Αφελής ή στρατευμένος στην εθνική αποδόμηση;

6/11/15

Αφελής ή στρατευμένος στην εθνική αποδόμηση;

ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ.
Παραμένει απορίας άξιον για ποιο λόγο ο υπουργός παιδείας Νίκος Φίλης προέβη στη δήλωση που προκάλεσε την έντονη αντίδραση όχι μόνο των Ποντίων αλλά και μεγάλου μέρους του υπόλοιπου ελληνισμού.
Τόσα χρόνια δημοσιογράφος και συνδικαλιστής ο κ. Φίλης, με το πολιτικό αισθητήριο που διαμόρφωσε θα μπορούσε να καταλάβει τις συνέπειες της δήλωσής του. Εθισμένος, δε, στο δημόσιο λόγο, είχε τη δυνατότητα να ξεφύγει, απαντώντας εμμέσως και χωρίς προκλήσεις, στην ερώτηση που του υποβλήθηκε. Δεν ήταν, άλλωστε της αρμοδιότητάς του να μιλήσει για το θέμα αυτό.

Ο οργανωμένος ποντιακός χώρος θέτει το θέμα της διδασκαλίας, στη μέση εκπαίδευση, της τραγικής ιστορίας ενός σημαντικού τμήματος του ελληνισμού, αλλά, αυτό είναι ένα διαχρονικό αίτημα και δεν βρισκόταν στην επικαιρότητα. Βεβαίως, λόγω παλαιότερης αρθρογραφίας του, ο  κ. Φίλης αποτελούσε casus belli, για τον ποντιακό ελληνισμό αλλά, μετά τις πρώτες αντιδράσεις, το θέμα της υπουργοποίησής του υποχώρησε από τον κατάλογο προτεραιοτήτων.
Το θέμα της Γενοκτονίας των Ποντίων είναι περισσότερο ζήτημα εξωτερικής πολιτικής της χώρας, παρά εκπαιδευτικής. Ανακινήθηκε στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 και έφερε, και φέρνει, την Τουρκία αρκετές φορές σε δύσκολη θέση στα διεθνή φόρα.

ΣΤΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΦΑΡΕΤΡΑ
Χαρακτηριστικό της ενόχλησης της γειτονικής χώρας είναι ότι κάθε χρόνο υψηλά ιστάμενοι πολιτικοί παράγοντες κάνουν δηλώσεις απορρίπτοντας ότι οι νεότουρκοι και οι κεμαλιστές πραγματοποίησαν τη δεκαετία του 1910 ως το 1922, γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας.
Λόγω και αρκετών διεθνών αναγνωρίσεων της γενοκτονίας των Αρμενίων και των Ποντίων,  και της διεθνούς απήχησης που έχει το θέμα, η Τουρκία έρχεται σε πολύ δύσκολη θέση. Ίσως, είναι ένα από τα λίγα θέματα που έχει στη φαρέτρα της η ελληνική διπλωματία το οποίο, αν αξιοποιήσει σωστά, μπορεί να τη βοηθήσει στις διαβουλεύσεις, από πλεονεκτική θέση, με τη γειτονική χώρα.
Επιπλέον, ο κ. Φίλης δεν είναι ένας απλός βουλευτής ή δημοσιογράφος που μπορεί να κάνει με σχετική ευκολία ανάλογες δηλώσεις. Ούτε ιστορικός που έταξε τον εαυτό του να μας εξηγήσει τη διαφορά γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης. Είναι υπουργός της Ελληνικής Κυβέρνησης και η δήλωσή του έχει, ως υπουργού, βαρύνουσα σημασία. Ακόμη και αν ήθελε να ανοίξει έναν επιστημονικό διάλογο, δεν θα μπορούσε να το κάνει με αυτόν τον τρόπο και με την ιδιότητα του υπουργού. Οι καλοί μας φίλοι απέναντι, έσπευσαν, ευφυώς, να εκμεταλλευτούν το ατόπημα.

ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΕ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ;
Με βάση όλα αυτά, λοιπόν, παραμένει η απορία: γιατί ο κ. Φίλης προέβη στο πολιτικό- και ιστορικό- αυτό ατόπημα;
Ο κ. Φίλης αυτοτοποθετείται σε μια ομάδα ιστορικών και άλλων επιστημόνων που εκκινεί από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες (δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί) αλλά έχουν έναν κοινό στόχο. Τους ενοχλεί, είτε ως άτομα είτε ως δημόσιες οντότητες το εθνικό κράτος, η σύγχρονη, δηλαδή, μορφή κράτους που δημιουργήθηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση (κατ άλλους μετά τη Συνθήκη της Βεστφαλίας, αλλά δεν θα αντιδικήσουμε και γι αυτό, τώρα) και θέλουν να το αλλάξουν Θέλουν πιο παγκοσμιοποιημένες μορφές οργάνωσης, θεωρώντας ότι το εθνικό κράτος είτε είναι ξεπερασμένο, ως μονάδα οργάνωσης της διεθνούς κοινωνίας, είτε δημιουργεί προβλήματα στο σύγχρονο κόσμο. Και επειδή ο καθένας μας υπάρχει ως πολιτική οντότητα μέσα από τη συμμετοχή του, ως πολίτη, σε μια  πολιτεία με την εθνικότητα που έχει, η διακομματική αυτή τάση υποστηρίζει ότι αυτό μπορεί να αντικατασταθεί με μια παγκόσμια ιδιότητα: του πολίτη του κόσμου. Το πόσο λειτουργική , χωρίς προβλήματα και αποτελεσματική μπορεί να είναι μια τέτοια αλλαγή,  είναι θέμα μιας εκτενούς ανάλυσης για την οποία δεν υπάρχει χώρος στο σημερινό άρθρο.
Για την επιτυχία αυτής της πολιτικής στόχευσης, τα έθνη θα πρέπει να εξαφανισθούν. Και για να εξαφανισθούν πρέπει να αποδομηθούν. Να αμφισβητηθεί η αναγκαιότητα ύπαρξής τους. Να τους αποδοθούν τα κακά της ανθρωπότητας. Να καταδειχθεί, έστω και ψευδώς, πως η ιστορία που συνέχει τις κοινωνίες τους είναι φαντασιακή. Δημιουργήθηκε πάνω σε ένα ψέμα.

Η ΑΠΟΔΟΜΗΤΙΚΗ ΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η τάση αυτή ονομάστηκε αποδομητική. Βεβαίως, όπως συμβαίνει με όλα, υπάρχουν άνθρωποι που την υποστηρίζουν ιδεολογικά. Υπάρχουν, όμως, επιστήμονες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και άλλοι πολλοί που διατυπώνουν παρόμοιες απόψεις οι οποίες αποβλέπουν σε πολιτικές σκοπιμότητες.
Στην Ελλάδα, η τάση αυτή εμφανίστηκε και πήρε σαφή χαρακτηριστικά, την εποχή της διακυβέρνησης της χώρας από τον κ. Σημίτη, με υπουργό εξωτερικών τον κ. Γιώργο Παπανδρέου. Βεβαίως, διεθνώς, είχε δηλώσει την  παρουσία της από την επομένη της κατάρρευσης του κομμουνισμού, λόγω της απόφασης για διαμόρφωσης μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, τα χαρακτηριστικά της οποίας δεν ήταν ακόμη τόσο σαφή. Αλλά, στην Ελλάδα, όλα έρχονται με κάποια καθυστέρηση.
Το πολιτικό δίδυμο Σημίτης- Παπανδρέου είχε τις δικές του ιδεοληψίες. Πίστευε ότι αναθεωρώντας την ιστορία και ερχόμενο σε αντίθεση με την μέχρι τότε προσέγγιση της ελληνικής, θα διαμορφώσει μια νέα ομάδα προθύμων με την οποία- έναντι ανταλλαγμάτων- θα επιτύγχανε την ιδεολογική ηγεμονία (κάτι που συνέβη με την υποστήριξη των Μέσων Ενημέρωσης), θα διευκολύνετο η πορεία της χώρας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά, κυρίως, πως θα βελτιώνονταν οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία. Ήθελαν, δηλαδή, να απαλλάξουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις από  «ό,τι τις βάραινε» και, κυρίως, διαμορφώνοντας μια νέα ιδεολογικοπολιτική νομενκλατούρα να χειραγωγούσαν την ελληνική κοινωνία στο νέο πνεύμα διεθνών και ελληνοτουρκικών σχέσεων που πρέσβευαν.
Λίγο νωρίτερα από την εμφάνιση Σημίτη- Γιώργου Παπανδρέου, ο ποντιακός χώρος, επι Ανδρέα Παπανδρέου και  ό, τι αυτός πρέσβευε στην προσέγγιση των εθνικών θεμάτων, πέρασε από τη βουλή απόφαση με την οποία αναγνωριζόταν ότι στον Πόντο συνετελέσθη το έγκλημα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού.

Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ
Αυτό αποτελούσε ένα άγος για το νέο κυβερνητικό δίδυμο στη διαχείριση των νέων αντιλήψεών του. Άνοιξε, έτσι, τις πύλες του κόμματος και, προπαντός της κυβέρνησης και της κρατικής εξουσίας, στις αποδομητικές απόψεις.
Βοηθούσης και της γνωστής υπερδύναμης, η οποία εμφορείτο, για τους άλλους, όχι για τον εαυτό της, από ανάλογες αποδομητικές του εθνικού κράτους απόψεις, συγκροτήθηκαν ομάδες μελέτης των βιβλίων ιστορίας των βαλκανικών κρατών με σκοπό να αλλάξουν το περιεχόμενό τους στα σημεία που ενοχλούν τους γείτονές τους.
Προϊόν αυτών των αντιλήψεων είναι και το βιβλίο στο οποίο η κ. Ρεπούση έκανε τις γνωστές αναφορές της περί συνωστισμού στη Σμύρνη, την ώρα που καταδιώκονταν και σκοτώνονταν οι Έλληνες. Ειρήσθω εν παρόδω ότι η κ, Ρεπούση παρενέβη με δήλωσή της προς υποστήριξιν του κ. Φίλη λέγοντας πως κανένα κοινοβούλιο δεν μπορεί να παρεμβαίνει στην ελεύθερη διερεύνηση της ιστορίας. Διεκδικεί, προφανώς, για τη θέση της αυτή επιστημονικές δάφνες. Ας γνωρίζει ότι τίποτε- ιδιαίτερα στην επιστήμη, δεν υπάρχει χωρίς αμφισβήτηση και σχολιασμό. Μήπως επιθυμεί να επιβάλλει τις απόψεις της χωρίς την κριτική βάσανο της κοινωνίας; Ή, αμφιβάλλει πως στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να έχουν επιστημονικό- ιστορικό λόγο;  Η σκοπιμότητα στην υπηρεσία της επιστήμης. Προϊόν αυτής της αποδομητικής τάσης είναι και η αμφισβήτηση της γενοκτονίας ( ο κ. Φίλης, κατά παραχώρισιν, δέχεται την εθνοκάθαρση αντι της γενοκτονίας). Προϊόν επίσης αυτής της τάσης είναι η αμφισβήτηση του «Κρυφού Σχολείου», της συνέχειας του ελληνισμού και άλλων πολλών. Το κυριότερο είναι ότι σε ό,τι προσεγγίζουν δίνουν δίκαιο στην άλλη- από την ελληνική- πλευρά: Η Μικρασιατική Εκστρατεία ήταν εκδήλωση του  ελληνικού ιμπεριαλισμού, ο ελληνικός στρατός διέπραξε εθνοκάθαρση, στο «Μακεδονικό» έχουμε εκδήλωση του ελληνικού εθνικισμού. Χαρακτηριστική του κλίματος στο οποίο κινείται η τάση αυτή είναι η κυνική δήλωση του Νίκου Ζαχαριάδη στο «Ριζοσπάστη» (12-7-1935) : «.Η Μικρασιατική εκστρατεία δεν χτυπούσε μόνο τη νέα Τουρκία, μα στρεφότανε και ενάντια στα ζωτικότατα συμφέροντα του Ελληνικού λαού. Γι αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία ΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΑΜΕ…»

ΕΙΣΟΔΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
Παρέχοντας, με τη σκόπιμη και συνειδητή αναθεώρηση της ιστορίας, υπηρεσίες στη νέα πολιτική εξουσία, η διακομματική αυτή ομάδα, που κυρίως, εγκαταβιούσε στα διάφορα σχήματα της αναθεωρητικής αριστεράς, εισέβαλε με τις ευλογίες και την υποστήριξη των πολιτικών της προστατών στο ελληνικό δημόσιο και κατέκτησε κυρίαρχο λόγο στα μέσα ενημέρωσης. Όποιος διαφωνούσε μαζί της ήταν εθνικιστής και άρα, εξοβελιστέος από το δημόσιο λόγο.
Η ομάδα αυτή υπάρχει και είναι παρούσα και στο κράτος και στην κυβέρνηση και στο κυβερνών κόμμα. Απέκτησε ρίζες. Τις επόμενες ημέρες, οπότε θα υποχωρήσει η οργή από τις δηλώσεις Φίλη, η ομάδα θα εμφανισθεί με κυρίαρχο λόγο στα Μέσα Ενημέρωσης.
Όσοι πιστεύουν, ακόμη, στην αναγκαιότητα του εθνικού κράτους ή στην συντεταγμένη διάλυσή του αλλά από όλους και όχι μόνο από τους αφελείς, θα πρέπει να διεκδικήσουν επίσης δημόσιο λόγο για να αντικρούσουν την αποδόμησή του.
Η αναγκαιότητα του ανθρώπου να ανήκει κάπου έχει βαθιές  ρίζες που χάνονται στις αρχές της ανθρώπινης ύπαρξης.
Οι Πόντιοι διεκδικούν αυτό το δικαίωμα. Είναι αυτό που τους έφερε σε επαφή με τον υπόλοιπο ελληνισμό. Αυτήν τους τη σχέση με την ιστορία, τις μνήμες και το παρόν τους στο πλαίσιο του νέου ελληνισμού, αμφισβήτησε ο κ. Φίλης.
Ως Νίκος Φίλης, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Ως «ιστορικός» ή ιστοριοδίφης, επίσης. Ως υπουργός της κυβέρνησης όχι. Ο κ. Τσίπρας διεκδίκησε την ψήφο μας, λέγοντας διαφορετικά πράγματα. Τα επανέλαβε, άλλωστε, και η κυβερνητική εκπρόσωπος πως η κυβέρνηση διαφωνεί με τις απόψεις του κ. Φίλη. Μπορεί, όμως, ένας υπουργός να παραμένει στη θέση του όταν διαφωνεί με την κυβέρνησή του; Η κυβέρνηση δεν είναι πανεπιστημιακό αμφιθέατρο στο οποίο διατυπώνονται απόψεις. Διαβουλεύεται στα υπουργικά συμβούλια και παρουσιάζεται, δημοσίως, ενωμένη. Όποιος διαφωνεί, δημοσίως, αποβάλλεται.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
Για τη συζήτηση επι της ουσίας της διαφοράς, δεν υπάρχει χώρος.
