Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016


19/2/16

«Μηδέν εις το πηλίκιον....» – Το ζήτημα της Γενοκτονίας 22 χρόνια μετά την αναγνώριση από τη Βουλή των Ελλήνων

ΘΕΟΦAΝΗΣ ΜΑΛΚΙΔΗΣ

Το «μηδέν εις το πηλίκιον» το είπε ένας εκ των βασικών υπονομευτών της ανάδειξης της Γενοκτονίας στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Αλεξανδρούπολη. Εκεί όπου βρήκαν καταφύγιο, μετά το έγκλημα, Θρακιώτες, Πόντιοι, Ίωνες, Καππαδόκες, μεταξύ των οποίων και η δική μου οικογένεια.

Από την άλλη πλευρά, είναι να θαυμάζεις τους Αρμένιους για το σεβασμό στη μνήμη των θυμάτων τους και για την προσπάθεια απόδοσης της αλήθειας στους ζωντανούς απογόνους τους. Είναι να θαυμάζεις πως χωρίς υποκρισία και προσδοκίες πολιτικών ωφελειών έχουν συμφωνήσει ΟΛΟΙ για το ζήτημα της Γενοκτονίας. Γιατί άραγε δεν συμβαίνει το ίδιο στην Ελλάδα, η οποία και επισήμως, πλην της οικονομικής της χρεοκοπίας, χρεοκόπησε πολιτικά και πνευματικά στην υπόθεση αναγνώρισης της Γενοκτονίας;

Την πρόταση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη και την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου τον Φεβρουάριο του 1994, και η θέσπιση της 19ης Μαΐου ως ημέρας εθνικής μνήμης (λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησε η ψήφιση του νομοσχεδίου για τη Γενοκτονία στη Μικρά Ασία και η ανακήρυξη της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας μνήμης), ακολούθησαν μια σειρά ενέργειες οι οποίες πραγματικά άφησαν έκπληκτους τους Έλληνες και τους Φιλέλληνες.

Τη 19η Μαΐου προσγειώνονται τουρκικά αεροσκάφη στην προσφυγική Νέα Αγχίαλο και γίνεται η συναυλία Ρουβά-Κουτ στην ημικατεχόμενη Κύπρο. Την 19η Μαΐου γίνεται απόπειρα να σταλεί η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών στις εορτές μνήμης του Κεμάλ στην Άγκυρα(!), ενώ οι πρωθυπουργοί και υπουργοί εξωτερικών Παπανδρέου και Καραμανλής καταθέτουν στεφάνι στο μαυσωλείο του βασικού υπεύθυνου για τη Γενοκτονία(!). Ο δεύτερος ακολούθησε την αντίστοιχη πράξη του στενού συγγενή του, πρωθυπουργού επίσης, στη δεκαετία του 1950...

Τα παρακάτω ερωτήματα τα υποβάλλω ως Έλληνας πολίτης με τα δικαιώματα που έχω (ακόμη), κυρίως όμως ως απόγονος διασωθέντων της Γενοκτονίας, στη διάρκεια της οποίας η οικογένειά μου είχε και ορφανά παιδιά, αγνοουμένους, και όλα εκείνα που συνοδεύουν ένα (μαζικό) έγκλημα:
  • Πώς είναι δυνατόν να δικαιολογηθεί η απουσία, η αδιαφορία, η ολιγωρία του επονομαζόμενου πολιτικού προσωπικού της για το ζήτημα ανάδειξης της Γενοκτονίας εντός και εκτός Ελλάδας; 
  • Πώς μπορεί να γίνει ερμηνεία του γεγονότος ότι 22 χρόνια μετά τη ψήφιση του νόμου, στο λεγόμενο αντιρατσιστικό νόμο απουσιάζει η αναφορά για τη Γενοκτονία, με τη δικαιολογία της μη διεθνούς αναγνώρισης; Και οι αναγνωρίσεις που ελήφθησαν μετά από συστηματική και ανιδιοτελή εργασία Ελλήνων και Φιλελλήνων στη Σουηδία, ΗΠΑ, Αυστραλία, Κύπρο και αλλού, τι είναι; 
  • Είναι αποδεκτό ότι υπάρχουν «πολιτικοί και πνευματικοί» άνθρωποι στην Ελλάδα του 2016, από ΟΛΟ τον πολιτικό και πνευματικό χώρο, που αποδέχονται και θαυμάζουν τον Κεμάλ; Τον εξολοθρευτή δηλαδή των Ελλήνων και άλλων εθνοτήτων; 
  • Γιατί η Ελλάδα απουσιάζει όταν γίνεται αναφορά για το ζήτημα της Γενοκτονίας σε διεθνείς οργανισμούς και διεθνείς συναντήσεις και κρύβεται φοβούμενη, ενώ την ίδια στιγμή υβρίζει τους νεκρούς μας προγόνους και παρίσταται σε εγκαίνια του ψεύτικου σπιτιού του Μουσταφά Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη; 
  • Γιατί η Ελλάδα ως Υπουργείο Εσωτερικών, Νομαρχία, Περιφέρεια, Περιφερειακή Ενότητα, κτλ. καλεί τον ελληνικό λαό να εορτάσει(!!!!) την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας και μεταθέτει την ημέρα μνήμης σε άλλη ημερομηνία, κάνοντάς την «λάστιχο» με τελετουργικό που φωνάζει «να βγούμε από την υποχρέωση»; 
  • Υπάρχει κάποιος που διανοείται ότι ένας πρωθυπουργός ή υπουργός της Αρμενίας ή του Ισραήλ μπορεί αρνείται ή να υπονομεύει τη Γενοκτονία; 
Στα παραπάνω θα πρέπει να προστεθούν και άλλες κινήσεις, με τελευταία τον Μάιο του 2013 με την απάντηση του υπουργείου Εξωτερικών της Ελλάδας στο αντίστοιχο της Τουρκίας. Στη δήλωση της Τουρκίας ότι «οι εκδηλώσεις για τη δήθεν γενοκτονία των Ποντίων που οργανώθηκαν και φέτος στην Ελλάδα στηρίζονται σε ισχυρισμούς που διαστρεβλώνουν την ιστορία», εκδηλώσεις οι οποίες «δεν εξυπηρετούν το σκοπό της ανάπτυξης των τουρκοελληνικών σχέσεων», η Ελλάδα απάντησε ως εξής: «Η ιστορία είναι αλήθειες και γεγονότα που ούτε ξεχνιούνται ούτε παραγράφονται. Σύσσωμος ο ελληνισμός τιμά τη μνήμη και τη θυσία των Ποντίων. Ωστόσο, άλλο η ιστορία και άλλο το παρελθόν, το οποίο δεν πρέπει να σκιάζει την αμοιβαία βούληση να δημιουργήσουμε ένα μέλλον συνεργασίας, φιλίας, σταθερότητας και αμοιβαίου σεβασμού για τους δύο λαούς».

Στην απάντηση δεν υπάρχει ούτε η λέξη Γενοκτονία, ούτε έγκλημα, ούτε αναφορά στον θύτη Τουρκία. Αντιθέτως, όπως αναφέρεται, το παρελθόν δεν πρέπει να εμποδίζει τη συνεργασία, φιλία, σταθερότητα και λοιπές κενολογίες.
Μηδέν εις το πηλίκιον....
Κάθε 24η Απριλίου στην Αρμενία και στην αρμενική διασπορά εκατομμύρια Αρμένιοι τιμούν τη μνήμη των θυμάτων της Γενοκτονίας, ενώ το 2015 οι εκδηλώσεις μνήμης έμελλε να κυριαρχήσουν στον αρμενικό βίο. Ξεχωρίζει βεβαίως η αγιοποίηση των 1.500.000 θυμάτων της Γενοκτονίας στην εκατοστή επέτειο του μαζικού εγκλήματος! Τώρα που λαοί, όπως ο Αρμενικός, μας δείχνουν το δρόμο της αξιοπρέπειας και της αλήθειας στη χρεοκοπημένη Ελλάδα, πολλοί υβρίζουν και συνεχίζουν να απουσιάζουν από τον αγώνα της μνήμης και του πολιτικού βίου.

Τώρα που έχουν καταλυθεί φασιστικά, ρατσιστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, τώρα που έχουν καταρρεύσει όλα τα φασιστικά σύμβολα, την ίδια στιγμή στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμη φωνές ΑΠΟ ΟΛΑ τα μήκη και τα πλάτη της αποκαλούμενης πολιτικής και πνευματικής ζωής που θαυμάζουν τα επιτεύγματα και τα πρόσωπα του μίσους, που μιλούν για τον κεμαλισμό και το ναζισμό. Ταυτόχρονα ο κεμαλισμός και ο φασισμός στη μήτρα Τουρκία που τους γέννησε καταρρέει και αποκαθηλώνεται, στην Ελλάδα των εκατομμυρίων θυμάτων οι κεμαλικές-φασιστικές οπισθοφυλακές δίνουν μάχη για την επιβίωσή του!

Ωστόσο η δυναμική του ζητήματος της Γενοκτονίας δεν μπορεί να εμποδιστεί από ιδιοτελείς και μικρούς ανθρώπους, από στρατευμένους απολογητές και θαυμαστές του κεμαλισμού. Το ζήτημα της Γενοκτονίας είναι τόσο ψηλά που κανείς «εύκαιρος» δεν μπορεί να το σβήσει, όσο και εάν προσπαθήσει, όσα στεφάνια καταθέσει, όσα κείμενα και εάν γράψει, ό,τι και εάν κάνει.

Αυτοί που έφεραν το ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας στο «μηδέν εις το πηλίκιον» δεν είναι η ζωντανή Ελλάδα. Η ζωντανή Ελλάδα είμαστε εμείς και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την ιστορική αλήθεια και το δίκαιο, για την αναγνώριση της Γενοκτονίας!

 http://www.pontos-news.gr/article/146989/miden-eis-pilikion-zitima-tis-genoktonias-22-hronia-meta-tin-anagnorisi-apo-ti-voyli

Δεν υπάρχουν σχόλια: