Προς Οφείλοντας

31/8/16

Προς Οφείλοντας

Τέσσερις -και- δεκαετίες από τη φρικτή ενέδρα για εξόντωση του Β. Λυσσαρίδη και της δολοφονίας του ποιητή Δώρου Λοΐζου, ο απολογισμός -βαρύς- πληγώνει.
Ότι, ως ακούσαμε τότε -με νωπό το αίμα στο πουκάμισό του- από τον Γιατρό το δηλωτικό:
-Οι ιδέες δεν δολοφονούνται!
Ζήσαμε την τραγική πραγματικότητα:

-Οι ιδεολόγοι, όμως -δυστυχώς- και δολοφονούνται και αφανίζονται.
Ανάμεσα στην ένατη και δέκατη δεκαετία της ζωής του ο Γιατρός, στη σύνταξη τα πλείστα πιαδιά του, παρακολουθούν, σε περίοδο -σύνολης- χρεοκοπίας, βάσκανους οφθαλμούς, σχεδόν φθονερά να αναστρέφουν τους στίχους του Τίτου Πατρίκιου:
-Επιτέλους, πόσο χρόνο σάς δάνεισαν οι νεκροί για να τούς ιστορήσετε;
(Ο μηχανισμός του αποπροσανατολισμού ευδοκιμεί ιδιαίτερα σε κλίμα στρεψοδικίας από τους ενόχους -και- της οικονομικής καταστροφής).
Με τους στίχους του Βάσου Λυσσαρίδη -«καθώς αντικρύζει τον Πενταδάκτυλο»- και ο δικός μας ετήσιος απολογισμός:
Στους ποιητές μας που έφυγαν, για κληροδότημα σε αυτούς που θα έρθουν, με εντολή-χρέους Μην αποδειχτούν θλιβεροί κληρονόμοι:

«...Θρηνώ και οδύρομαι
όταν οι ζωντανοί απομακρύνονται
γιατί τους αποδιώχνουν
τα Φυλακισμένα Μνήματα
που φιλοξενούν αιωνίως
αθάνατους.
Θρηνώ και οδύρομαι
όταν αντικρύζω πληγωμένες
παραδόσεις
ψευδωνυμίες αιωνόβιων χωριών.
Θρηνώ, οδύρομαι και εξοργίζομαι
για εθελόδουλη αποδοχή ενοχής
από τώρα και πριν απόντες.
Θρηνώ και οδύρομαι
όταν αναπολώ τη γλυκιά Χαλεύκα
τον περήφανο Πενταδάκτυλο
τ' αχνάρια του Κανάρη
και την κραυγή του νεκρού
Κίμωνα.
Όμως θρηνώ και εξοργίζομαι
για τους μη εξοργιζομένους
και οργισμένος προσδοκώ
ελεύθερη πορεία
σε ελεύθερη πατρίδα
με συνοδούς τους εν θανάτω
ζωντανούς στρατιώτες
τον Αυξεντίου και τον Μάτση.
Η ζωή εν τάφω νικάει
τον εν μνήματι θάνατο».

Γ. Σέρτης