Ελληνική Ιστορία, εμφύλιος 16.

Μετά τή Βάρκιζα

Δέν επρόκειτο λοιπόν περί καταστολής ανταρσίας «αδίκως διωκομένων δημοκρατικών Ελλήνων πολιτών»(!), Οπως μέ υστερίαν διαλαλεί συνεχώς η κομμουνιστική προπαγάνδα, αλλά περί καταστολής στάσεως, έξωθεν υποκινηθείσης καί κατευθυνομένης μέ πειθήνιον εκτελεστήν τό κόμμα «του εγκλήματος καί της εθνικής προδοσίας» κατά τόν επιτυχέστατον ιστορικόν χαρακτηρισμόν διά τό Κ.Κ.Ε. της εποχής εκείνης του αειμνήστου Γεωργίου Παπανδρέου, αρχηγού τού Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Χρήστος Σαρτζετάκης

---

Οι χιλιάδες Ελασίτες που έφυγαν από την Ελλάδα ύστερα από τη συμφωνία της Βάρκιζας, ζητώντας άσυλο στις κομμουνιστικές χώρες του βορρά, συγκεντρώνονταν πιά, το φθινόπωρο του 1945, στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας, βορείως του Βελιγραδίου. Εκεί, οι εκπαιδευμένοι στη Μόσχα διεθνιστές της Αριστεράς, έστησαν μια κοινότητα υποδειγματική στην πιο καθαρή σταλινική ορθοδοξία. Οργανώθηκαν σε πενταμελείς πυρήνες καφκικής παράνοιας, με σκοπό να αλληλοκαταδίδονται.

Οι μαχητές του ΕΛΑΣ, που είχαν κερδίσει δόξα και λαϊκή υποστήριξη στα χρόνια της κατοχής, αντιμετώπισαν ιδιαίτερα στυγνή μεταχείριση από τους σκληρούς, που διοικούσαν το στρατόπεδο. Η παραμικρή αμφισβήτηση της πειθαρχίας του στρατοπέδου ονομαζόταν προδοσία, και ήταν συχνές οι εκκαθαρίσεις εκείνων που αμφιταλαντεύονταν και που χαρακτηρίζονταν «σκουλήκια». Είκοσι τέτοιοι ύποπτοι υποχρεώθηκαν να βαδίσουν μέσα από δύο στίχους συντρόφων που τους έφτυναν προτού ξαποσταλούν στην Ελλάδα και στη βέβαιη σύλληψη. Οι ανέμπιστοι δεν μπορούσαν καν να πάνε στ’ αποχωρητήρια του Μπούλκες δίχως να τους συνοδεύει ολόκληρος ο πενταμελής πυρήνας, τα δύο πιο σίγουρα μέλη βάδιζαν έξω έξω και ο πιο ύποπτος στη μέση. Στή Γιουγκοσλαβία εκπαιδεύονταν μέ σκοπό τήν επανάληψη του αιματοκυλίσματος, ελέω Τίτο καί Στάλιν. Φυσικά η δημιουργία του κομμουνιστικού προτεκτοράτου της Μακεδονίας, παρέμενε στόχος γιά τούς δύο στυγνούς κομμουνιστές δικτάτορες. Είπαμε η Ελλάδα δόθηκε στούς ιμπεριαλιστές, αλλά ένα νέο αιματοκύλισμα ήταν ότι πρέπει γιά νά εξυπηρετήσει τά διεθνιστικά σχέδια του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης.