Επιγραμματικά θα λέγαμε πως η Γενοκτονία θεωρείται  έγκλημα που τιμωρείται από το Διεθνές Ποινικό Δίκαιο.
Ο όρος εθνοκάθαρση δεν έχει λάβει ρητή νομική αναγνώριση, αν και επιμέρους στοιχεία της πρακτικής αυτής ορίζονται και τιμωρούνται από το διεθνές ή το εθνικό δίκαιο.
Το ερώτημα «γενοκτονία ή εθνοκάθαρση;» είναι άτοπο και δεν έχει τη παραμικρή σημασία γιατί  ο όρος «γενοκτονία» είναι ένας νομικός όρος που δημιουργήθηκε μόλις το 1944 και εισήχθη στη διεθνή νομολογία το 1948, ενώ ο όρος «εθνοκάθαρση» είναι ένας κοινός όρος που περιγράφει συμπεριφορές και πρακτικές.
Συνεπώς ο κ. Φίλης όταν λέει ότι έγινε εθνοκάθαρση αλλά όχι γενοκτονία δεν γνωρίζει ακριβώς τι λέει. Προφανώς θέλει να διαβαθμίσει το κακό. Αλλά η ουσιαστική διαφορά τους είναι ότι η γενοκτονία τιμωρείται από το διεθνές ποινικό δίκαιο. Γιατί θέλει να απαλλάξει την Τουρκία από την τιμωρία αυτή;
Σύμφωνα με τον νομικό ορισμό του ΟΗΕ η γενοκτονία ορίζεται από το άρθρο 2 της Σύμβασης για την Πρόληψη και την Τιμωρία του Εγκλήματος της Γενοκτονίας του 1948 και αναφέρει πως ως Γενοκτονία λέμε πράξεις που σκοπό έχουν την καταστροφή ολόκληρου ή μέρους μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας.
Τέτοιες πράξεις είναι η δολοφονία μελών της ομάδας, η σωματική ή πνευματική ζημιά σε μέλη της ομάδας καθώς επίσης και η ηθελημένη δημιουργία συνθηκών φυσικής καταστροφής ολόκληρης ή μέρους της ομάδας. Τι από αυτά δεν συνέβη στον Πόντο; Δεν έχει ακουστά ο κ. υπουργός τις περιπτώσεις που για να διαλύσουν ολόκληρες κοινότητες και να τις αφήσουν απροστάτευτες, οι Τούρκοι συνελάμβαναν και απαγχόνιζαν ολόκληρη την πνευματική, οικονομική και διοικητική ηγεσία τους;
Προϋποθέτει, ακόμη, η γενοκτονία, επιμελημένο κρατικό σχέδιο το οποίο με κεντρική οδηγία τίθεται σε εφαρμογή και προετοιμασία του λαού να αποδεχθεί και να βοηθήσει στην υλοποίηση του σχεδίου. Δεν θα έχει διαβάσει, ούτε ακούσει ο κ. Φίλης τον Τανέρ Ακσάμ διάσημο τούρκο καθηγητή ή τον Φουάτ Ντουντάρ, οι οποίοι με έρευνες που έκαναν σε οθωμανικά αρχεία, αποκάλυψαν ακριβώς αυτόν τον σχεδιασμό και αυτήν την οργάνωση από το τουρκικό κράτος;

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΝΩΣΗ ΜΕΛΕΤΗΤΩΝ
Να τι αποφάσισε η η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (International Association of Genocide Scholars – IAGS)  -δηλαδή ο καθ’ ύλη αρμόδιος διεθνής οργανισμός για την γνωμοδότηση εάν μια βίαιη πράξη νομικά μπορεί να χαρακτηριστεί «γενοκτονία» και αν εμπίπτει στον ορισμό που εμπεριέχεται στη Σύμβαση του ΟΗΕ του1948«για την Πρόληψη και Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας».
Στις 16 Δεκεμβρίου 2007 η IAGS εξέδωσε το παρακάτω ψήφισμα, με το οποίο αναγνωρίζεται ότι η εθνική εκκαθάριση που υπέστησαν οι ελληνικοί πληθυσμοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς ανήκει στην νομική κατηγορία των «εγκλημάτων Γενοκτονίας», όπως αυτή ορίστηκε από τον ΟΗΕ.
Συγκεκριμένα αναφέρει:
«-ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η άρνηση της γενοκτονίας αναγνωρίζεται ευρέως ως το τελικό στάδιο της γενοκτονίας, που επιφυλάσσει στους δράστες της γενοκτονίας την ατιμωρησία και αποδεδειγμένα προετοιμάζει το έδαφος για μελλοντικές γενοκτονίες.
-ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ η γενοκτονία μειονοτικών πληθυσμών από το οθωμανικό κράτος κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο απεικονίζεται συνήθως ως γενοκτονία των Αρμενίων αποκλειστικά, με μερική μόνο αναγνώριση των ποιοτικά όμοιων γενοκτονιών άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. –
-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ενώσεως Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών ότι η εκστρατεία των Οθωμανών εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της Αυτοκρατορίας μεταξύ 1914 και 1923 αποτέλεσε μια γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολίας.
-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ η Ένωση ζητά εκ τούτου από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες αυτών των πληθυσμών, να εκδώσει μια επίσημη απολογία και να προχωρήσει σε άμεσα και σημαντικά βήματα για αποκατάσταση».
Ο όρος γενοκτονία, δημιουργήθηκε μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου Πολέμου από τον πολωνοεβραίο Ραφαήλ Λέμκιν  (Raphael Lemkin) καθηγητή  του Πανεπιστημίου του Γέιλ για να περιγράψει το έγκλημα της μαζικής εξόντωσης των Εβραίων από τους Ναζί κατά τη διάρκεια του  πολέμου.
Ο Λέμκιν για να υποστηρίξει την άποψή του, ότι πρόκειται για ένα νέο είδος εξόντωσης που οργανώνουν οι εξουσίες κατά ανεπιθύμητων πληθυσμών, αναφέρθηκε στις μαζικές σφαγές και την εξόντωση των Ελλήνων και των Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας  από τους Νεότουρκους. Ουσιαστικά, τη συνείδηση ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται μπρος σ’ ένα νέο τύπο μαζικού εγκλήματος ο Λέμκιν  την απέκτησε μετά τις σφαγές των Ελλήνων, των Αρμενίων και αρχικά το περιέγραψε: «Έγκλημα της Βαρβαρότητας».
Σύμφωνα με τη σχετική Σύμβαση, γενοκτονία είναι: «η εσκεμμένη προσπάθεια καταστροφής εν όλω ή εν μέρει, μιας εθνικής, εθνοτικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας», με έναν από τους παρακάτω τρόπους:
α) τον φόνο μελών της ομάδας,
β) την πρόκληση σοβαρής σωματικής ή διανοητικής βλάβης σε μέλη της ομάδας,
γ) τη σκόπιμη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής υπολογισμένων, έτσι ώστε να επιφέρουν τη φυσική τους καταστροφή, εν όλω ή εν μέρει,
δ) την επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή γεννήσεων στο εσωτερικό της ομάδας και
ε) την υποχρεωτική μεταφορά των παιδιών της ομάδας σε κάποια άλλη» Στην περίπτωση των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εφαρμόστηκαν και οι πέντε τρόποι, σε διαφορετικό χρόνο και με διαφορετικό τρόπο στους επιμέρους πληθυσμούς.

ΤΑ 14 ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ κ. ΦΩΤΙΑΔΗ
Στο βιβλίο του για τη Γενοκτονία των Ποντίων ο γνωστός ιστορικός Κώστας Φωτιάδης αναφέρει 15 ενέργειες των Τούρκων που στοιχειοθετούν το έγκλημα: Εκτοπισμοί  χριστιανικών  πληθυσμών, ο εκτοπισμός γινόταν συνήθως χειμώνα και με δυσμενείς καιρικές συνθήκες, απαγορευόταν στους εκτοπισμένους να μεταφέρουν τρόφιμα, ρούχα, στρώματα, οι σταθμεύσεις γίνονταν στην ύπαιθρο και σε ακατοίκητες περιοχές , ώστε να αποκλείεται ο ανεφοδιασμός, απαγορευόταν η περίθαλψη των αρρώστων,  ήταν υποχρεωτικό το λουτρό και ύστερα η έκθεση των εκτοπιζόμενων μεσοχείμωνα στην παγωμένη ύπαιθρο, η στέρηση της τροφής ήταν δεδομένη, μια και οι άνδρες είχαν καταταγεί στο στρατό (τάγματα εργασίας), οι εκτοπιζόμενοι ήταν γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι, οι εκτοπισμοί δεν γίνονταν σε αποστάσεις 50 χιλιομέτρων, σύμφωνα με τις επίσημες διαταγές αλλά πάνω από 200, γεγονός που μεγιστοποιούσε την πιθανότητα θανάτου, ενώ για τους Έλληνες της Ιωνίας, υπήρξε διαταγή για εκτοπισμό στην τουρική Αρμενία, υπήρξαν χωριά των οποίων οι κάτοικοι εκτοπίστηκαν δύο φορές σε διάστημα οκτώ μηνών, οι συμμορίες ελέγχονταν από τους κεμαλικούς, οι Έλληνες στα τάγματα εργασίας υποχρεούνταν να δουλεύουν με βροχή και με χιόνια επι 18 ώρες το εικοσιτετράωρο, οι εκτοπισμοί συνεχίστηκαν και μετά τη Συνθήκη του Μπρέστ Λιτόφσκ όταν αποχώρησαν οι Ρώσοι, σύμφωνα με το Μητροπολίτη Γερμανό στα 1917 τα δύο τρίτα των εξορισθέντων είχαν πεθάνει στα τουρκικά χωριά της Άγκυρας.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ
Ως εθνoκάθαρση ορίστηκε από Επιτροπή του ΟΗΕ το 1993 η προσπάθεια δημιουργίας εθνικά ομοιογενών γεωγραφικών περιοχών μέσω βίαιου εκτοπισμού πληθυσμών που ανήκουν σε ιδιαίτερες εθνικές ομάδες. Η εθνοκάθαρση προϋποθέτει την πλήρη απομάκρυνση και των τελευταίων υπολειμμάτων της στοχευμένης ομάδας μέσω της καταστροφής πολιτισμικών στοιχείων, όπως είναι τα μνημεία, τα νεκροταφεία και οι τόποι λατρείας.

Και για την εθνοκάθαρση υπάρχουν διεθνείς και εθνικοί νόμοι που τιμωρούν τους υπαιτίους.
Η Παμποντιακή Ομοσπονδία ας στείλει στον κ. Φίλη βιβλία τούρκων ιστορικών που αποδεικνύουν ότι το έγκλημα της γενοκτονίας συνετελέσθη. Τούρκων, όχι Ελλήνων που εμφορούνται από ακραίο ελληνικό εθνικισμό. Μήπως και, αν έχει καλή προαίρεση, αλλάξει απόψεις.
Δυστυχώς, δεν είναι τόσο άδολες οι αποδομητικές «επιστημονικές» απόψεις του κ. Φίλη, της κ. Ρεπούση, της κ. Σίας Αναγνωστοπούλου και αρκετών άλλων που θα εμφανιστούν τις επόμενες ημέρες στο δημόσιο διάλογο. Ας αποκαλυφθεί, τουλάχιστον, η σκοπιμότητά τους.

 http://www.anixneuseis.gr/?p=132389