου ώρα, ένας τρίτος άνθρωπος είχε αποβιβαστεί από κάποιο στρατιωτικό αγγλικό αεροπλάνο στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Και με ένα τζιπ κατηφόριζε προς την Αθήνα. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος πράκτωρ της Ιντέλλιντζενς Σέρβις στην Ελλάδα και όλη τη Μέση Ανατολή. Ο πάτερ Δημήτριος τώρα ήταν ξυρισμένος. Ένας καλόγερος του Αγίου Όρους, που ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος το 1938 τον έχρισε ιερέα και τον τοποθέτησε εφημέριο στο παρεκκλήσιο του Ευαγγελισμού. Ο παπάς εκείνος ήταν ο υπαρχηγός της Intelligence Service στην Ελλάδα, ο λόρδος Μπάλφουρ, γόνος της γνωστής μεγάλης οικογενείας της Αγγλίας που ανέδειξε πρωθυπουργούς και αρχιδικαστές και ναυάρχους. Αυτός προτίμησε να γίνει πράκτωρ της τρομερής οργανώσεως και κατά το 1930 ήρθε από την Πολωνία στην Ελλάδα δια μέσου του Αγίου Όρους, τυλιγμένος στα ράσα του ορθόδοξου κληρικού. Τώρα γύριζε χωρίς γένια και ράσα. Θα ανελάμβανε τη γενική εποπτεία της Intelligence. Και θα ήταν ο τρίτος της «ντε φάκτο» ελληνικής εξουσίας. Τα πλήθη των Ελλήνων όμως δεν ήξεραν αυτούς τους ανθρώπους. Ήξεραν και έβλεπαν τον πρωθυπουργό τους, την κυβέρνησή τους. Και σ’ εκείνους συγκέντρωναν τις ελπίδες τους για την επιβίωση, αλλά και την αναγέννηση. Ύστερα από τρεισήμισι ετών εξοντωτική σκλαβιά, ήταν φυσικό να αποζητούν κάτι καλύτερο από τη ζωή τους πριν από τη σκλαβιά. Και προ παντός ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ικανοποίηση, ευημερία. Μια καλύτερη μοίρα κάτω από τον ήλιο. Ποιος όμως θα τους την καθόριζε;Η μοίρα των Ελλήνων κρινόταν εκείνες τις ημέρες, αλλ’ όχι στην Ελλάδα, όχι στην Αθήνα. Σε απόσταση 6.000 χιλιομέτρων προς τα Βορειοανατολικά, στη Μόσχα, στις 10 έως 20 Οκτωβρίου 1944 γινόταν μια κοσμοϊστορική διάσκεψη: Ο Στάλιν και ο Churchill συζητούσαν και παζάρευαν. Τι συζητούσαν; Την τύχη των λαών της Βαλκανικής. Τι παζάρευαν; Το μοίρασμα των λαών αυτών μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας. Και ο Churchill περιγράφει στα απομνημονεύματά του την καταπληκτική σκηνή:
«Απεβιβάσθην εις Μόσχαν το απόγευμα της 9 Οκτωβρίου. Εις τας 10 την νύκτα εκείνην είχομεν την πρώτην σημαντικήν σύσκεψίν μας εις το Κρεμλίνον. Ήσαν μόνον οι Στάλιν, Molotov, ο Eden και εγώ. Ο ταγματάρχης Μπιρς και ο Παυλώφ εξετέλουν χρέη διερμηνέων.