Αξιζε νά πεθάνουν μερικές χιλιάδες γιά τήν στερέωση του κομμουνιστικού καθεστώτος στίς «Λαϊκές Δημοκρατίες» καί τήν ευημερία του Διεθνούς Υπαρκτού Σοσιαλισμού. (Η λέξη λαϊκός καί η λέξη Δημοκρατία, έχουν δεινοπαθήσει στά χείλη των ψευτοδημοκρατών. Οι Λαϊκές Δημοκρατίες δέν ήταν ούτε Δημοκρατίες, ούτε εξυπηρετούσαν τά λαϊκά συμφέροντα. Ηταν δικτατορίες τόσο στυγνές καί εγκληματικές, πού μπροστά τους το καθεστώς του Μεταξά φάνταζε αγγελικά πλασμένο. Καί ακόμα καί σήμερα οι διεθνιστές του ΚΚΕ καί του Συνασπισμού, πού αντιπροσωπεύουν μία ελάχιστη μειοψηφία, υποτίθεται ότι κατεβάζουν τό λαό στους δρόμους γιά νά προστατεύσουν τά λαϊκά συμφέροντα. Καί κατεβαίνουν στίς διαδηλώσεις 3000 γραφικά άτομα, γιά νά προστατεύσουν φυσικά τό κατεστημένο του Ελληνικού Δημοσίου πού ρουφάει σάν τήν βδέλλα, τόν φόρο του απλού πολίτη του λαού. Παριστάνουν τούς δημοκράτες, όταν δέν σέβονται τό πρόγραμμα της εκάστοτε δημοκρατικά εκλεγμένης κυβερνήσεως καί ουρλιάζουν στους δρόμους γιά νά επιβάλλουν τήν δική τους άποψη τους, π.χ. γιά τά ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Αλλοτε στρατολογούν δέκα μαθητές ή φοιτητές γιά νά κλείσουν μέ τσαμπουκά κάποιο σχολείο ή κάποια πανεπιστημιακή σχολή, γιά νά διαμαρτυρηθούν δήθεν γιά τήν Παιδεία. Οποιος φέρνει αντιρρήσεις ξυλοκοπείται, ιδιαίτερα στά Πανεπιστήμια, όπου η τρομοκρατία της Αριστεράς ζεί καί βασιλεύει. Τότε τί στό διάβολο κάνουμε εκείνες τίς εκλογές βρέ σύντροφοι; Γιά νά αποφασίζει τό 10% καί νά υπακούει τό υπόλοιπο 90%;).

Αλλά ας επιστρέψουμε στό 1945. Ο Γούσιας, από τούς πρωταγωνιστές του συμμοριτοπολέμου γράφει στο βιβλίο του: «Μετά την ήττα του Δεκέμβρη 1944 και τη συμφωνία της Βάρκιζας, μερικές χιλιάδες αγωνιστές καταδιωκόμενοι κατέφυγαν στις γειτονικές Λαϊκές Δημοκρατίες και συγκεντρώθηκαν στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας. Σχεδόν όλοι ήταν μαχητές του ΕΛΑΣ και μια μεγάλη αναλογία, αξιωματικοί του ΕΛΑΣ. Όμως το Μπούλκες δεν έγινε φυτώριο δημιουργίας στελεχών του αγώνα μας, αλλά εστία αντικομματικής μόλυνσης και διαφθοράς. Η κομματική καθοδήγηση του Μπούλκες, με επικεφαλής το Μ. Πεχτασίδη, εφάρμοζε στρατοκρατικές, τραμπούκικες- αντικομματικές μέθοδες καθοδήγησης, μέθοδες αστυνομικές, χαφιέδικες. Στο Μπούλκες επεβλήθηκε ένα καθεστώς φόβου, τρομοκρατίας, χαφιεδισμού και φαυλοκρατίας. Δημιούργησαν στον κόσμο το αίσθημα της επιφυλακτικότητας, καχυποψίας και χαφιεδοφοβίας. Καλλιέργησαν το πνεύμα της δουλικότητας, της υποταγής και κολακείας. Κάθε προσπάθεια ελέγχου και κριτικής χαρακτηρίζονταν εχθρική ενέργεια και επακολουθούσαν μέτρα απομόνωσης, φτάνοντας μέχρι εγκλήματα σε βάρος αγωνιστών. Η πολιτική αυτή εμπνεόνταν και καθοδηγόνταν απ’ τους Γιουγκοσλάβους Ράγκοβιτς – Καραϊβάνωφ, που θέλαν το Μπούλκες όργανο των μεγαλοσερβικών σωβινιστικών βλέψεών τους στην «Μακεδονία του Αιγαίου». Όργανο τους σ’ αυτούς τους σκοπούς, χρησιμοποίησαν τον Μ. Πεχτασίδη, ένα τύπο διεφθαρμένο πολιτικά, με ψυχολογία αλήτικη, που κατόρθωσε να τρυπώσει στα στελέχη της ΟΠΛΑ και στη συνέχεια ήταν καθοδηγητής στο Μπούλκες…..».

Οι κομμουνιστές ετοιμάζονταν νά επαναλάβουν την ένοπλη αναμέτρηση. Ο Γιάννης Ιωαννίδης ομολόγησε, χρόνια αργότερα, καί αυτός πώς, μετά τή Βάρκιζα, οι συντρόφοι του παρέδωσαν τά άχρηστα όπλα καί φύλαξαν τά υπόλοιπα γιά νά τά χρησιμοποιήσουν όταν θά παρουσιαζόταν η κατάλληλη περίσταση. Στήν 11η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ, (Απρίλιος 1945 – Αθήνα), καί ο Σιάντος δήλωνε ότι στόχος του ΚΚΕ, μετά την Βάρκιζα, παρέμενε η εγκαθίδρυση της «Λαϊκής Δημοκρατίας» στην Ελλάδα: «Τόσο από δυσμενείς αντικειμενικές συνθήκες δηλαδή από το ότι βρισκόμαστε σ’ αυτή τη γωνιά που έχει ιδιαίτερα συμφέροντα η Αγγλία όσο και από δικά μας λάθη βρισκόμαστε σήμερα και πάλι κάτω από ένα πραγματικό φασιστικό ζυγό. Συνεπώς το βασικό μας καθήκον της στιγμής είναι το ξερίζωμα του φασισμού από την Ελλάδα. Μόνο η συντριβή του φασισμού, ανοίγει το δρόμο στην επικράτηση μιας πραγματικά λαϊκής δημοκρατίας. Το δρόμο για μια αντικεφαλαιοκρατική μεταπολεμική ανοικοδόμηση προς όφελος της Ελλάδας και ολόκληρου του ελληνικού λαού. Μα και οι διεθνείς μεταπολεμικές συνθήκες, δηλαδή το κλίμα που δημιουργείται από μια πολεμική νίκη των δυνάμεων της δημοκρατίας κατά του φασισμού και απ’ αυτή την επικράτηση της δημοκρατίας σε τρεις γειτονικές χώρες είναι επίσης μια μεγάλη δύναμη στο πλευρό μας για το ξερίζωμα τον ελληνικού φασισμού. Το Κόμμα μας, το Κόμμα του Ζαχαριάδη, είναι ικανό να τσαλαπατήσει όλα τα εμπόδια και να αποτελειώσει τη λαϊκή νίκη, τη νίκη της δημοκρατίας κατά του φασισμού».

Οι παραπάνω δηλώσεις των ηγετικών οργάνων της Αριστεράς, έχουν καταγραφεί από το Νικόλαο Μέρτζο, ο οποίος στήν εκπληκτική έρευνα πού έχει κάνει γιά τόν εμφύλιο πόλεμο, παραθέτει καί τά ακόλουθα:

Με την 35η επέτειο των Δεκεμβριανών, τον Δεκέμβριο του 1979 βγήκαν στο φως της δημοσιότητας πολλές απόψεις. Η σημαντικότερη είναι εκείνη που ακούσθηκε από τις στήλες της «Αυγής» επισήμου οργάνου της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Ε.εσ. Μετά τον διχασμό του ενιαίου Κ.Κ.Ε. το 1968, βρέθηκαν στην κατοχή του Κ.Κ. Ε. εσ. βαρυσήμαντα έγγραφα της εποχής του ανταρτοπολέμου. Πρόκειται για τηλεγραφήματα, αναφορές, εντολές και διαταγές που αντηλλάγησαν στην κρίσιμη περίοδο μεταξύ των ηγετών του Κ.Κ.Ε. και αναφέρονται στην προετοιμασία του συμμοριτοπολέμου. Τα έγγραφα αυτά μελέτησε, αξιολόγησε, ταξινόμησε και δημοσιεύει με συναίσθηση του ιστορικού χρέους ο Φίλιππος Ηλιού, ένας από τους αγωνιστές της κομμουνιστικής παρατάξεως, εντεταγμένος τώρα στο Κ.Κ.Ε. εσ. Τα έγγραφα ντοκουμέντα δεν αμφισβητήθηκαν από κανένα μετά την δημοσίευσή τους και δεν μπορούν άλλωστε να αμφισβητηθούν. Έτσι επέχουν την θέση αμάχητου τεκμηρίου για την ιστορική κρίση.

Μέχρι τέλος του 1947 το Κ.Κ.Ε. λειτουργούσε ως νόμιμο κόμμα στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα, από την άνοιξη του 1946 είχε αρχίσει η ένοπλη δράση των κομμουνιστών ανταρτών εναντίον του Κράτους. Επί ένα διάστημα μεγαλύτερο του έτους το Κ.Κ.Ε. ισχυρίζονταν ότι η δράση των ανταρτών του οφείλεται στο ότι δημοκρατικοί πολίτες καταδιώκονται από το Κράτος της Δεξιάς και εξαναγκάζονται να αμυνθούν με τα όπλα καταφεύγοντας στο βουνό. Έτσι το κόμμα λειτουργεί με δύο μορφές: μια παράνομη και ένοπλη, μια νόμιμη και πολιτική. Στο μεταξύ, παρά τις διακηρύξεις του και παρ’ όλα όσα μέχρι σήμερα λέγονται από πολλούς ερευνητές προσκειμένους στην αριστερά, ότι το αντάρτικο κίνημα ήταν αποτέλεσμα διώξεων και επεβλήθη δια της βίας στο Κ.Κ.Ε., αποδεικνύεται ότι, αντίθετα, η κομμουνιστική ηγεσία ήταν έτοιμη και προετοίμαζε μεθοδικά τον νέο γύρο του αίματος. Κατ’ αρχήν υπάρχει η μαρτυρία του Γιάννη Ιωαννίδη και πολλών άλλων, αλλά και το ίδιο αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός ότι μετά την Βάρκιζα, το Κ.Κ.Ε. έκρυψε το μεγαλύτερο και καλύτερο μέρος του οπλισμού του και δεν το παρέδωσε. Περίμενε την νέα αναμέτρηση. Όσα στελέχη του χρησιμοποιήθηκαν για την απόκρυψη του οπλισμού, φυγαδεύτηκαν στο στρατόπεδο του Μπούλκες, επί γιουγκοσλαβικού εδάφους, ώστε να μη μπορούν – και αν το ήθελαν ή αν συνελαμβάνοντο – να μαρτυρήσουν.

Οι παραπάνω μαρτυρίες βεβαιώνουν ότι ο Εμφύλιος ήταν μέσα στα σχέδια του ΚΚΕ και του Στάλιν. Γι’ αυτό ο Σιάντος καί ο Ιωαννίδης, κατά παράβαση της Συμφωνίας της Βάρκιζας, έκρυψαν τον καλύτερο οπλισμό του ΕΛΑΣ και έστειλαν στο Μπούλκες 5.000 μαχητικά και αφοσιωμένα στελέχη του. Θα αποτολμούσαν τέτοιες κινήσεις οι ηγέτες του ΚΚΕ χωρίς την έγκριση των Σοβιετικών; Σίγουρα όχι. Αρα η απόφαση των Σοβιετικών συντρόφων έκρινε τήν αναπόφευκτη συνέχεια. Και οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλαδος, πιστοί στην αρχή του «προλεταριακού διεθνισμού», στην αρχή δηλαδή ότι το ΚΚΣΕ ως ηγετική δύναμη του παγκόσμιου προλεταριάτου αποφασίζει και τα άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα εκτελούν, έσπευσαν με μεγάλη προθυμία καί καμάρι να εκτελέσουν κι αυτή την απόφαση. Γι’ αυτό και ο Ζαχαριάδης αργότερα θά δήλωνε «Εκπληρώσαμε το διεθνιστικό μας χρέος…».

Σε τι απέβλεπε ο Στάλιν μέ τήν θυσία των Ελλήνων συντρόφων του; Στο ερώτημα αυτό απαντά ο Βλαντάς, στο βιβλίο του «Εμφύλιος πόλεμος», σελ. 100: «Μας επιβλήθηκε (ο ανταρτοπόλεμος) από την τότε ρωσική ηγεσία, γιατί αυτή δεν ήθελε να νικήσουμε αλλά να χρησιμοποιηθεί ένας σποραδικός ανταρτοπόλεμος στην Ελλάδα προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών ρωσικών κρατικών συμφερόντων».

Παρόμοια απάντηση δίνει καί ο Μπαρτζώτας, στο βιβλίο του «Ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού», σελ. 126: «Πολύ μεγάλη είναι η σημασία του αγώνα του Δ.Σ.Ε. για τα Βαλκάνια. Ο ΔΣΕ παλεύοντας τριάμιση χρόνια με το όπλο στο χέρι για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία στην Ελλάδα ενάντια στην κυβέρνηση της Αθήνας και την αμερικάνικη επέμβαση, αντικειμενικά βοήθησε τις γειτονικές Λαϊκές Δημοκρατίες της Αλβανίας, της Βουλγαρίας, της Γιουγκοσλαβίας και της Ρουμανίας. Αυτό δήλωσε καθαρά στην αντιπροσωπεία του ΚΚΕ στο 6ο συνέδριο του Βουλγάρικου ΚΚ ο γίγαντας της Λειψίας, ο Γ. Δημητρώφ, Γ. Γραμ. της Κ.Δ. μέχρι την αυτοδιάλυσή της το 1943 με τα λόγια: «Δεν ξέρετε σεις οι Έλληνες κομμουνιστές, ότι παλεύοντας με το όπλο στο χέρι την κυβέρνηση της Αθήνας και τον αγγλοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τι πολύτιμες υπηρεσίες προσφέρετε αντικειμενικά στις γειτονικές σας Λαϊκές Δημοκρατίες, ποια είναι η διεθνής σημασία της πάλης σας…».

Πολύτιμες λοιπόν υπηρεσίες, προσέφεραν οι νεκροί του εμφυλίου, στις ψευτολαϊκές ψευτοδημοκρατίες, δηλαδή στό Σοβιετικό αυτοκράτορα, Στάλιν. Συγκεντρώνοντας την προσοχή των κυβερνήσεων και της κοινής γνώμης των χωρών της Ευρώπης, μπορούσε ο Στάλιν να αρπάξει γιά τήν αυτοκρατορία του όσα περισσότερα κράτη μπορούσε. Να ολοκληρώσει την κατοχή της Πολωνίας και να δέσει οριστικά την Τσεχοσλοβακία με το πραξικόπημα του 1948. Ταυτόχρονα μπορούσε ο ιδεολογικός πρόγονος της Αριστεράς, να καταγγείλει στη διεθνή κοινή γνώμη την επεκτατικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στή χώρα πού ονομάζεται Ελλάδα. Μέ αυτές τίς απόψεις συμφωνεί καί ο Τάκης Λαζαρίδης, αλλά καί ο Woodhouse ο οποίος γράφει στό βιβλίο του «Τό μήλο της Εριδος»:

Την αληθινή σημασία της αμερικανικής επεμβάσεως μπορεί να την δει κανείς στον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε η ΕΣΣΔ, ο οποίος ήταν να αξιοποιήσει τα κεκτημένα της πλεονεκτήματα και να σταθεροποιήσει όσα δεν ήταν αρκετά σταθεροποιημένα. Η Ουγγαρία, η Ρουμανία και η Βουλγαρία περισφίχθηκαν σ’ ένα στενότερο εναγκαλισμό από την ΕΣΣΔ. Από την Τσεχοσλοβακία ως την Μαλαϊκή Χερσόνησο η περιφέρεια της σοβιετικής ισχύος επεκτάθηκε. Η Ελλάδα όμως έπρεπε προς το παρόν να αφεθεί στην τύχη της, ώσπου να φαινόταν καθαρά αν η αμερικανική επέμβαση ήταν τόσο αποφασιστική όσο δειχνόταν. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΕΞΑΙΡΕΣΗ, ΑΦΟΥ Η ΕΣΣΔ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΕΩΡΟΥΣΕ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΑΛΛΑ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΚΕΡΔΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ, που έπρεπε να σταθεροποιηθούν και αξιοποιηθούν. Ήταν μια χρήσιμη αδέσποτη γη…

Στούς προηγούμενους έρχεται νά συμφωνήσει καί ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης, από τούς ελάχιστους σύγχρονους πολιτικούς άνδρες πού εστάθηκαν στό ύψος τους. Γράφει στήν ιστοσελίδα του ο Πρόεδρος:

Ο συμμοριτοπόλεμος αποσκοπούσε εις τήν υλοποίησιν αφ’ενός του παλαιού, από τά τέλη του 19ου αιώνος, πανσλαβιστικού σχεδίου επεκτατικής καθόδου εις το Αιγαίον δια αποσπάσεως της Μακεδονίας από τήν Ελλάδα (εδαφικός της Πατρίδος μας ακρωτηριασμός), ανανεωθέντος δέ υπό Σταλινικήν επίνευσιν καί Τιτοϊκήν πρωτοβουλίαν υπό τήν μορφήν δημιουργίας, μετά των λοιπών εκτός Ελλάδος τμημάτων της γεωγραφικής Μακεδονίας, ξεχωριστού κράτους (Εθνικός του Ελληνισμού ακρωτηριασμός διά αποχωρισμού από αυτόν των Μακεδόνων καί διαγραφής έτσι έξη αιώνων ενδόξου εθνικής Ελληνικής Ιστορίας, αυτής των λεγομένων Ελληνιστικών χρόνων, από τού 3ου π.Χ. μέχρι καί τού 3ου μ.Χ. αιώνος) καί αφ’ ετέρου εις τήν κομμουνιστικοποίησιν καί τής απομενούσης Ελλάδος. Συμμοριτοπολέμου δε εξαπολυθέντος μέ εθελόδουλα εγχώρια ενεργούμενα, ιδεολογικώς ομόφρονα τών ξένων επιβούλων. Συγκεκριμένως υπό μόνου του Κ.Κ.Ε., μέ επιστράτευσιν κομματικών στελεχών καί οπαδών του, αλλά καί σωρείας παραπλανηθέντων από απατηλήν συνθηματολογίαν καί αδίστακτον ψευδολογίαν αγνών καί ανυπόπτων Ελλήνων, ως καί χιλιάδων βιαίως, δι’ επιδρομών εις τήν υπαιθρον χώραν, στρατολογηθέντων χωρικών, αρκετοί από τούς οποίους όμως, διδομένης ευκαιρίας, καί κατέφευγον, παραδιδόμενοι, εις τάς εθνικάς δυνάμεις. Αυτός ήτο ο ψευδώνυμος «Δημοκρατικός Στρατός»!

Καί δέν εδίστασε τό Κ.Κ.Ε. εις τόν ένοπλον αυτήν επιχείρησίν του ακρωτηριασμού της ιδίας Πατρίδος, αφού είχεν ήδη προηγουμένως, από τάς δεκαετίας του 1920, αποδεχθή ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ ΤΩΝ ΣΤΑΛΙΝΙΚΩΝ ΠΑΤΡΩΝΩΝ ΤΟΥ (3ης Διεθνούς, υπό τήν ηγεσίαν του βουλγάρου Δημητρώφ) ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΝΟΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ. Ετσι, ενώ οι άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί επεδίδοντο εις τό έργον της ανορθώσεως των χωρών των από τά ερείπια του 2ου παγκοσμίου πολέμου, εδώ τό Κ.Κ.Ε. προεκάλεσε νέα πολλαπλάσια του πολέμου εκείνου δεινά, με δεκάδας χιλιάδας θυμάτων καί τεραστίας υλικάς καταστροφάς καί μέ μελανωτέραν σελίδα τό κατάπτυστον παιδομάζωμα, δηλαδή τήν διαρπαγήν χιλιάδων, συγκεκριμένως 28.010, μικρών Ελληνοπαίδων ηλικίας μόλις 3 εως 14 ετών της υπαίθρου χώρας από τούς γονείς των καί τήν βιαίαν μεταφοράν των εις γειτονικάς καί άλλας κομμουνιστικάς χώρας, διά νά μεταβληθούν εις γενιτσάρους, εχθρούς της Πατρίδος των.

Η απόπειρα βιαίας μεταβολής τού πολιτεύματος τής χώρας (Οπως εν προκειμένω από ελευθέρου δημοκρατικού εις καταπιεστικόν κομμουνιστικόν) συνιστά τό κακούργημα της εσχάτης προδοσίας [άρθρον 123 § 2 του προϊσχύσαντος μέχρι καί του 1950 Ποινικού Νόμου, Αρθρον 134 § 1 Β β του ισχύοντος Ποινικού Κώδικος]. Η επιχείρησις βιαίας αποσπάσεως εδάφους από τό ελληνικόν κράτος (Οπως εν προκειμένω της Μακεδονίας μας) συνιστά τό κακούργημα της προδοσίας [άρθρον 123 § 4 Ποινικού Νόμου, άρθρον 138 § 1 Ποινικού Κώδικος].

Τον Φεβρουάριο του 1946 συνήλθε η 2η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ που στην δημοσιευμένη απόφασή της άφησε ένα κενό καλυπτόμενο από αποσιωπητικά. Tα αποσιωπητικά κάλυπταν την απόφαση του Κόμματος για την έναρξη του ένοπλου αγώνα -απόφαση, που φυσικά, δεν μπορούσε να δημοσιευθή γιατί αποτελούσε ανοικτή ανταρσία και θα προκαλούσε τα ανάλογα κατασταλτικά μέτρα της κυβερνήσεως, εναντίον του νόμιμα λειτουργούντος ΚΚΕ. Το ότι τότε, τον Φεβρουάριο του 1946, αποφασίσθηκε η έναρξη του ένοπλου αγώνα επιβεβαιώνεται εκτός των άλλων επίσημα και από την απόφαση της 6ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ που συνήλθε τον Οκτώβριο του 1949 στο εξωτερικό μετά την συντριβή στον Γράμμο και στο Βίτσι:

«Η 2η Ολομέλεια της Κ.Ε. τον ΚΚΕ, στις 12 του Φλεβάρη 1946, στην πρώτη επέτειο της Συμφωνίας της Βάρκιζας, αφού στάθμισε εσωτερικούς παράγοντες, βαλκανική και διεθνή κατάσταση, αποφάσισε να προχωρήσει στην οργάνωση της νέας ένοπλης λαϊκής πάλης ενάντια στο μοναρχοφασιστικό αφηνιασμό μέσα σε συνθήκες που η χώρα βρισκότανε κάτω από στρατιωτική φασιστική αγγλική κατοχή. Η ολομέλεια και κατοπινά η καθοδήγηση του ΚΚΕ πήραν υπόψη τους την ευνοϊκή διεθνή εξέλιξη, την ύπαρξη των λαϊκο – δημοκρατικών Βαλκανίων και καθόρισαν πορεία εξέλιξης… να ληφθούν γι’ αυτό τα απαραίτητα μέτρα, περάσματος του Κόμματος και του λαϊκού κινήματος ολοκληρωτικά στον ένοπλο αγώνα. Εναν αγώνα, που του δίνει τα χαρακτηριστικά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα 1940 – 45….»

