ΤΟ ΕΜΦΥΛΙΑΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ!

http://www.dimokratianews.gr/content/60848/emfyliako-peirama-toy-ethnikoy-theatroy

Κι αν είχα μία αμφιβολία, αυτή εξέλιπεν: Η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού μας Θεάτρου δεν είναι καθόλου Πειραματική, αλλά εξόχως στρατευμένη και υπηρετεί συγκεκριμένους πολιτικούς σκοπούς: Να κρατά ζεστό το αριστερό ακροατήριο που αποτελεί τον σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ και να διεμβολίζει έξυπνα τη βάση του ΚΚΕ παίζοντας με τα τραύματά της.

Υποτίθεται ότι η παράσταση αγιοποίησης του καταδικασμένου για τρομοκρατικές πράξεις Σάββα Ξηρού, το «Θεώρημα του Nash», που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, ήταν μια αστοχία που έπρεπε να προσπεράσουμε. Αν είναι έτσι, αυτό που θα ήθελα να ρωτήσω με το σημερινό σημείωμα τον διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Στάθη Λιβαθινό -κατ' επέκταση και τον προϊστάμενό του υπουργό Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά- είναι το εξής: Το αφιέρωμα των έντεκα διαφορετικών παραστάσεων για τον Εμφύλιο Πόλεμο που παρουσιάζονται αυτές τις μέρες στη σκηνή του Rex τι αποτελεί, άραγε; Ευστοχία;

Ενα εκατομμύριο άνεργοι, οικογένειες διαλυμένες, νέοι επιστήμονες χιλιάδες στο εξωτερικό, επιχειρήσεις πτωχευμένες, γενικώς στη χώρα γίνεται της επί χρήμασι γυναικός το κιγκλίδωμα και το μόνο γεγονός που κατάφερε να εμπνεύσει την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου είναι ο αδελφοκτόνος Εμφύλιος Πόλεμος; Κι αν, εν πάση περιπτώσει, το θέμα προσεγγιζόταν και από τις δύο πλευρές, όπως έκανε ο Παντελής Βούλγαρης με τη συγκλονιστική ταινία «Ψυχή Βαθιά», τότε θα μπορούσε να δώσει κανείς τόπο στην οργή. Εδώ όμως με το καλημέρα είχαμε παρατράγουδα. Θεατές της παράστασης «Ο κήπος με τα κυπαρίσσια», που παρουσίαζε τη ζωή και τα συναισθήματα των μελών της οικογένειας ενός εκτελεσμένου δεκακοκτάχρονου μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού, μου μετέφεραν τα εξής:

Πρόκειται για πέντε μονολόγους που εμφανίζουν όλους τους οικείους του νεκρού ήρωα αντάρτη να τον έχουν «πουλήσει» στην κατοπινή τους ζωή. Ο ένας έγινε ψηφοφόρος της Ν.Δ. και θέλει να αλλάξει το όνομά του για να μην τον ταυτίζουν με τον αδερφό του, ο άλλος έγινε πασόκος και διορίστηκε κλητήρας σε κρατική τράπεζα δηλώνοντας ότι «οι κομμουνιστές είναι εχθροί της πατρίδας», η αδερφή του έφυγε για τη μισητή Αμερική και χορεύει με γερουσιαστές του κατεστημένου και μόνο η μάνα του έμεινε να τον «περιμένει». Κοινώς, καλλιεργείται η εξύψωση του αριστερού ιδεολόγου έναντι παντός άλλου, «συμβιβασμένου».

Οι σκηνές που μεταφέρονται στον θεατή είναι ενδεικτικές: Ο δεξιός αδερφός αρνείται να κρύψει τον καταδιωκόμενο αντάρτη αδερφό του (δεν του δίνει ούτε φαγητό) και τον διώχνει από το σπίτι. Ο (μετέπειρα πασόκος) άλλος αδερφός συμβιβάζεται και απαρνείται τον κομμουνισμό για να κάμψει τις σφοδρές αντιρρήσεις του υποψήφιου πεθερού του για την πολιτική του ταυτότητα. Υποτίθεται ότι το κείμενο έχει ως στόχο να φωτίσει την ανθρώπινη πλευρά του Εμφυλίου και να δείξει τη «διαχείριση του τραύματος των συγγενών». Καμία αντίρρηση. Η εντύπωση που μου μεταφέρθηκε μάλιστα είναι ότι το κείμενο του Δημήτρη Θρασυβούλου είναι πολύ δυνατό, εξαιρετικό και αγγίζει ευαίσθητες χορδές. Εύγε επίσης. Τι συμβαίνει όμως όταν πέντε ακραία συναισθηματικοί μονόλογοι αξιοποιούνται για πολιτικούς σκοπούς εν τέλει;

Βεβαίως είμαι έτοιμος να ακούσω το επιχείρημα του κυρίου Λιβαθινού: Σε κάποιο μονόλογο εμφανίζεται ένας ήρωας να λέει τη φράση «τώρα που το πήρανε απόφαση οι μεγάλοι, να τα ξεχάσουμε όλα δεξιοί και αριστεροί, να γίνουμε με νόμο ένα, μπας και δει ο τόπος άσπρη μέρα». Αρα η παράσταση υπηρετεί την ενότητα και όχι τον διχασμό. Τα ίδια μάς είπατε για τον Ξηρό και «τη βία που είναι καταδικαστέα», αγαπητέ διευθυντά. Δεν πιάνουν. Εύχομαι κάποια από τις υπόλοιπες εννέα παραστάσεις να δείχνει και το δράμα των δεξιών οικογενειών.

ΥΓ.: Το κείμενο δεν περιέχει καμία αιχμή για την ποιότητα της παράστασης. Η Ερσυ Μαλικέντζου και οι συμπρωταγωνιστές της, όπως και η μουσική, είναι εξαιρετικοί.

Μανώλης Κοττάκης