»Η στιγμή ήτο κατάλληλος δια σοβαρόν έργον. Ούτω είπον:
- Ας ξεκαθαρίσωμεν τας υποθέσεις μας εις την Βαλκανικήν. Οι στρατοί μας είναι εις την Ρουμανίαν και Βουλγαρίαν. Έχομεν συμφέροντα, αποστολάς και πράκτορας εκεί. Ας μη εμπλακώμεν εις σύγχυσιν δια μικροζητήματα. Καθ’ όσον αφορά εις την Αγγλίαν και την Ρωσίαν, πώς θα σας εφαίνετο να έχετε τα 90% της επιρροής εις Ρουμανίαν και ημείς να έχωμεν τα 90% του ελέγχου εις την Ελλάδα και να τα μοιρασθούμε κατά το ήμισυ εις την Γιουγκοσλαβίαν;
»Ενώ μετεφράζοντο αυτά, έγραφα εις ήμισυ φύλλον χάρτου:
ΡΟΥΜΑΝΙΑ: Ρωσία 90% – Οι άλλοι 10%
ΕΛΛΑΣ: ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ (εν συμφωνία με ΗΠΑ) 90% – ΡΩΣΙΑ 10%
ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ: 50% – 50%
ΟΥΓΓΑΡΙΑ: 50% – 50%
ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: Ρωσία 75% – Οι άλλοι 25%
«Έσπρωξα το φύλλον χάρτου προς τον Στάλιν, ο οποίος είχε ήδη ακούσει την μετάφρασιν. Υπήρξε σύντομος σιωπή. Και μετά επήρε το μπλε μολύβι του, εσημείωσε την έγκρισή του και μου το επέστρεψε. Όλα είχαν κανονισθεί εις διάστημα όσον απαιτείται δια να αρχίσωμεν…
»… Μετά ταύτα ηκολούθησε μακρά σιωπή. Το φύλλον χάρτου με την σημείωσιν με το μολύβι ευρίσκετο εις το μέσον της τραπέζης. Κατόπιν είπα:
» – Μήπως θα φανεί κυνικόν, εάν απεκαλύπτετο ότι είχομεν διακανονίσει τα ζητήματα αυτά, τόσον μοιραία δι’ εκατομμύρια ανθρώπων, κατά τόσον πρόχειρον τρόπον;
» – Όχι, κρατήστε το, είπεν ο Στάλιν».Η πρόχειρη εκείνη συμφωνία υπήρξε κοσμοϊστορική. Έβαλε τη σφραγίδα της σε ένα ρευστό κόσμο, μέσα στο χάος του πολέμου ακόμη, με καταπληκτική σταθερότητα. Και είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μια απλή αμοιβαία ανταλλαγή απόψεων δύο μεγάλων Δυνάμεων, τηρήθηκε με απόλυτη συνέπεια σαν άγραφος νόμος. Η αρμονία όμως εκείνη μεταξύ Ρωσίας και Αγγλίας σήμαινε ότι ο ελληνικός λαός – όπως και μια άλλη σειρά λαών – μάταια υπέστη τόσες θυσίες στη διάρκεια του πολέμου και της Κατοχής. Στα τέσσερα τρομερά εκείνα χρόνια είχαν σφαγιασθεί πάνω από 400.000 Έλληνες στα πεδία των μαχών και των εκτελέσεων και στα ολοκαυτώματα των χωριών. Είχαν υποκύψει στην πείνα και στις πολεμικές κακουχίες άλλοι 1.000.000 Έλληνες. Είχε εξανεμισθεί το 1/3 του εθνικού πλούτου και είχαν θρυμματισθεί τα 60% του παγίου ελληνικού κεφαλαίου. Όλες αυτές τις συσσωρευμένες θυσίες ο λαός τις έπαθε με άγχος, αλλά και με πάθος μέσα στην ατέλειωτη νύχτα, διατηρώντας έναν ασίγαστο πόθο: Να ξαναπλάσει τη ζωή του, το μέλλον του, όπως αυτός νόμιζε και βουλευόταν.Μα δεν ήξερε τις ενθουσιώδεις ημέρες που απελευθερωνόταν, τις ώρες της έξαλλης χαράς, που ακούνε από το στόμα του πρωθυπουργού του τις επαγγελίες για την αύριο, ότι στη Μόσχα ξένοι άνθρωποι απεφάσιζαν εκείνοι πως θα διαμορφωνόταν η τύχη του. Αλλ’ η ιστορική ακρίβεια επιβάλλει να αναγνωρίσουμε ότι για μια πρώτη φάση, η αυθαίρετη, βάναυση, κυνική συμφωνία της Μόσχας υπήρξε ευεργετική για την Ελλάδα. Εκείνες τις ημέρες που οι Γερμανοί αναδιπλώνονταν ολοταχώς από τη χώρα μας, η Βαλκανική έκανε πλήρη ανάπλαση. Τα σοβιετικά στρατεύματα την κατέκλυζαν ανατρέποντας στην Ουγγαρία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία τις φιλογερμανικές φασιστικές κυβερνήσεις. Η ανατροπή όμως γινόταν χωρίς πολλές αναστατώσεις. Αφήνοντας για αργότερα τις ριζικές εκκαθαρίσεις, οι Ρώσοι αρκούνταν στην αντικατάσταση μόνον των κυβερνήσεων. Και οι βαλκανικοί στρατοί απλώς άλλαζαν κατεύθυνση: Αντί να μάχονται προς Βορρά και Ανατολάς κατά των Ρώσων, έκαναν απότομη στροφή 180 μοιρών και εμάχοντο προς Δυσμάς κατά των Γερμανών.