Από τα απόρρητα αρχεία του ΚΚΕ εκείνης της περιόδου που απεκάλυψε και δημοσίευσε τον Δεκέμβριο του 1979 στην εφημερίδα «Αυγή» ο ιστορικός Φίλιππος Ηλιού προκύπτει ότι τον Μάρτιο του 1946 ο Νίκος Ζαχαριάδης Γ. Γραμματέας της Κ.Ε. του ΚΚΕ και αδιαφιλονίκητος ηγέτης του, ταξίδεψε νόμιμα στην Πράγα για να μετάσχη στο συνέδριο του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας και, από την Πράγα, πήγε στην Κριμαία της Σοβιετικής Ενώσεως όπου συναντήθηκε με τον Στάλιν. Ο Στάλιν στή συνέχεια τον παρέπεμψε στον Τίτο της Γιουγκοσλαβίας. Κατόπιν εντολής του τό ΚΚΕ κήρυξε αποχή από τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 για την ανάδειξη Αναθεωρητικής Βουλής. (Οποια πρωτοτυπία! Ποτέ τους δέν σεβάστηκαν αποφάσεις της Βουλής. Ποτέ δέν σεβάστηκαν τήν πλειοψηφία του λαού. Ποτέ δέν κατάλαβαν τί εστί δημοκρατία. Ποτέ δέν κατάλαβαν γιατί ο Σωκράτης προτίμησε νά πεθάνει, σεβόμενος τούς νόμους της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Αλλά ποιός νά τούς μάθει γιά τή δημοκρατία; ο Λένιν, ο Στάλιν ή ο Μπέρια; Ακόμα κάι σήμερα, στόν 21ο αιώνα, ξεχνούν τήν λαϊκή βούληση όπως αυτή εκφράζεται μέ τίς εκλογές καί τίς αποφάσεις πού κρίνουν τήν τύχη του Ελληνικού λαού, επιμένουν νά τίς παίρνουν οι ίδιοι μέ κραυγές στούς δρόμους, μέ ψευτοαπεργίες πού τίς αποφασίζουν οι συνδικαλιστές τους, μέ τίς παράνομες καταλήψεις καί μέ άλλες αντίστοιχες μεθοδεύσεις).

Ετσι ανήμερα των εκλογών, ο καπετάν Μπαρούτας, επικεφαλής ανταρτικής ομάδας από το Βέρμιο, επιτέθηκε στο Λιτόχωρο της Μακεδονίας, στις υπώρειες του Ολύμπου, κατέστρεψε τον Αστυνομικό Σταθμό καί σκότωσε όλους τους υπερασπιστές του χωροφύλακες. Ηταν η απάντηση των διεθνιστών της Αριστεράς στίς εκλογές. Οταν επέστρεψε ο Ζαχαριάδης από τό αφεντικό του, σε συγκέντρωση στή Θεσσαλονίκη, διακήρυξε ότι «Αμα χρειασθεί θα γεμίσει ο τόπος από Μπαρούτηδες, θα αντηχήση ξανά ο θούριος «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα», ….».

Νίκος Ζαχαριάδης: ένας δογματικός κομμουνιστής, γεννημένος στη Χαλκηδόνα της Κωνσταντινούπολης, εν έτει 1902. Εκπαιδευμένος στα νιάτα του στη Μόσχα, έγινε αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στα 1934. Διεθνιστής, αρνησιπάτρις καί αρνησίθρησκος. Εφτυσε τά κόκκαλα των σφαγμένων παππούδων του στή Μικρά Ασία καί προσκύνησε τόν Λένιν καί τόν Στάλιν. Εφερε στήν πατρίδα μας αμέτρητες συμφορές καί ήταν υπεύθυνος γιά τόν θάνατο χιλιάδων Ελλήνων στό συμμοριτοπόλεμο πού προκάλεσε. Ενα άτομο πού τό διαφύλαξαν οι Εγγλέζοι στό Νταχάου, όπου οι Ναζί εξόντωναν καθημερινά εκατοντάδες ανθρώπους. Μάλιστα τον έφεραν στήν Ελλάδα καί με στρατιωτικό αεροπλάνο, γιά νά εξασφαλίσουν στά σίγουρα τήν παρουσία του εδώ. Θά ερχόταν καί θά δήλωνε: «Η Βάρκιζα ήταν μια ανάπαυλα για την ανασυγκρότηση των λαϊκών δημοκρατικών δυνάμεων μπροστά στην καινούρια αποφασιστική αναμέτρηση που έρχεται αναπόφευκτα. Ποια ήταν η στρατηγική του ΚΚΕ κατά την μεταβαρκιζιακή περίοδο;… Ήταν η στρατηγική του υποχωρητικού ελιγμού, για να διατηρήσουμε και να ανασυντάξουμε τις κύριες δυνάμεις και εφεδρείες, για να περάσουμε στην καινούργια επίθεση». Ο βρυκόλακας ήθελε καί άλλο αίμα, δέν του έφτανε όσο είχε χυθεί.