Το αποτέλεσμα όμως ήταν πως οι Βούλγαροι που κατείχαν από τον Μάιο 1941 την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, δεν εννοούσαν να παραδώσουν τις αιματοποτισμένες αυτές περιοχές στις ελληνικές αρχές. Ο μηχανισμός της Κατοχής παρέμενε άθικτος και παρά την αποχώρηση των Γερμανών από την άλλη Ελλάδα. Αγωνία κατείχε τότε τους Έλληνες και την υπεύθυνη ελληνική κυβέρνηση Παπανδρέου. Έβλεπαν μιαν ιδιαιτέρως ευνοϊκή μεταχείριση των Βουλγάρων από τους Ρώσους. Και η παρατεινόμενη κατοχή των Βορείων αυτών επαρχιών ερμηνευόταν σαν κατάληψή τους από τη Ρωσία, με την έννοια: Να διατηρήσουν την παραμονή τους οι βουλγαρικές αρχές, για να ενσωματωθούν η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη στη Βουλγαρία, η οποία θα βρισκόταν από τον σοβιετικό έλεγχο. Στις ρευστές καταστάσεις, μακάριος ο κατέχων. Και αλίμονο αν παρέμεναν κατεχόμενες οι επαρχίες αυτές.Την ανησυχητική εκείνη προοπτική την περιγράφει ως εξής ο Κρις Woodhouse στο βιβλίο του «Μήλον της έριδος»: «ΟΤΑΝ Ο ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΕΤΕΒΛΗΘΗ, ΕΝΤΟΣ ΜΙΑΣ ΝΥΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, ΑΠΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΕΙΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΝ ΤΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ επιτιθεμένου εναντίον της Γερμανικής κατοχής, ανέκυψεν αμέσως το πρόβλημα των βουλγαρικών στρατευμάτων εις την Ανατολικήν Μακεδονίαν και την Δυτικήν Θράκην. Αι περιοχαί αυταί ήσαν εκτός θεάτρου επιχειρήσεων του Ερυθρού Στρατού, υπό τας διαταγάς του οποίου οι Βούλγαροι, ως ισχυρίζοντο, είχον τεθεί. Η φυσική λύσις ήτο ότι έπρεπε να συμπτυχθούν εντός της προπολεμικής Βουλγαρίας… Αλλ’ οι Βούλγαροι προέβαλλον και στρατιωτικά και πολιτικά επιχειρήματα δια να παραμείνουν…»Και θα παρέμεναν πιθανότατα επί μακρόν. Την 20ή Οκτωβρίου όμως τερματίσθηκε η διάσκεψη της Μόσχας που είχε διαμοιράσει τα Βαλκάνια. Και η σοβιετική κυβέρνηση δεν είχε διάθεση να παραβιάσει τη συμφωνία που μόλις είχε συναφθεί. Στην Ελλάδα καθορίσθηκε η επιρροή της ίση προς 10%. Δεν θέλησε αυτό το 10% να το εξαργυρώσει με την παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στους Βουλγάρους, γιατί θα προέκυπτε αμέσως θέμα εκτιμήσεως του βάρους του 10% και θα εδημιουργούντο προστριβές με την Αγγλία. Ούτε ήθελε να επενδύσει σε γεωγραφική μορφή το 10% που εδικαιούτο. Έτσι, ο Στάλιν απεφάσισε αμέσως: Να φύγουν οι Βούλγαροι. Αυτό το αναγνωρίζει και ο Churchill στα απομνημονεύματά του: Ο Στάλιν απεφάσισε να διατάξει τη σύμπτυξη των βουλγαρικών στρατευμάτων από τα ελληνικά εδάφη, μετά την «εμπορικήν συμφωνίαν της Μόσχας» («Απομνημονεύματα», ελλην. VI, σελ. 198). Και ο Κρις Woodhouse, στο βιβλίο του γράφει «Μόνον δια να ανταποκριθούν εις την επιμονήν της Σοβιετικής Ενώσεως… τα τελευταία βουλγαρικά στρατεύματα εγκατέλειψαν την Ελλάδα την 25η Οκτωβρίου… Τα σύνορα μεταξύ Ελλάδος και των γειτόνων της προσωρινώς αποκατεστάθησαν. Τοιαύται ήσαν αι επιθυμίαι της σοβιετικής κυβερνήσεως…»Η συμφωνία της Καζέρτας -26 Σεπτεμβρίου 1944- προέβλεπε ότι:
«1) ΟΛΑΙ ΑΙ ΑΝΤΑΡΤΙΚΑΙ ΟΜΑΔΕΣ ΑΙ ΔΡΩΣΑΙ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΥΠΟ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ.
2) Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΘΕΤΕΙ ΤΑΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΥΤΑΣ ΥΠΟ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΣΚΟΜΠΥ, όστις ωνομάσθη υπό του Ανωτάτου Συμμαχικού Στρατηγείου Στρατηγός Διοικών τας Δυνάμεις εν Ελλάδι.
3) …Οι αρχηγοί των Ελλήνων ανταρτών θα απαγορεύσουν πάσαν απόπειραν των υπ’ αυτούς μονάδων να αναλάβουν την αρχήν ανά χείρας. Τοιαύτη πράξις θα χαρακτηρισθή ως έγκλημα και θα τιμωρηθή αναλόγως.
4) Όσον αφορά τας Αθήνας, ουδεμία ενέργεια θα αναληφθεί εκτός υπό τας αμέσους διαταγάς του στρατηγού Σκόμπυ, διοικούντος τας εν Ελλάδι δυνάμεις.
5) Τα Τάγματα Ασφαλείας θεωρούνται ως όργανα του εχθρού. Θα χαρακτηρισθούν ως εχθρικοί σχηματισμοί, εκτός εάν παραδοθούν συμφώνως προς διαταγάς εκδοθησομένας παρά του Στρατηγού Διοικούντος τας εν Ελλάδι δυνάμεις.
6) Όλαι αι ανταρτικαί ελληνικαί δυνάμεις, προς τον σκοπόν όπως τεθεί τέρμα εις τας διαμάχας του παρελθόντος, δηλούν ότι θα σχηματίσουν Εθνικήν Ένωσιν ίνα συντονίσουν την δράσιν των δια το καλύτερον συμφέρον του κοινού αγώνος».Η ασυγκρίτως ισχυρότερη δύναμη ανταρτών ήταν του ΕΛΑΣ. Την ημέρα της Απελευθερώσεως παρέτασσε 10 μεραρχίες με συνολική δύναμη 48.000 ενόπλων έναντι 4 μεραρχιών του Ζέρβα συνολικής δυνάμεως 7.000 ανδρών και λίγων εκατοντάδων ανδρών της άκρας δεξιάς ομάδος του Τσαούς Αντών στην Αν. Μακεδονία. Δέχθηκε όμως με τη συμφωνία της Caserta να έχει Άγγλο αρχιστράτηγο, στις διαταγές του οποίου να υπακούει, να ενοποιηθεί με το στρατό του Ζέρβα και να μη θίξει την περιοχή της πρωτευούσης.Οι υποχωρήσεις αυτές δείχνουν πως υπήρχε η υποδομή της συνεργασίας, πάνω στην οποία θα μπορούσαν να οικοδομηθούν η εθνική ενότης και η δημοκρατία. Αρκεί να μην τίναζαν στον αέρα αυτή την υποδομή άλλες δυνάμεις που, αντί της εθνικής ενότητος, επεδίωκαν την εφαρμογή του «διαίρει και βασίλευε». Αντί της δημοκρατίας, τη βιαία κυριαρχία μιας μερίδας πάνω σε όλο τον λαό. Και οι δυνάμεις αυτές βρέθηκαν. Βρέθηκαν και – φευ – επεκράτησαν. Δεν ήσαν δυνάμεις του εσωτερικού. Ήσαν δυνάμεις έξωθεν. ΗΣΑΝ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΞΕΝΕΣ.Αυτές οι δυνάμεις δεν ήσαν άλλες, βέβαια, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΜΕ ΕΠΙ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ, που είχαν αναλάβει το «βέτο» στον ελληνικό χώρο. Και καθώς ο Βρετανός πρωθυπουργός είχε αναγκασθεί να εκχωρήσει στον Στάλιν το μέγιστο μέρος της Βαλκανικής ήταν αποφασισμένος να κρατήσει με κάθε θυσία το τμήμα που του εναπέμενε: Την Ελλάδα. Αυτή αποτελούσε πια το βρετανικό προγεφύρωμα στη χερσόνησο των Βαλκανίων. Αν έχανε και την Ελλάδα, θα έχανε το παν στην Ανατολική Μεσόγειο.Κατά τον Churchill όμως ο καλύτερος τρόπος να κρατήσει το ελληνικό προγεφύρωμα δεν ήταν η αποκατάσταση της εθνικής ενότητος και της δημοκρατίας, αλλ’ η βιαία συντριβή της αριστεράς και η εξ ίσου βιαία, μονόπλευρη κυριαρχία της δεξιάς υπό την βρετανική αιγίδα. Δεν τον συνέφερε συνεπώς η συνδιαλλαγή και η ομαλότητα, διαμέσου της οποίας η αριστερά πιθανόν να διεκδικούσε νομίμως την εξουσία. Τον συνέφερε η διαίρεση της Ελλάδος (η σύγκρουση δεξιάς και αριστεράς), ο εμφύλιος πόλεμος. Και επειδή η δεξιά ήταν ουσιαστικώς άοπλη, ανοργάνωτη, σε διάλυση, ανίκανη να αναλάβει τη δυναμική αντιμετώπιση του ΕΑΜ, θα επενέβαινε ο αγγλικός στρατός. Σχέδιο απλούστατο και ανάγλυφο.Έτσι ο Churchill βάδιζε προς τη σχεδιασμένη ένοπλη σύγκρουση. Ο ίδιος αποκαλύπτει την πολιτική του στα Απομνημονεύματά του. Και παρά την προσπάθεια συγκαλύψεως των πραγμάτων, γράφει (VI, σελ. 249): «…Η στιγμή να δοκιμάσωμεν ό,τι ετακτοποιήσαμεν έφθασεν. Εις την σύσκεψιν της Μόσχας επληρώσαμεν πολύ ακριβά την ρωσικήν αποχήν… Την 7ην Νοεμβρίου έγραφα εις τον Υπουργόν των Εξωτερικών τα κατωτέρω: «Κατά την γνώμη μου ΕΦ’ ΟΣΟΝ ΕΧΟΜΕΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟΣΟΝ ΑΡΚΙΒΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ ΔΡΑΣΕΩΣ ΜΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, δεν θα έπρεπε να διστάσωμεν κα θόλου να χρησιμοποιήσωμεν βρετανικά στρατεύματα δια να υποστηρίξωμεν την υπό τον κ. Παπανδρέου Βασιλικήν Ελληνικήν Κυβέρνησιν. Αυτό σημαίνει ότι βρετανικά στρατεύματα θα πρέπει βεβαίως να επέμβουν δια να καταστείλουν ενεργείας διασαλεύσεως της τάξεως. Περιμένω οπωσδήποτε σύγκρουσιν με το ΕΑΜ και δεν θα πρέπει να την αποφύγωμεν εφ’ όσον θα έχωμεν επιλέξει καλώς το έδαφος της συγκρούσεως».
Πιστεύω ότι η απάντηση στό ερώτημα «ΓΙΑΤΙ;» , έχει πλέον δοθεί. Έκτοτε, οι δεξιές κυβερνήσεις της Ελλάδος (συμπεριλαμβανομένου φυσικά του ΠΑΣΟΚ), με δεδομένη τη σχέση υποτέλειας της χώρας μας έναντι των Αγγλοσαξώνων, θά συνεχίζουν νά τους υπηρετούν πρόθυμα καί πιστά. Τό επαναλαμβάνω ιδιαίτερα γιά τούς οπαδούς των δύο μεγάλων κομμάτων, οι οποίοι με γνώμονα προσωπικά συμφέροντα καί ρουσφέτια, συνεχίζουν νά στηρίζουν τό πουλημένο πολιτικό κατεστημένο, αδιαφορώντας γιά τή μοίρα των επόμενων γενεών, αδιαφορώντας γιά τή μοίρα της Ελλάδος.
Μου προξενεί βέβαια μεγάλη απορία, η λαγνεία του ΚΚΕ πρός τόν Στάλιν. Εναν Στάλιν τόν οποίο τόν καταδίκασε τό ίδιο το ΚΚΣΕ, μετά τόν θάνατό του. Εναν ψυχοπαθή εκληματία πού δολοφόνησε εκατομμύρια ανθρώπους, τόσο αντιφρονούντες όσο καί μέλη του ίδιου του κόμματός του, όπως π.χ. ο πατέρας Κολοζώφ. Μόνο οι δικοί μας οι διεθνιστές ακόμα δέν τολμούν ακόμα νά ψελλίσουν κάτι γιά τήν προδοσία του «Πατερούλη», πρός αυτούς πού είχαν εκατόμβες νεκρών κατά τή διάρκεια του εμφυλίου. Τί γίνεται σύντροφοι; Γιατί τόση αγάπη; Μού θυμίζει τόν έρωτα της Ρεπούση καί του Συνασπισμού πρός τόν Κεμάλ Ατατούρκ καί τήν Τουρκία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου